กะแสน
หาวิธีทำให้ภาพไม่ชัดอยู่ตั้งนาน เอาแบบที่ทำได้ข้างบนก็คงจะนำเสนอภาพไม่ให้บาดตาป้าๆมากจนเกินไป
ที่ตลาดเช้าเมืองที่ผมอยู่ หากตื่นสักตีสี่ตีห้าไปเดินดู บางทีก็จะพบของแปลกๆ
ในรูปนั้น เป็นท่อนเนื้อของ ชรายุ (เคยอ่านนิยายท่านเรียกเป็นภาษาแขกให้งดงามว่าอย่างนั้น) ชรายุ แปลว่าผู้ไม่แก่ชรา เพราะลอกคราบได้
แต่พี่น้องชาวโส้ดงหลวงของผม เรียกว่า กะแสน
คิดถึงความหลังเมื่อครั้งไปกินนอนทำสวนผักที่ห้วยบางทรายดงหลวง ห่อข้าวไปกินกับพวกลูกน้องทะโมนที่หลอกล่อให้มาช่วย มาฝึกทำสวน พอถึงเวลากินข้าวกลางวันไอ้หนุ่มโยนท่อนกะแสนย่างมาบนพาข้าวดังโครม พี่น้องเอ๋ย ลายที่หนังยังปรากฏชัดเจน อาวเปลี่ยนต้องรีบอิ่มข้าว แถมยังมาเล่าวีรกรรมให้ฟังประกอบอีกว่าไปเที่ยวสาวมา เห็นเลื้อยอยู่บนถนน เอามอเตอร์ไซด์ขับทับมา
เมืองที่ผมอยู่ สัตว์ป่า เป็นของต้องห้าม มีการปรับการจับ ไม่นานมานี้มีการตัดสินโทษจำคุกชาวริมโขงที่ไปฆ่าเสือที่กำลังว่ายข้ามน้ำโขง แต่ก็นั่นแหละ ตลาดใต้ดิน หรือตลาดมืดก็ยังมีการค้าการขายกันให้เห็น (แต่ทางบ้านเมืองคงไม่เห็นเพราะมาเช้าปานนั้น)
ความนิยมของใครก็ของใคร ฮีตไผกะฮีตมัน บางคนก็ชอบกินของป่า บางคนก็ชอบกินหญ้าอ่อน บางเมืองก็ชอบกินเนื้ออาจอ(น้องหมา ภาษาโส้) บางกลุ่มก็ชอบกินผัก บางคนก็ชอบกินน้ำใต้ศอก แต่ที่หนักกว่าเพื่อนคือพวกที่ชอบกินหินกินทรายกินบ้านกินเมือง
จบ
« « Prev : ภาษาถิ่น
2 ความคิดเห็น
กะแสน..ชื่อตามลักษณะตรงไปตรงมาดีนะคะ..มีกะเป็นแสน…
อุ๊ยผ่อรูปเมินขนาด นึกว่าเขียดปาด…ฮ่าๆ
นั่นคือ งูหลามครับอุ๊ย ขายดีมากเป็นที่นิยม “ลู่กันจ๋นหัวต๋ำกั๋นแตก” ย่างพอเลือดแห้งเอามาขายต่อนละซาวพัน ราคานั้นซื้อไก่เขื่องได้หนึ่งตั๋วครับ