ลานลุงเปลี่ยน

 
บันทึกการเดินทางค่อนประเทศลาวชุดนี้ ร้อยเรียงสิ่งที่ผ่านพบในระหว่างการเดินทางจากเมืองหงสาแขวงไชยะบุรี ผ่านวังเวียง เวียงจันทน์ บริคำไซ ท่าแขก คำม่วน เมืองนากาย เมืองคำเกิดชายแดนเวียดนาม วกกลับมาเวียงจันทน์ แล้ว(ส่งคณะ)ขึ้นเครื่องบินกลับไชยบุรี

๖ มังกอน อำลาวังเวียงแต่เช้าตรู่ แต่บอกกับตัวเองว่ายังมีนัดหมายกับวังเวียงอีกสักครั้ง รอบนี้ไม่ยังนับ เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะมานอนบ้านดินช่วยอ้ายสีนวดชาใบหม่อนสักสองสามคืน  มุ่งหน้าล่องใต้ผ่านเมืองหินเหิบ แขวงเวียงจันทน์ ตลอดสองข้างทางเห็นมีสวนยางพาราอายุสี่ห้าปีอยู่มากมาย ฤดูนี้ต้นยางกำลังผลัดใบชาวลาวเหนือไม่เคยเห็นพากันพูดว่า “อาจานต้นยางแม่นเป๋นพะยาดหยังคือต๋ายเหมิด” เข้าสู่กำแพงพระนครเวียงจันทน์เกือบสิบเอ็ดโมง เจ้าภาพจองอาหารกลางวันไว้ที่ร้านสะบายดี กลางกรุงเวียงจันทน์ ผมรีบเดินข้ามถนนไปฝั่งตรงกันข้ามกับร้านอาหารเพราะจำได้ว่าเป็นร้านขายปื้ม (หนังสือ)ของรัฐ เลือกได้หนังสือภาษาลาวสามเล่ม ๑ หนังสือคำต่างชาติในภาษาลาว ๒ หนังสือรักภาษาลาว เป็นเกร็ดความรู้และการใช้คำลาวที่มักใช้กันผิดบ่อย และ ๓ หนังสืองานวิจัยเรื่องเมี่ยงชาจักรพรรดิ

รับสมาชิกเพิ่มที่นี่อีกห้าชีวิต (แต่ไม่เห็นมีใครคิดจะเปลี่ยนรถ) ออกจากเวียงจันทน์มุ่งหน้าลงใต้ ออกจากตัวเมืองได้ราวยี่สิบกม.รถพาวิ่งผ่านสนามกีฬาที่กำลังเร่งก่อสร้างเพื่อรับซีเกมส์ที่จะจัดปลายปีนี้ ถัดไปอีกหน่อยเป็นสุสานนักรบนิรนามที่สร้างใหญ่โตไม่แพ้กัน ถนนหมายเลข๑๓ จากเมืองหลวงล่องไปทางใต้ของเมืองลาวสภาพดีมากเส้นทางไม่คดโค้งเหมือนทางภาคเหนือ ผิวถนนราดยางตลอด แต่หากเทียบกับบ้านเราแล้วรู้สึกจะแคบไปสักหน่อย ผ่านเข้าเขตแขวงบริคำไซ เมืองท่าพระบาท บางคราวถนนพาแล่นเลียบกับแม่น้ำโขง มองเห็นฝั่งไทยบ้านเราอยู่แค่ลำโขงกั้น รู้สึกแปลกๆที่เห็นบ้านเราจากแดนดินของเพื่อนบ้าน ยังดีที่บางช่วงมีสัญญานมือถือของไทยใช้ พอให้โทรฯไปทักทายกับญาติมิตรให้คลายคิดถึง โทรหาเอื้อยป้าแดงที่อยู่ฟากน้ำทางโน้น

