ลานสวนป่า

>> ความเป็นเด็กบ้านนอกไกลปืนเที่ยง ทำให้การเรียนรู้สิ่งใหม่ๆเป็นไปได้น้อยและช้ามาก แต่จุดดีก็คือเรื่องใหม่ๆที่เข้ามาให้รู้ เป็นไปแบบช้าๆ จึงตื่นตาตื่นใจในสิ่งละอันพันละน้อย เกิดความประทับใจกว่าเด็กในเมืองหรือเปล่าผมไม่รู้นะครับ

ทุเรียน ตอนผมอายุ 7-8 ขวบ มีหลานก๋งจากกรุงเทพฯมาเยี่ยมบ้าน ในคราวนั้นแกซื้อทุเรียนมาฝากอาก๋งด้วย ตอนเย็นหลังกลับจากโรงเรียน เด็กๆก็มะรุมมะตุ้มฟังเรื่องราวจากแดนไกล รวมทั้งได้เห็นผลไม้ประหลาด ที่ได้ยินชื่อครั้งแรกว่า “ทุเรียน” อาก๋งให้แม่ครัวปอกทุเรียนใส่จานมาวาง ปรากฏว่าทุกคนเบือนหน้าหนีหมด รู้สึกว่าทำไมกลิ่นมันช่างเหม็นรุนแรงขนาดนั้น พี่ป้าน้าสาวถึงโอ๊กอ๊ากเดินอ้อมไปห่างๆ พวกเด็กเองก็ไม่มีใครกล้าชิม เพราะรู้สึกตรงกันว่ากลิ่นมันแรงเอาการ หลังจากนั้นประมาณ 30-40 ปี ทุเรียนก็ทยอยออกมาขายที่ต่างจังหวัดมากขึ้น และบางจังหวัดเช่นศีรสะเกษ ก็ปลูกเงาะทุเรียนได้แล้ว ทุเรียนจึงเป็นผลไม้ธรรมดาๆในปัจจุบัน

ด้วยความหลังฝังใจเกี่ยวกับเรื่องทุเรียน ช่วงที่เป็นเด็กวัยรุ่น เข้ามาเที่ยวที่กรุงเทพฯ ผมนั่งรถเมล์มาจังหวัดนนทบุรี สมัยนั้นยังมีรถ 3 ล้อถีบเต็มถนน มีเค้าต่างจังหวัดอยู่ครบถ้วน บังเอิญวันนั้นมีงานเทศกาลผลไม้ ผมเดินชมไปเรื่อยๆ ตาก็มองหา..เจ้าไหนมีทุเรียนลูกใหญ่ที่สุด เดิน 2 รอบ ก็ตัดสินใจได้ ขอซื้อทันที คงไม่ใช่พันธุ์ก้าวยาว เพราะผลยาวพูใหญ่ จำไม่ได้ว่าลูกนั้นกี่กิโล ราคา 230 บาทหิ้วจนแขนล้า อิ่่มทุเรียนจนอืดไปหลายวัน..

: ผมพยามเคยเอาทุเรียนไปปลูกที่สวน

คงเป็นเพราะสภาพพื้นที่และเงื่อนไขแตกต่างกันมาก

ต้นทุเรียนขึ้นมาได้สักศอก ก็เหี่ยวเฉาตายทุกที

ผมหันมาปลูกขนุนหลายไร่ คิดเอาเองว่าอย่างน้อยมันคล้ายๆกัน

แต่ก็แทนกันได้ไม่มากนักในข้อเท็จจริงและความรู้สึก

ทุกวันยังเหลือร่องรอยป่าขนุนแทนทุเรียนให้เห็นอยู่นะครับ

มีพันธุ์ชูชกสะอื้นด้วยแหละ

ลำไย ตอนเด็กๆก็ไม่เคยเห็นต้นลำไย ผู้ใหญ่เล่าให้ฟังว่าลูกมันกลมๆเนื้อใสๆหวานหอมเหมือนผลไม้จากสวรรค์ กลางคืนจะมีค้างคาวมาจิกกิน เจ้าของสวนต้องแขวนปิบไว้ตีไล่ค้างคาวไม่ได้หลับได้นอน ผมก็จินตนาการไปเรื่อยเปื่อย มันจะหวานหอม หวานหอม สักเพียงไหนะ จำไม่ได้ว่าชิมลำไยครั้งแรกปีไหน รู้สึกว่ามันเป็นผลไม้ที่พิเศษสุดยอดจริงๆ ต่อมาลำใยมีวางขายทั่วไปเช่นเดียวกับผลไม้อื่น ไม่ใช่ของหายากอีกต่อไป ลำใยหวานเกินไป ทุกวันนี้จึงชิมน้อยมาก  ช่วงที่มาลำพูนครั้งล่าสุด ครูอึ่งพาไปชิมกล้วยเตี๋ยวลำใย ไม่ใช่ก้วยเตี๋ยวขายใต้ต้นละใยนะครับ แต่เป็นก้วยเตี๋ยวใส่เนื้อลำใย แปลกและอร่อยกว่าไอติมมะเกี๋๋ยงมากนัก อิอิ ..

