ลานโรงเรียน

ได้ส่งหนังสือให้เพื่อนรักคนหนึ่ง อ่าน   คือเรื่อง  “สิบวันเปลี่ยนชีวิต”  และ  “สุนทรียสนทนาในครอบครัว”  เพราะเมื่อแม่ใหญ่ ได้อ่านแล้ว ก็เกิดคิดถึงครอบครัวของเพื่อนขึ้นมา จนอดไม่ได้ที่จะส่งหนังสือไปให้อ่าน

ครอบครัวของเพื่อนเป็นครอบครัวเล็กๆมีพ่อแม่และลูกสาว 1 ลูกชาย 1    มองดูเหมือนเป็นครอบครัวที่มีความสุข เพราะทั้งสี่คนมีนิสัยดีและน่ารัก   รักใคร่กลมเกลียวและเอื้ออาทรกันดี  จนถึงเกือบดีมาก  ด้วยความรักและหวังดีอย่างล้นเหลือนี่เอง  จึงเกิดการเข้าไปแทรกแซง พื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคนอยู่บ่อยๆ อย่างไม่รู้ตัว  และ ทำให้ทุกคนอยู่ในภาวะที่น้ำท่วมปาก พูดไม่ออก  ด้วยอาจจะเกรงใจซึ่งกันและกัน     โดยมีม่านของความรักมาเป็นตัวบดบัง 

แม่ใหญ่สนิทสนมกับทุกคน  มาตั้งแต่ลูกทั้งสองของเพื่อนยังเล็กๆ      จึงกลายเป็นที่ปรึกษากลายๆ ของแม่บ้าง  ลูกบ้าง   โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้รับรู้   ปัญหาที่เกิดขึ้น  ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่ แต่เกิดขึ้นเพราะความ “ไม่เข้าใจ” ใน “ตัวตน” และ “มุมมอง” ของแต่ละคน   แต่มันก็เรื้อรังจนบางครั้ง  คนกลางที่รับฟังมีความรู้สึกขึ้นมาว่า  เขาต่างมีความทุกข์จากการไม่เข้าใจกัน  และไม่ฟังกัน 

หนังสือทั้งสองเล่ม เป็นประสบการณ์ของคนเขียนที่มีนามปากกาว่า “เรือรบ”  เขาได้เขียนถึงการที่เขาไปมีประสบการณ์เกี่ยวกับ  วงสนทนาที่เรียกว่า dialogue หรือสุนทรียสนทนา  และได้นำกลับมาใช้กับพี่ๆน้องๆของตนเอง  ที่เคยรักกันมากมาตั้งแต่เด็ก  แต่เมือเริ่มเติบโตขึ้น ไปมีวิถีชีวิตในแบบของตนเอง ต่างก็ไปมีกรอบชีวิตในแบบของตน  จนรู้สึกว่า สิ่งดีดีที่เคยมีในอดีตระหว่างพี่น้องมันถูกลบเลือนไป  เมื่อพี่ชายใหญ่…  เรือรบ …ได้นำเอาการสนทนา แบบมีคุณค่านี้กลับมาใช้กับน้องๆ เพียง อาทิตย์ละครั้ง โดย ใช้วิธี “ฟังกันอย่างลึกซึ้งตั้งใจ โดย แขวนคำพิพากษา ไม่ด่วนตัดสินหรือขัดแย้งในขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังพูด”  ก่อให้เกิด ปาฏิหารย์ ในวงสนทนา  ม่านที่บดบังความรักความเข้าใจเมื่อครั้งยังเยาว์วัย ได้ถูกตัดขาดลงได้ในเวลาไม่ถึงปี

ผู้เขียน บรรยายได้ชัดเจน  อ่านง่ายและชวนให้ติดตาม   แม่ใหญ่อ่านแล้วคิดว่า น่าจะเป็นประโยชน์ต่อครอบครัวของเพื่อนรักแน่ๆ จึงตัดสินใจส่งไปให้เพื่อนอ่าน  แล้วให้เขาคิดเอาเองว่ามันจะมีประโยชน์ หรือไม่

เมื่อสักครู่นี้เอง  เพื่อนโทรกลับมาหา  บอกว่าขอบใจมากที่ส่งหนังสือนี้มาให้  เธอคิดว่ามันจะเป็นประโยชน์มาก  และคิดว่าจะนำไปใช้กับครอบครัวของตัวเองได้แน่ๆ

แม้ยังไม่ได้เห็นผลที่เกิดขึ้น  แต่นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีแล้ว  แม่ใหญ่ปลาบปลื้มจนอดมาเขียนลงในลานไม่ได้   ความสุขจากการให้ เกิดผลในทันที  โดยไม่ต้องรอ

« « Prev : ตกลาน

Next : วันนี้ที่รอคอย (ภาค 1) » »