ลานสวนป่า

<< มีชนเผ่าบ้ากอด อยู่เผ่าหนึ่ง ชักชวนกันว่าจะลองขี่รถไฟไปเที่ยวเป็นครั้งแรก กติกาต่างๆก็พอรู้บ้าง ว่าจะต้องตีตั๋วที่ไหน ออกเดินทางเวลาเท่าไหร่? แต่ก็อ้อยอิ่งกับอะไรไม่รู้ ครั้นถึงวันเดินทางก็กระหืดกระหอบมาถึงสถานี เสียงระฆังตีเตือนสัญญาณจะเคลื่อนขบวน พนักงาน 2-3 คนช่วยกันเติมน้ำเติมฟืนอดหลับอดนอน เตรียมความพร้อมอย่างบ้าเลือด เพื่อให้ทุกอย่างดำเนินไปได้ วู๊ดเปิดเสียงดัง..ล้อเริ่มหมุน อ้าว ! รถยางแป๊บตกรางวิ่งไปอีกทางหนึ่ง จึงเบรกกันตัวโก่ง หลังจากนั้นก็ตื่นตระหนก แทนที่จะลงมาบอกมาถามนายสถานี  ก็คุยคุ้ยกันไปต่างๆนาๆ ไอ่ที่เคยกอดกันรักกันชื่นชมกันก็หลุดลืมไปสิ้น กลับหลังหันไปมอง เห็นแต่รางรถที่ว่างเปล่าทอดตัวยาวสงบนิ่งสุดลูกหูลูกตา

<< ก่อนหน้านั้นวิตกกับเรื่องม๊อบสีนั้นสีนี้ แต่ตอนนี้มีม๊อบแทรกอยู่ในใจเรานี่เอง ทำอย่างไรรึ ไม่จำเป็นต้องสลายม๊อบหรอกนะ ถ้าเรียนรู้วิธีที่จะอยู่กับม๊อบในจิตใจให้เนียนจนเป็นปกติ วันไหนคละคลุ้งขึ้นมาก็เอาไม้หน้า 3 ฟาดหน้าแข้งตัวเอง แล้วลุกขึ้นมามองรางรถไฟใหม่ มองไกลๆ สูดลมหายใจยาวๆ ถ้ารู้สึกดีขึ้นก็ยิ้มกับตัวเองซะ ไม่มีอะไรที่ทำให้ดีกว่าที่เป็นอยู่นี้ไม่ได้

<< ในส่วนของนายสถานี ได้ทำการบ้านล่วงหน้า กำหนดว่าจะมีการไปเที่ยวทริปนั้นทริปนี้ตามมาอีก เป็นเรื่องที่คิดแล้วลงมือทำ บอกกล่าวเล่าแจ้งเป็นระยะๆ เพื่อให้เกิดกระบวนการร่วมด้วยช่วยกันบันดาลสุข ไม่ใช่ร่วมด้วยช่วยกันบ่มทุกข์ ลองอ่านเนื้อหาข้างล่างนี้ดูเถิด..

คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ

ศูนย์ราชการเฉลิมพระเกียรติ 80 พรรษา

120 อาคารบี ชั้น 7 ถ.แจ้งวัฒนะ เขตหลักสี่

กทม.10210

คำนำ

>> งานเขียนเชิงเค้าโครงอัตชีวประวัติ ที่นำมาประมวลรวบรวมไว้ในที่นี้เป็นผลงานจากความริเริ่มและเห็นพ้องกัน ในอันที่จะนำเสนอเรื่องราวชีวิตของแต่ละคน มิใช่เพียงเยิรยอตนเอง หากแต่เพื่อบอกเล่าถึงประสบการณ์ “เรียนรู้” ของตนเอง ซึ่งย่อมจะแตกต่างหลากหลายกันออกไปเป็นธรรมดา เจตนารมณ์และความพยายามเช่นว่านี้ ถึงจะมองอย่างผ่านๆกันไป ก็คงดูไม่น่าจะต้องคิดอะไรกันมาก แต่ทว่าอีกมุมมองหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากแง่มุมของการดำรงชีวิตและพัฒนาคุณภาพชีวิตร่วมกัน ในสังคมอันเป็นธรรมชาติพื้นฐานของมนุษย์เราแล้ว ก็เชื่อว่า จะต้องมีอีกหลายๆประเด็นที่เราอาจจะถอดความ นำมาคิดขยายความต่อๆไปอีกไม่น้อย  ทั้งเพื่อการเรียนรู้สำหรับตัวเราแต่ละคน และเพื่อคุณประโยชน์ต่อการปรับปรุงพัฒนาชีวิตของสังคมโดยส่วนรวม สุดแต่ข้อสังเกตตามอัธยาศัยการอ่านของเราๆแต่ละคน

