ลาน ณกานดา

จาก FW mail ค่ะ  ขอขอบคุณ ผู้ส่งต่อๆมา

พระพยอมเทศน์ เวอร์ชั่นมันส์ๆ…ขำกลิ้งอีกสักครั้ง

ของแปลก

แท๊กซี่บางคน อาตมานั่งไปด้วยแล้วรำคาญ มันขี้โมโห หงุดหงิดทั้งวัน
วันนั้นนั่งจากหมอชิต ไปโรงพยาบาลศิริราช มันด่าคนไปตลอดทาง
ไอ้คนนั้นขับไม่ดี
ไอ้คนนี้เฮงซวยขับช้า ไอ้บ้านี่ตัดหน้า
ไอ้เปรตนี้หยุดไม่เปิดไฟเลี้ยว
มันพูดแต่ว่าแปลกจริง…..แปลกจริง……
แปลกจริงทางม้าลายมีไม่ข้าม…แปลกจริง เวลาจะเลี้ยวทำไมไม่เปิดไฟเลี้ยว..

แปลกจริง ที่ห้ามจอดดันทะลึ่งจอด
อาตมาทนรำคาญไม่ไหว ใกล้ถึงศิริราชแล้ว อาตมาถามว่า
คุณขับรถมากี่ปีแล้ว…หลายปีแล้วครับ
ปีหนึ่งๆมีคนมายั่วทำให้โกรธอย่างนี้บ่อยไหมครับ…….
บ่อยครับ..วันหนึ่งหลายสิบครั้ง…
อาตมาก็เลยบอกว่า มันมีบ่อยๆวันละหลายสิบครั้ง….มันจะแปลกยังไง
ของแปลกมันต้องนานๆเกิดครั้งหนึ่ง
วันนี้เกิดบ่อยๆยังตวาดอยู่ได้ว่าแปลกจริง…แปลกจริง..อยู่นั่นแหละ
มันน่าจะบอกว่า เออ….ธรรมดาจริง..บ่อยจริงมากกว่า

เทศน์ช้าไปหน่อย

วันก่อนอาตมาไปเทศน์ในคุก…..

อาตมาบอกว่า..พวกเราที่มาติดอยู่ในคุกเนี่ย…เราไม่ได้ติดคนเดียวนะ..เราเอา

พ่อเอาแม่มาติดด้วย พ่อแม่ต้องลำบากตรากตรำ หาเงินมาซื้อข้าวปลาอาหาร

ข้าวของเครื่องใช้และค่ารถค่าเดินทางที่จะมาเยี่ยมเราทุกอาทิตย์…
และเรายังทำร้ายจิตใจท่านให้ต้องทุกข์ทรมานตลอดเวลาจนกว่าเราจะพ้นโทษ

นักโทษคนหนึ่งมันสำนึกบาป ร้องไห้โฮ อย่างไม่อายใคร
ท่านทำไมเพิ่งจะมาเทศน์ตอนนี้

ทำไมท่านไม่เทศน์ก่อนที่ผมจะทำชั่ว

ไอ้พวกนี้..เวลามันทำชั่ว
ทำอะไรไม่ดี มันโยนให้พระหมด
อาตมาเทศน์มาตั้งนานแล้ว
โยมไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ไม่มาฟังเอง…..

คิดก่อนจึงทำ อ่านต่อ »

วันนี้ทดลองเรื่องความอยากกับความหิว
ปกติเป็นคนกินอาหารตามเวลา
แต่พอสังเกตจริงๆกลายเป็น
กินตามเวลา(ที่อยากกิน)
คือกินตามเวลา 3 มื้อ
(ข้ออ้างหรือเปล่าไม่รู้ว่าถึงเวลากินแล้ว
ต้องกิน ควรกินเป็นเวลา 555 )
แต่แล้วเวลานึกอยากกินระหว่างมื้อก็ยังกินอีก
บางทีสะสมอาหารไว้กินด้วยซ้ำ
เช่นเจออาหารที่ชอบ อาจซื้อเก็บไว้ ไปไหนก็ซื้ออาหารมาด้วย
เมื่อมาทบทวนจึงรู้ตัวว่า เรากินมากไป ทำอย่างไรดี

จึงเริ่มทดสอบความต้องการของร่างกาย
เริ่มสังเกตจริงจังว่า เราหิว หรือ เราเพียงแต่อยาก
และเราต้องกินแค่ไหนจึงอิ่ม
อิ่มของเราคือ อิ่มกาย หรือ อิ่มใจ
เพราะถ้าเราไม่เรียนรู้ตัวเอง
คงไม่มีใครมาช่วยเราได้

เรียนรู้ว่า อาหารที่ไม่ควรกินมาก เราได้ใส่ใจไหม
อาหารที่ควรกินให้เพียงพอ เราได้ใส่ใจไหม

เรียนรู้ว่า
เราไม่ต้องทำตามความเคยชินนี่ เราสร้างโปรแกรม
ใหม่ได้ อดทนบ้าง มีสติบ้าง กำหนดบ้าง ล้วนเป็นสิ่งดีต่อ
กายและใจ

