ลานลุงเปลี่ยน

คนเราทุกวันนี้
หลายคนที่ ทำตัวทำใจเป็นดั่งแก้วที่บรรจุน้ำอยู่เต็ม
หลงว่าตัวเองรู้แจ้งไปเสียทุกเรื่อง
คิดว่าความคิดของตัวเองถูกต้องไปทุกอย่าง
ไม่ยอมเปิดใจรับฟังความคิดความเห็นของผู้อื่น
ไม่ยอมพร่องน้ำออกจากแก้วเพื่อเตรียมรับน้ำใหม่
ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม
เมื่อทุกคน เมื่อทุกขั้วต่างก็เป็นดั่งน้ำเต็มแก้วแล้ว…
สังคมเราคงไม่มีการเรียนรู้ ไม่มีการแลกเปลี่ยน
ขั้วที่มีการขัดแย้งก็ไม่มีวันที่จะประสาน….คงจะวุ่นวายน่าดู
เพียงแต่เราทำตัวทำใจให้เป็น “แก้วที่พร่องน้ำ”
เปิดรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น
รับฟังด้วยสติ ด้วยเหตุด้วยผล
ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะเชื่อจะคล้อยตามหรือไม่
สังคมเราคงจะลดแรงปะทะลดการต่อสู้กันลงได้เยอะ
พลังประสานแห่งความร่วมมือจะพลันก่อเกิด
สายใยสัมพันธ์ในสังคม ในองค์กร จะดึงดูดผูกโยงกลุ่มคนให้เหนียวแน่นสามัคคี

ความผุกร่อนเป็นไปตามกาลเวลา
กาลเวลา…กลืนกินทุกสิ่งในพิภพ
ในพิภพ…แดนดินที่ไร้ความเที่ยง
ความเที่ยง…แท้จริงคือความไม่เที่ยง

ยามบ่ายวันหนึ่งในเดือนเมษายน ปีพุทธศักราช ๒๕๔๗
ผมปลีกตัวจากวงเสวนาเรื่องผักหวานป่า ในวัดป่าบ้านสานคาม สกลนคร
แหล่งเรียนรู้ด้านการจัดการป่าผักหวานป่า ที่ใช้มีวัดเป็นองค์ประกอบ จัดการกันได้อย่างเยี่ยมยอด
นำพาพี่น้องมาพบกันแล้ว ปล่อยให้พ่อๆท่านพูดคุยกันเอง แลกเปลี่ยนกันเอง
ผมถูกดึงดูดด้วยความวิเวก จากต้นไม้พุ่มไม้หนาทึบรอบๆศาลา
มีเส้นทางเดินสายน้อย ปัดกวาดอย่างสะอาดเอี่ยม ทอดนำเข้าดงไม้ เชิญชวนให้เดินเข้าไปยิ่งนัก

ผมเดินอย่างสำรวมเต็มที่ ท่ามกลางเสียงของธรรมชาติ เสียงจักจั่นดังขึ้นเป็นครั้งคราว เสียงใบไม้ส่ายเสียดยามลมพัดต้อง
เสียงใบไม้แห้งร่วงหล่นระกิ่งค่าคบ เดินผ่านกุฏิหลังน้อยหลายหลังที่สร้างแฝงกับป่าไม้อย่างกลมกลืน
ยกมือวันทาเจ้าของกุฏิที่มีวัตรปฏิบัติน่าเลื่อมใสแต่ไม่ได้หยุดรบกวนเวลาปฏิบัติของท่าน

เกือบสุดทางเดิน ตรงโคนต้นไม้ใหญ่ที่มีใบไม้แห้งหล่นทับถมจนเต็มพื้น ผมเห็นตอไม้ผุที่มีเห็ดสีขาวขึ้นโดยรอบ   มีเถาวัลย์ทอดพาด
และมีขอนไม้ขนาดย่อมประดับด้วยเห็ดดอกโตสีเหลืองอ่อนวางก่ายอยู่ จัดตำแหน่งขอนไม้เล็กน้อย แล้วบรรจงถ่ายรูป        ได้มาอย่างที่เห็น
ถือเป็นรูปถ่ายที่ผมบันทึกภาพในขณะที่จิตโปร่งที่สุด จิตนิ่งที่สุด

หากได้อยู่ใกล้ชิด…กับธรรม(ชาติ)
อยู่กับตัวเองอย่างรู้จักตัวตน
มีสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ  มีสิ่งอันควรสักการะให้ยึดมั่น
ชีวิตนี้…ก็น่าอยู่ขึ้นอย่างมาก
จะมัวเมาลาภยศชื่อเสียงไปใย
จะเมามัวกับเกรียติศักดิ์ศรีไปถึงไหน
จะมุ่งชนะระรานกันไปทำไม
อีกไม่เท่าไรก็ต้องดับไปกับกาลเวลา

