ลานสวนป่า

: คนเรามีไมล์สะสมอายุในแต่ละปี

ช่วงเด็กก็สนุกสบายไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมาก

ช่วงวัยทำงานก็ยุ่งอยู่กับการเรียนรู้ การทำงาน ก่อร่างสร้างตัว

ช่วงวัยใกล้ฝั่ง หลายคนคงมีวิธีออกหัวออกก้อยของตนเอง

ข้าราชการมีบำเหน็จบำนาญ มีกองทุน กบข. พ่อค้ามีสินทรัพย์ มีหุ้น มีเงินออมเงินฝาก ชาวไร่ชาวนาแย่หน่อย อยู่กินกันอย่างทุนหายกำไรหด พยายามชวนคิดให้มาสร้างบำนาญชีวิตด้วยการปลูกต้นไม้ จะได้มีกองทุนที่ไม่ต้องไปส่งเสียเบี้ยประกันใดๆ แต่ความคิดนี้ตีไม่ค่อยแตก หาคนเอาด้วยน้อยมาก

: ถามว่าผมมีรายได้จากอะไร..

ไม่มีแน่นอนเป็นโล้เป็นพาย

ถามว่าผมมีอาชีพอะไร

ก็บอกไม่ได้อีกเช่นกัน

พ่อค้าก็ไม่ใช่ เกษตรกรก็ไม่เชิง ข้าราชการบ่เคยเป็น

เจ้าเป็นไผ สุทธินันท์ เอ๊ย!

ผมเป็นคนนอกระบบ ครับ

บั้นปลายชีวิตคนนอกระบบ ประสบกับชะตากรรมอย่างไร บังเอิญว่าผมไม่ค่อยบ้าหาเงิน มีแค่ไหนก็ใช้แค่นั้น เคยอยู่แบบไม่มีเงินติดกระเป๋า 2-3 ปีมาแล้ว โซก็เซาะใส่ท้องเอาตามมีตามเกิด เก็บเห็ด เด็ดยอดผัก มาต้มแกงไปตามเรื่อง บังเอิญว่ามีเห็ดป่าเป็นบรรณาการจากสวรรค์ออกมาให้เก็บแกงอร่อย..ก็ลากยาวชีวิตมาได้เรื่อยๆ งานที่ทำทั้งหมดคือการชำระสะสางความโง่เง่าตนเอง บัดนี้ได้คำตอบแล้วว่า..มันโง่กว่าเก่า โง่ถาวรเสียแล้ว สนุกกับการเรียนรู้ แต่อายุไขของคนก็มีข้อจำกัด เมื่อความเสื่อมมาเยือน เราจะกระโดดโลดเต้นเป็นจักรผันเหมือนเก่ากระไรได้

วัยนี้มันต้องถอน เอ๊ยไม่ใช่ มันต้องถอย

: มนุษย์เผชิญกฎแห่งกรรม 4 วาระด้วยกันทุกคน

เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย ที่ขวนขวายกันเป็นบ้าเป็นหลัง

เวลาคืนกลับไปบ้านเก่าเอาอะไรไปไม่ได้หรอก

อนิจจังวัตรสังขารา สละ ละวาง ทุกสิ่งทุกอย่าง

มาอย่างไร ไปอย่างนั้น

ดีที่ผมไม่ได้สะสมอะไรให้เป็นภาระมากมาย ต้นไม้ที่ปลูกไว้โตขึ้นๆ คงทำหน้าที่ตัวแทนเรามอบคืนความสมบูรณ์ให้แก่ธรรมชาติต่อไป ผมฝันที่จะมีกระต๊อบเล็กๆ มีเครื่องครัวเครื่องใช้ที่จำเป็น มีอินเตอร์เน็ตติดต่อเครือญาติแซ่เฮ ปลูกผักริมรั้ว แล้วก็เลี้ยงไก่แจ้ ไก่ต๊อก ไว้กินไข่ เลี้ยงนกยูงไว้เป็นเพื่อน ถ้าทำได้เบ็ดเสร็จอย่างนี้จะวิเศษมากเลยละขอรับ