รถพาตะบึงแล่นผ่านเมืองปากซันแบบไม่ทันรู้ตัวจึงไม่ทันมองเห็นสาวสวยที่เป็น “กุหลาบปากซัน” นั่งหลับๆตื่นๆเลาะล่องโขงไปอีกราวชั่วโมงเศษๆ ก็ถึงเมืองปากกะดิง ถามเพื่อนร่วมทางว่าต้นน้ำกะดิงอยู่ไหนคนลาวพากันหัาเราะบอกว่าต้นน้ำกะดิงบ่มี ทางต้นน้ำเขาชื่อแม่น้ำเทิน ทางปลายน้ำเปลี่ยนชื่อเป็นน้ำกะดิง แปลกจริงๆแม่น้ำสายนี้ สรุปว่า น้ำเทินไม่มีปากน้ำ น้ำกะดิงบ่มีต้นน้ำ
แล่นเสียงเรียกร้องให้รถแวะพักที่บ้านน้ำทอน ก่อนถึงเมืองหินปูน แขวงคำม่วน ที่นี่เป็นแหล่งขายอาหารและผลิตภัณฑ์จากสัตว์ป่า สินค้าเกือบทั้งหมดมาจากสันภูหลวงชายแดนลาวกับเวียดนาม มีทั้งอาหารปรุงสำเร็จประเภท ลาบ ต้ม อ่อม ย่าง และมีหม่ำเนื้อฟานพวงโตๆแขวนโชว์ไว้หน้าร้านอย่างเปิดเผย นอกจากนั้นก็เป็นประเภทเหล้าดองชิ้นส่วนต่างๆของสัตว์ป่า ทีมงานชาวไชยะฯพากันรี่เข้าไปเลือกเอาตัวอ้นตัวตุ่นย่างซื้อติดมือไปหลายไม้

ผ่านเมืองหินบูนไปเกือบ๑๐๐กม. รถพามาถึงเมืองท่าแขกจนได้ เริ่มชอบเจ้ากระป๋องเหล็กคันนี้มาหน่อยแล้ว ตรงเข้าที่พักที่โรงแรมริเวอร์เรียริมแม่น้ำโขง วันนี้ได้พักโรงแรมหรูค่าห้องตกคืนละสามสิบแปดเหรียญ เห็นว่าเจ้าของเป็นชาวมาเลเซีย มองเห็นท้องฟ้ากำลังสวยรีบเก็บรูปยามเย็นที่มีเงาของวัดริมโขงเมืองนครพนมได้งามสมใจ
เขาพาไปกินข้าวเย็น แล้วก็ไปต่อร้านคาราโอเกะที่เป็นร้าน(นวด)ด้วย เปิดห้องวีไอพีร้องเพลงให้สองห้อง แต่ไม่ค่อยมีคนสนใจร้องเพลง(แล้วไม่รู้ว่าท่านเรียกร้องจะมาทำไม?) ร้อยละแปดสิบของเพลงที่มีในรายการเป็นเพลงไทย ที่เหลือเป็นเพลงลาวและเพลงฝรั่งอย่างละเท่าๆกัน คนลาวนิยมร้องเพลงไทย แต่ก็มีคนไทยคนนี้ไปแย่งร้องเพลงปฏิวัติลาว ร้องจนเสียงแหบเสียงแห้งพรรคพวกก็ไม่ยอมเบื่อไม่ยอมกลับ กว่าจะกลับกันได้ล่วงเลยไปจนดึกดื่น ที่หัวเมืองทางลาวใต้นี่ไม่เห็นเข้มงวดเรื่องผู้หญิงเหมือนที่หงสา เห็นมีมาเสนอบริการพิเศษต่อรองกันอย่างเป็นเรื่องปกติธรรมดา ห้าร้อยหนึ่งพันพันห้าว่ากันเข้าไป นี่จะเรียกว่าค่านิยมที่ผิดๆ หรือความไม่เท่าเทียมกันในสังคม หรือเรียกการค้ามนุษย์ดี แต่หากจะโทษว่าเป็นเพราะท่าแขกอยู่ใกล้ชายแดนไทยเพียงแค่น้ำโขงกั้นก็ดูเหมือนจะเป็นการกล่าวโทษบ้านเรามากเกินไป 

ข้อดีของการร้องคาราโอเกะเพลงปฏิวัติลาวก็มีอยู่บ้าง เพราะวันรุ่งขึ้นหลายท่านที่ดูเชิงกับ “อาจานเปลี่ยน” ตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง (เพราะท่านๆก็เป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ไอ้เราก็คุยไม่เก่ง ดื่มไม่เก่ง แล้วข้าพเจ้าจะปฏิบัติภาระกิจสำเร็จไหมเนี่ย?) ปรากฏว่าวันรุ่งขึ้นท่านเดินเข้ามาคุยมาแซวเล่นอย่างสนิทสนม  
ขอบคุณ เพลงบุญคุณพรรคปฏิวัติ เพลงสาวเชียงขวาง เพลงสายสัมพันธ์เวียดนามลาว เพลงชมเชยนักรบน้ำบาก      

« « Prev : นั่งรถตระเวณลาว (๒) จากไชยะบุรีแวะค้างคืนที่วังเวียง: เยี่ยมสวนเกษตรอ้ายสีของดีที่ต้องอวด

Next : นั่งรถตระเวณลาว (๔) คำม่วน น้ำเทิน นากาย: ที่ราบสูงป่าไม้สน » »