เสียงฆ้องกลองฉิ่งฉาบจังหวะเร้า….
เรียกร้องให้ผู้คน ออกมารวมกันที่ลานวัด
เรือไฟกาบกล้วยลำเขื่องตั้งสง่า
ชาวพาราหน้าเปื้อนยิ้ม…. ถือกระทง..ถือธูปเทียน
จุดบูชารายเรียงตามกำแพงวัด บนฐานเจดีย์ วับแวม
เจ้าศรัทธาผู้มีทรัพย์..ถวาย “บอกไฟดอก” เป็นพุทธบูชา
สรวลเสเฮฮายามบั้งไฟขึ้น…รื่นระบำรำฟ้อนกันทั่วหน้า

นี่คือยามค่ำคืนวันออกพรรษา..ไหลเรือไฟที่หงสา

แต่ที่โน่นมีพลุสีสวย
มีแสงสีสวยงามมีเครื่องเสียงเปิดเพลงไพเราะ
มีการแสดงนาฏศิลป์ประกอบแสงสีที่สวยงาม (เกินความเป็นพื้นบ้าน)
ผู้คนล้นหลามแออัด
เขามีถ่ายทอดออกโทรภาพไปทั่วฟ้าเมืองไทย
แล้วเขาก็กั้นพื้นที่ส่วนที่ดีที่สุดเอาไว้
ตั้งโต๊ะให้ผู้หลักผู้ใหญ่ผู้มีเงินมีทองซื้อบัตรมานั่งชมอย่างสบาย
ปล่อยให้ผู้ไม่มีบัตรแออัดกระยื้อกระแย่งชม…
ปล่อยให้ผมเห็นแต่ “ง่อน = ท้ายทอย” ผู้คนจนไม่เห็นอะไร

เปรียบเทียบให้ดูบรรยากาศการจัดงานของชาวบ้านจริงๆที่เมืองหงสา ที่ไม่มีการปรุงแต่งใดๆครับ
เปรียบเทียบกับบรรยากาศการจัดงานเทศการเชิงพาณิชย์ โปรโมทเพื่อการท่องเที่ยวของบ้านเรา
ที่มักมองข้ามการนึกถึงหัวอกคนท้องที่
แต่คิดในแง่ดี จัดแบบเราก็มีดีเนาะ….เขาว่าช่วยให้เศรษฐกิจท้องถิ่นดีขึ้น เงินไหลเข้าบ้านเข้าเมือง…..อันนี้ก็ไม่ว่ากัน
เปรียบเทียบให้ดูเฉยๆหรอก

ท้องฟ้ายามบ่ายคล้อย
ในวันทำงานวันหนึ่ง ที่เสียมเรียบ
ลมกระโชกแรงเป็นระลอก พัดหอบมวลเมฆดำทมึนมาปิดฟ้า
ท้องทุ่งสุดสายตา ต้นข้าวไหวลู่ลม
เรือลำน้อย เก่าผุ ไหวโยกในลำคลอง…อย่างเดียวดาย
คนขุดดินต้องรีบเร่ง สำรวจดินตามภาระ
โดดเดี่ยวกลางทุ่งกว้าง ต้านลมฝน
เปรียบธรรมชาติเป็นไปตามธรรมชาติ
มีมืดมีสว่างมีฝนมีแล้ง
ให้ธรรมชาติเป็นไปตามวิถีธรรมชาติ
ย่อมมีผ่านพ้น ย่อมมีเปลี่ยนแปลงเมื่อถึงเวลา
เฉกเช่นมรสุมชีวิต
เฉกเช่นมรสุมสังคม
เฉกเช่นมรสุมการเมือง
ขอเพียงมั่นคงไม่ไหวหวั่น…ย่อมผ่านพ้น

ยินดีต้อนรับสู่ลานปัญญา

• ท่านได้สร้างบล็อกของท่านเองแล้วที่นี่
• บันทึกนี้เป็นข้อความทดสอบ
• ท่านสามารถเข้า Dashboard หรือ Site Admin เพื่อลบบันทึกนี้ออกได้
• ขอแนะนำให้ท่านเขียนบันทึกแนะนำตัวเอง เพื่อทำความรู้จักกับสมาชิกอื่นๆ
• คำแนะนำภาษาไทยอยู่ในบล็อกลานคู่มือบ้านลานปัญญา

ยินดีต้อนรับสู่ลานปัญญา