>> ในส่วนของผู้เขียน “คำนำ” เอง เฉพาะเท่าที่มีโอกาสได้อ่านและสัมผัส และในฐานะที่เกี่ยวข้องอยู่กับแวดวงการศึกษามาโดยตลอด ก็ใคร่หยิบยกเอาประเด็นหนึ่งขึ้นมาให้ได้พิจารณากันในที่นี้ นั่นก็คือ เรื่องของชีวิตบ้านกับโรงเรียน ซึ่งถูกแยกออกจากกันจนดูประหนึ่งเป็นคนละเรื่องคนละชีวิตต่างหากจากกัน ทั้งๆที่อยู่ในชีวิตของคนๆเดียวกัน ประสบการณ์การเรียนรู้ต้องแบ่งออกเป็น “ในระบบ”/”นอกระบบ” จุดหมายปลายทางของหลักสูตรและกระบวนการเรียนการสอนอยูที่ “ตลาดจ้างงาน” ในสังคมเมือง ชุมชนชนบทต้องสูญเสียกำลังคนในการพัฒนาตนเองและเพื่อตนเอง ซึ่งเป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือความใส่ใจของเหล่า “นักการศึกษา” โดยสิ้นเชิง แลัวยังมีปัญหาที่ตามมาอีกมากมายหลายประการ ซึ่งมีการพูดการเขียนกันมามากแล้ว แต่ยังไม่เคยมีคำตอบ !

>> ที่หยิบยกเอาเรื่องบ้านกับโรงเรียนมาเอ่ยถึงเป็นตัวอย่าง ก็คงจะพอให้ได้เห็นกันว่า งานเขียนเชิงเค้าโครงชีวประวัติที่รวบรวมนำมาเสนอครั้งนี้ นอกเหนือให้ได้ตระหนักเห็นถึง รวมทั้งให้ความเคารพในความแตกต่างหลากหลายของชีวิตการเรียนรู้ของแต่ละบุคคลแล้ว ยังน่าจะมีอะไรที่เราอาจนำมาพิเคราะห์ให้มองเห็นไปถึงในส่วนที่เกี่ยวข้องกับคุณค่าและประโยชน์ต่อสังคมโดยรวมด้วย ถ้าเป็นเช่นนั้น การรวบรวมงานเขียนเหล่านี้ ก็จะเป็นช่องทางให้เราได้ร่วมคิดอ่านปรับปรุงสังคมเราให้สามารถพัฒนาก้าวหน้าไปได้ แม้ในหมู่คนธรรมดาสามัญเรานี่เอง ไม่ต้องคอยให้คนระดับนักปราชญ์ราชบัณฑิตมาชี้แนะอะไร ซึ่งก็ไม่อาจคาดหวังอะไรได้นัก

>> อยากจะคาดหวังในที่นี่ว่า การรวบรวมงานเขียนทำนองนี้ คงจะไม่ใช่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของการเรียนรู้ในทำนองเดียวกันกับชีวิตการเรียนรู้ด้านอื่นๆ ซึ่งย่อมต้องมีการพัฒนายิ่งๆขึ้นไปโดยลำดับ จึงขอถือโอกาสนี้อำนวยพรให้บรรดาคณะผู้ร่วมงานทั้งหลาย ประสบแต่ความสุขและความสำเร็จโดยทั่วกัน

เสน่ห์ จามริก

10 มีนาคม 2552

« « Prev : วันอึ่งร้อง

Next : เอาละสิ » »