เมื่อกำหนดบ่อยๆ เราจะควบคุมตัวเองได้มากขึ้น ยังไม่วายโลภที่จะคิดถึงเรื่องอื่นๆ

ความอิ่มในเรื่องอื่นๆ น่าจะกำหนดได้เช่นกัน

ไม่ใช่ตึงเครียด เพียงแต่ทำทางไว้ให้ตัวเองเดินจะได้ไม่สะเปะสะปะ อิอิ

ขอขอบคุณภาพจาก http://t0.gstatic.com

จากบันทีกอยากเรียนกับอาจารย์คนนี้ทำให้คิดต่อไปค่ะ ทำไมจอมป่วนจึงคิดได้น่ารักอย่างนี้
เด็กๆคงอยากบอกพ่อแม่ว่า…อยากเป็นลูกคนนี้
คนไข้คงอยากบอกกับหมอว่า…อยากเป็นคนไข้..ของหมอคนนี้..
พนักงาน..คงอยากบอกกับ ผู้บริหารว่า..อยากทำงานกับ..ผู้บริหารคนนี้.

น่ารักจริงๆค่ะ เป็นตัวของตัวเองโดยไม่ต้องเป็น “ตัว” ของตัวเอง
เป็นโดยไม่ต้องยึดกับตัวตน ความคิดเก่าๆ
ใช่..เราสนุกสนานได้ แต่..เราไม่ได้ทำ เราไม่เคร่งเครียดได้ แต่เราไม่ได้ทำ

คนนี้ั ที่จอมป่วนเอ่ยถึง ก็เรา คนนั้น ก็เรา..ทำไมเราจึงไม่เป็น..คนนี้…

ลองดูสิ…คล้ายๆเรื่อง คิดใหม่สดๆ เหมือนทำอาหารใหม่สดแล้วกิน
ทำ..ลงมือทำ..อย่ามัวคิดอยู่เลย…เหมือนเขียนบันทึกไง ..อิอิ

ร่างกายที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำ

มือขาวซีด

แต่ก็แฝงความสุข…

คนแล้ว…คนเล่า..ๆ

ป้าครับ ป้าคะ ขอข้าวไข่เจียวค่ะ

10 บาท ข้าวสวยร้อนๆๆไข่เจียวฟูๅ ทำให้อิ่ม

และมีความสุขกันถ้วนหน้า…ในวันนั้น

เงิน..เป็นวัตถุเริ่มต้น

แต่วิถึที่เงินผ่านมา และ ผ่านไป

เป็นสิ่งสร้าง หรือ ทำลาย คุณค่าของมัน

และเงินเป็นสิ่งที่ผ่านไป แต่วิถีนั้นถูกบันทึกไว้

ผลไม้ยังมีหลายชนิด ใช้เวลาเติบโตแตกต่างกัน
ข้าวเหมือนกันก็ยังมีหลายชนิด หุงไม่เหมือนกัน
คนเหมือนกัน แต่ใช้เวลาในการเข้าใจ เดิบโต ไม่เท่ากัน
เป็นความแตกต่างอย่างธรรมชาติ

บางทีเราคุ้นเคยจึงลืมนึกถึงความแตกต่าง
เราจึงคิดว่าทำไมไม่เป็นอย่างนั้น อย่างนี้
โดยเอาเหตุผลเดิม จากประสบการณ์เดิม มาใช้

ไปอ่านลานจอมป่วนมา จู่ๆก็โยงมาคิดเรื่องนี้ได้ยังไง?
เรื่องเดียวกัน อ่านพร้อมกัน ยังอาจเข้าใจไม่เหมือน ไม่เท่ากัน
รู้สึกว่ามีอะไรมากมายในชีวิต ที่เข้าใจมากขึ้น
แต่ก่อนก็คิด เดี๋ยวนี้ก็คิด ยังคิดได้ไม่เท่ากัน
เหมือนผลไม้ จะสุกงอมได้ต้องใช้เวลา
ชีวิต ต้องผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านเวลา
จึงจะสุกงอม แต่เวลาที่ใช้สุกงอม
ในแต่ละเรื่อง ในแต่ละคน ก็แตกต่างกัน
คนๆเดียวกัน ก็ยังเปลี่ยนแปลงได้
แต่ละเรื่อง แต่ละคน แต่ละเวลา….
อาจเป็น เรื่องใหม่ ในเรื่องเก่า ..และ สุก..ไม่พร้อมกัน

อย่าลืม..นึกถึง..ความสุกงอม..หรือว่า..มันยังไม่ถึงเวลา..
รอได้ไหม….

ความสุขทางโลก เป็นผลไม้ดิบ ผลอ่อน  เป็นตัวอ่อน..ของความทุกข์..รู้ตัวไหม…ว่า  วันหนึ่ง ..ความสุขนั้นจะเปลี่ยนไป เป็นความทุกข์
.ความสุขนั้น เกิดขึ้น ตั้งอยุ่ไนช่วงเวลาหนึ่ง..เพิ่ม..ลด.. จนถึงเวลา..จบลง
แต่ความสุขก็มีความแตกต่างในตัวเอง บ้างสุขน้อยๆ แต่สุขนาน
บ้างสุขๆทุกข์ๆ กลับไป กลับมา บ้างสุขมาก ยาวนาน
และการอวสานก็ต่างกัน มาเร็ว มาช้า เกิดง่าย เกิดยาก
แต่ในที่สุดก็ต้องจบลง…อาจโชคดี..จบลงพร้อมชีวิตนั้น.ที่ไม่มีใครไม่ตาย..