ลานเรียนรู้สบายๆ

เวลาเช้ามืดวันหนึ่งของช่วงปลายเดือนมกราคมที่อากาศหนาวเย็น ในหมู่บ้านที่มองเห็นควันจากเตาฟืน ไอน้ำจากหม้อนึ่งข้าวเหนียวพวยพุ่งผ่านหลังคาบ้าน พร้อมๆกับกลิ่นหอมของข้าวใหม่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน พลันก็มีเสียงร้องจากผู้หญิงคนหนึ่ง

“โอ้ยยย………..”

“เป็นอย่างไรบ้าง”
เสียงห่วงใยจากสามีของหญิงสาว

“ปวดท้องจังเลย สงสัยจะปวดอึนะพี่…”

เป็นภาพที่เกิดขึ้นในห้องที่เรียกว่า ‘เฮือนน้อย’ ของบ้าน ซึ่งก็คือห้องครัว และห้องทานข้าวของบ้านที่แยกออกมาจากเฮือนใหญ่ พื้นและฝาของ‘เฮือนน้อย’ทำด้วยไม้ไผ่ที่แผ่เป็นผืน ชาวบ้านเรียกว่า ‘ฟาก’ ส่วนหลังคาก็มุงด้วยแฟก ต่างจากเฮือนใหญ่ที่ทำด้วยไม้อย่างดี แม้หลังคาก็ทำด้วยไม้เรียงซ้อนกันเป็นแผ่นๆสวยงาม

ใน ‘เฮือนน้อย’ นั้น มี 2 สามีภรรยา ฝ่ายสามีหนุ่ม(อายุ 22) กำลังประคองภรรยาสาว (อายุ 20) ที่กำลังท้องแก่ใกล้คลอด และข้างๆสามีภรรยาคู่นี้ก็มีแม่ใหญ่ (แม่ของสามี) และหมอตำแย คอยดูเหตุการณ์

“คงไปห้องน้ำไม่ไหวแล้วพี่ดูเหมือนมันจะออกแล้วพี่”

“งั้นก็ปล่อยตรงนี้แหละ”
ว่าแล้วสามีหนุ่มก็ใช้มือแหวกพื้นฟากไม้ไผ่ให้ถ่างออก พร้อมๆ กับประคองภรรยาให้มานั่ง ให้ตรงช่อง

ภรรยาสาวขยับมานั่งตรงช่อง พร้อมถกผ้าถุงขึ้น แต่ยังคลุมไว้เพื่อไม่ให้เป็นที่อุจจาดสายตาของผู้ที่อยู่ใน ‘เฮือนน้อย’ด้วยกัน

“อืดดดดดดด………..โอ้วววว……มันจะออกแล้ว”
ภรรยาร้องเสียงลั่นอย่างตกใจ

“ไม่เป็นไร ให้มันออกมาเถอะ เปื้อนพี่ก็จะล้างเอง”
สามีบอกด้วยความรักและห่วงใย

“มันจะอออกแล้วว…..ไม่ใช่อึ…ลูก ลูก มันจะออกแล้ว”
เป็นเสียงร้องที่แสดงความตกใจมากขึ้นไปอีก
“อุแว้ ๆ ๆ ๆ”

แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้นในเฮือนน้อย เมื่อเด็กน้อยตัวเล็กๆแดงๆ หลุดออกมา และกำลังจะตกลงไปในช่องของพื้นฟากเฮือนน้อยที่ผู้เป็นพ่อแหวกไว้นั้น

หมอตำแยรีบไปคว้าเด็กน้อยไว้ ส่วนผู้ที่เป็นแม่ใหม่ๆสดๆเมื่อหายตกใจแล้วก็หันมาอุ้มลูกน้อย เพื่ออาบน้ำและทำความสะอาด พร้อมกับตัดสายสะดือให้ลูก แล้วจึงห่อลูกน้อย (ที่น่ารัก) ด้วยผ้าขนหนูให้อบอุ่น และนำไปวางในที่เตรียมไว้ข้างๆ บริเวณที่แม่จะอยู่ไฟ
จากนั้นจึงหันมาทำความสะอาดตัวเองเมื่อส่วนของรกหลุดออกมาแล้ว และมานอนหลับสนิทอยู่ข้างลูกน้อยที่เพิ่งเกิดมาดูโลก
จากนั้นเป็นต้นมาแม่ คือผู้ที่ดูแลปกป้อง ทุ่มเท ทั้งความรัก ทรัพย์สินเงินทอง กาย ใจ จนกระทั่งปัจจุบัน เพื่อลูกคนนี้และคนต่อๆ มาอีก 2 คน (ซึ่งแม่เป็นผู้ที่แทบจะเรียกว่าทำคลอดให้กับตัวเองทุกครั้ง และแต่ละครั้งก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นแตกต่างกันออกไป) ให้เป็นคนดีของสังคม สามารถช่วยเหลือตนเอง และคนอื่นได้ โดยที่ตนเองและครอบครัวไม่เดือดร้อน
นี่คือ วันแรกในโลกนี้ของดิฉันค่ะ

« « Prev : เยือนกรุงพนมเปญ

Next : ไผเป็นไผ: วัยเด็ก(น้อย) » »