: ช่วงที่ผมไปเป็นเขยเชียงใหม่ ได้เอากิ่งตอนลำไยพันธุ์ดีกลับมาปลูกไว้ 2 ต้น หน้าอาคารที่เห็นทุกวันนี้ ยังดีที่ให้ผลบ้าง เนื้อบางผลเล็กแต่หวานเจี๊ยบ ติดผลบางกิ่ง ไม่ได้ดกจนกิ่งแทบหักเหมือนไปเห็นที่ลำพูน ต่างกันตรงที่เราไม่เห็นมีค้างคาวมาให้นอนเฝ้าเคาะปิ๊บอย่างสมัยก่อน

องุ่น เป็นผลไม้ในฝันเหมือนกัน เคยเห็นแต่ในหนังสือ ลูกรีๆใสคงหวานอร่อยไม่น้อย จำไม่ได้เช่นกันว่าเคยเห็นเคยชิมครั้งแรกที่ไหน ตอนแรกๆก็อาจจะตื่นเต้นตรงที่เป็นของใหม่ เมื่อคุ้นชินเข้าก็เป็นเรื่องเฉยๆ ไม่ถึงกับชอบมาก

: ตอนหลังมีวางขายเกลื่อนกราด ที่อีสานก็ปลูกองุ่นได้ไม่แพ้ภาคอื่น เคยไปดูสวนองุ่นแล้วต้องรีบเจ้นออกมา กลิ่นยาฉุกกึก แสดงว่าฉีดยากันระเบิดเทิดเทิง เห็นอย่างนั้นแล้ว ไม่กล้ากินองุ่นอย่างสมัยแรกๆ ในบ้านเราปลูกองุนได้หลายสายพันธุ์ ที่บ้านผมมีองุ่นป่า ชาวบ้านเรียกว่า “หมากอีโกย” มีเถาว์ ใบ-ผล คล้ายกันมาก ภูมิปัญญาชาวบ้านเอาไปหมักเป็นไวน์ บางคนเอาเถาว์บักอีโกยไปเป็นต้นตอเสียบองุ่นพันธุ์ดี เป็นการปรับปรุงพันธุ์เพื่อนำไปสู่สิ่งที่ดีกว่า

ส้มเขียวหวาน คนอีสานเรียกส้มเกลี้ยง ส้มเขียวหวาน ส้มโอ อีสานบ้านผมไม่มีหรอกนะครับ แต่มีส้มพื้นถิ่นชนิดหนึ่ง เรียกว่าส้มซ่า ผลเท่าๆกับส้มเขียวหวานแต่รสเปรี้ยวๆหวานๆพอปะแล่มๆ ส้มเขียวหวานนี่ผมเจอง่ายกว่าผลไม้อื่นที่เล่ามาแล้ว จึงตื่นเต้นน้อยหน่อย

: ผมเคยเอาส้มเขียวหวานมาปลูก ได้ผลโตเท่าๆกับที่อื่น แต่เปรี้ยวขนาดมะนาวเรียกพี่ ส่วนส้มโอนั้นปลูกหลายพันธุ์ ได้ผลดีพอควร ตอนเด็กๆชอบกินส้มเขียวหวาน แต่ก็นานๆครั้งถึงจะได้ชิม ยุคนั้นส้มเขียวหวานบางมดกำลังดัง ผมซื้อมาลังหนึ่ง เป็นลังไม้ขนาด 20 กิโล ส้มหวานมาก แต่ซื้อมาเยอะเน่าเสียง่าย จำได้ว่าต้องเขมือบส้ม 3 เวลาหลังอาหารอยู่หลายวัน ทุกวันนี้เห็นส้มเลยเฉยๆ แต่ไม่ถึงกับเมินเฉยนะจ๊ะ

จำปาดะ เจอตอนที่ไปเที่ยวสงขลาครั้งแรก ตอนนั้นยังหนุ่มแน่นพาหวานใจไปเที่ยว ขับรถเองเลยละ ออกจากบุรีรัมย์ เข้ากรุงเทพ มุ่งใต้ลงไปกระบี่ หาดใหญ่ ยังได้แวะไปปิ่งปลาหมึก กุ้ง กินที่หาดสะมิรา พักที่โรงแรมสุคนธา เดี๋ยวนี้ยังอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ สมัยนั้นไม่มีหรอกนะผู้ก่อกวน มีแต่เรื่องโจรจีนที่ซุกตัวอยู่ในภูเขาดูโบดูโบ๋นั่น

ได้ไปเที่ยวเกาะพีพี..สมัยที่มีชาวเลอยู่ไม่กี่ครอบครัว ยังใสๆเป็นธรรมชาติ กลางคืนจะมีปูขึ้นมาเล่นบนชายหาดเป็นแสนๆตัว

: เพื่อนที่ไปด้วยพื้นเพคนกระบี่ จึงสันทัดทุกแหล่งเที่ยว ที่เกาะยอ เดินไปในสานชาวบ้าน เจอขนุนอะไรไม่รู้ชาวบ้านเอาใบมะพร้าวถัดสานชะลอมห่อผลไว้อย่างดี ขากลับขอซื้อมา 2-3 ลูก แม่เจ้าโว้ย ส่งกลิ่นระเบิดระเบยมาตลอดถนนเพชรเกษม ได้เอาเมล็ดมาปลูกไว้เหมือนกัน แต่คนทางนี้ไม่นิยม อีสานมีขนุนพื้นเมืองเนื้อเละคล้ายกัน ชาวบ้านเรียกขนุนขี้เหล้า ตกมาแตกเนื้อกระจาย หรือเอามือฉีกเอาเนื้อก็ได้ วัว หมู ชอบมาก บางตัวได้กลิ่นถึงกับไปยืนป้วนเปี้ยนอยู่ใต้ต้น หล่นมาจะเคี้ยวกินทั้งเปลือก เนื้อ ซัง และเมล็ด เสียงดังกร๊วบๆๆ น้ำลายแตกฟองเต็มปาก

« « Prev : ตอบการบ้านลูกฮักลูกแพง

Next : ปฏิลูบการศึกษาก๊อก 2 » »