ธารปัญญา

วันนี้ได้พบอาจารย์สาวโสดจากเวียดนามอีกครั้ง

ดูเหมือนเรากำลังจะทำสถิติพบกันปีละครั้งอย่างไรพิกลอยูู่

อาจารย์ท่านนี้มีความขยันหมั่นเพียรมากกกกกก… มากกว่าปกติของคนทั่วไป มาก

ปีก่อนอาจารย์ค่อยๆเล่าว่าทำไมจึงอดทนทำงานสอนในมหาวิทยาลัยไปด้วยและเรียนไปด้วย

อาจารย์อพยพตัวเองมาจากเวียดนามอย่างกล้าบ้าบิ่น

อาศัยที่เป็นคนหัวดีในแถบบ้านชนบท

สู้อดทนสอบจนได้ทุนเรียนฟรีจากมหาวิทยาลัยจนถึงขั้นปริญญาเอก

เรียนก็หนักอยู่แล้ว แต่อาจารย์ยังรับทำงานพิเศษคือเป็นติวเตอร์ให้กับนักศึกษาในภาควิชาเดียวกันอีก
และไม่ใช่เพียงวิชาเดียว… แต่ตั้งหลายวิชาในหนึ่งเทอม

ทั้งนี้ไม่ใช่ว่าทุนที่ได้รับไม่พอ

หากแต่ที่บ้านอาจารย์ยังมีพ่อแม่พี่น้องอีกสิบกว่าชีวิตที่แทบจะไม่มีอะไรกิน

รายได้พิเศษของอาจารย์จึงเป็นความหวัง… เป็นรายได้ของครอบครัวที่เวียดนาม

และเมื่อปีที่แล้วอาจารย์ก็เพิ่งเข็นตัวเองสำเร็จปริญญาเอกจนได้ พร้อมกันก็ได้รับการบรรจุเป็นอาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยทันที

อาจารย์ดีใจสุดๆเพราะนั่นหมายถึงรายได้เป็นกอบเป็นกำมากกว่าเงินทุนบวกค่าแรงติวเตอร์ที่เคยได้รับ

และมองเห็นรำไรว่าทุกชีวิตในครอบครัวที่เวียดนามจะมีความเป็นอยู่สะดวกสบายเสียที

อาจารย์ไม่ยอมแต่งงานเพราะไม่ต้องการภาระหรือเป็นภาระของใคร… ไม่ยอมแม้กระทั่งจะให้โอกาสใครรวมถึงตัวอาจารย์เอง

แต่แล้ว…

มาปีนี้ อาจารย์กลับบอกว่า ตอนนี้ต้องประหยัดกว่าเมื่อก่อนอีก

รายได้เงินทองที่มีไม่กล้าใช้… ตัวเองไม่สบาย ไม่เป็นไร… ทน และไม่รักษา!

..ก็อดไม่ได้อีกที่จะต้องถามว่า ทำไม?

อาจารย์บอกว่า เพราะตอนนี้แม่กำลังเป็นอัมพาตครึ่งตัว พ่อก็เพิ่งตรวจพบมะเร็งถึงสองแห่ง

ข้าพเจ้า ฟังแล้วสะอึก… สะท้อนใจว่าทำไมชีวิตของอาจารย์ท่านนี้จึงเป็นเช่นนี้