เหมือนสวรรค์เป็นใจ ตอนนี้มีนกยูงป่ามาอยู่ด้วย 3-4 ตัว บินมาจากไหนก็ไม่รู้ มาถึงก็สร้างความคุ้นเคย กลางคืนจะบินไปเกาะกิ่งไม้สูงข้างบ้านนอน ช่วงนี้ร้องเสียงดังมากทั้งวันทั้งคืน เช้าขึ้นมาก็จะเดินมาเมี่ยงมองที่ประตู แล้ววกไปที่ครัวเผื่อจะเจอใครใจดีหว่านข้าวให้ ตอนสายๆจะเดินจู๋จี๋กันรอบๆบ้านนั่นแหละ เจอหน้าเราก็ระรำแพนป้ออวดแววหาง สังเกตได้ว่า นกยูงจะไม่ยอมห่างหายไปไกล จะวนเวียนเป็นเพื่อนเรา กลางคืนก็ร้องบอกว่ายังอยู่ใกล้ๆนะ

: ผมมีความสุขกับการได้ถ่ายรูปนกยูงในลีลาต่างๆ

ช่วงย่างกราย และกรีดกรายอวดเรา

ช่วงปีนไปเกาะคาคบบนต้นไม้

ช่วงที่นกเดินเคียงคู่อาบแดดสบายอารมณ์

คงไม่นานหรอกนะ อีกหน่อยเจี๊ยบน้อยคงจะออกมาเพิ่มอีก

ถ้าเราแบกอะไรกลับลงโลงไปไม่ได้ เราจะบ้าสะสมจนเกิดการปีนเกลียวกันเองทำไมละครับ จิกตีกัน อิจฉาตาร้อน เอาเปรียบกัน ใส่หน้ากากหากัน โดยที่ไม่ฉุกคิดว่าจุดพอดีของชีวิตอยู่ตรงไหน ถ้าสังคมผิดปกติ เรามาสร้างพื้นที่ๆมีความพอดีพองาม พอเพียง ตามแนวทางพระราชดำริไม่ดีกว่าหรือ เอาความเห็นแก่ตัวมาแปรสภาพเป็นความรักเพื่อนมนุษย์ ตอบแทนคนที่จะวางดอกไม้จันท์ กิเลศสละยาก แต่ทำให้เบาบางได้ ถ้าท่านเข้ามาอยู่ในชายคาของคนสกุลเฮ

: ผมโชคดีที่เกิดมาได้พบรัก

นึกไม่ออกว่า ถ้าไม่รู้จักคนแซ่เฮ ชาตินี้คงเซ็งเป็นบ้า

ได้รัก ได้กอด ได้เที่ยว ได้เรียนรู้ ได้คุย ได้ฮา ได้เขียนถึงกัน

ขอแค่นี้แหละ มากไปก็จะล้น

รักนะทุกคน หัวโต ป้าจุ๋ม ลุงเอก แป๊ด อ.แป๋ว แห้วศรี ตาหวาน เบิร์ด เม้ง อ.หลินฮุ่ย เล่าฮู ครูสุ น้าอึ่งที่ฮักแพงหลาย อุ้ย ครูอึ่ง อาราม กามนิต ป๋าเชียงแสน ทวีสิน  อัยการ หมอจอมป่วน บางทราย ปาลียอน ลูกหว้า พี่นิด เจ้าหนิงกลิ้ง สิงห์ป่าสัก หนูมิน ตลอดจนลูกชาย ลูกสาว ญาติสายแซ่เฮทุกคน หลานๆหนูฟ้า หนูฟาง เจ้าจุก พระเอกทุ่งกุลา หนูไผ่ เอ็มมี เจ้าจิ จอมกวนลูกจอมป่วน และฯลฯ อีกเป็นกระตัก

ทั้งหมดนี้แหละคือปัจจัยการผลิต..

ความรักความสงบสุขที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในโลก

เขียนถึงตรงนี้ ยังเผลอยิ้มคนเดียว อิ อิ..

« « Prev : ทำการบ้านหมู่บ้านเฮ

Next : โง่แล้วโงหัวลำบาก » »