ลานโรงเรียน

วันนี้ขอกลับเข้า  ลานโรงเรียน  ตามชื่อสักหน่อย เพราะออกไปนอกเรื่องมาหลายหัวข้อแล้ว  ที่นึกว่าควรจะเขียนเรื่องนี้  ก็เพื่อปลอบใจคนที่ทำโรงเรียนเหมือนกัน  ว่าอย่าได้ไปท้อถอยกับปัญหาดึกดำบรรพ์ที่จะมาเกิดกับโรงเรียนเอกชนทุกๆปี  ในช่วงก่อนเปิดเรียน หรือเปิดไปแล้วสักเดือนสองเดือนนี้เลย

      ปีนี้จะเกิดปัญหา   หนักหนาสาหัสกว่าทุกๆปี    เพราะทางการเขาเตือนมาตั้งแต่กลางปีที่แล้วว่า  โรงเรียนเอกชนโปรดหาทางแก้เอาเองนะ  เพราะปีการศึกษา 2554   โรงเรียนรัฐฯ  จะขาดครู ห้าหมื่นตำแหน่ง  เพราะครูจะปลดเกษียณ  หรือลาออกไปทำอาชีพอื่นกันมากเป็นประวัติการณ์  แล้วเขาก็จะสอบบรรจุกันราวๆเดือนเมษายนของทุกปี เรียกเข้าทำงานราวๆปลายเดือนพฤษภาคม หลังจากโรงเรียนเปิดเทอมไปแล้ว สองอาทิตย์   ครูโรงเรียนเอกชนที่ไปแอบสอบเอาไว้โดยไม่บอกกล่าว  ก็จะทิ้งเด็กเอากลางๆเทอม   ร้อนถึงผู้บริหารต้องหาครูมาทำงานแทน  ชนิด ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เพราะพอเขาได้รับการเรียกตัว  เขาก็หายวับไปกับตาอย่างนั้น

โรงเรียนแม่ใหญ่ก้เจอปัญหานี้มาตลอดเหมือนกัน   แม้ว่าเราจะจ่ายเงินเดือนครูเต็มที่ มืสวัสดิการครบเครื่อง  จัดอบรมสัมนาเพิ่มพูนความรู้ให้ครู จนครูเก่งกันมาก ๆ  ไปสอบบรรจุเมื่อไหร่ก็ติดเมื่อนั้น   แต่ต่อให้ดูแลครูดีอย่างไร   เมื่อมีการสอบบรรจุ   ครูก็ยังไปสอบ กัน   ด้วยความเชื่อที่ว่า ไปทำงานราชการดีกว่าเอกชน   เพราะมั่นคงกว่า  โก้กว่า  หรืออะไรกว่าอีกหลายๆเรื่องก็ไม่ทราบเหมือนกัน     ส่วนใหญ่ครูมักจะมาบอกว่า  ตัวเองไม่อยากไป  แต่ขัดพ่อแม่ไม่ได้  เพราะพ่อแม่อยากเห็นลูกเป็นข้าราชการ จะถูกส่งไปอยู่กันดารอย่างไรไม่ว่า  เพราะอยู่แค่ปีเดียว   ก็จะมีกระบวนการยัดเงินใต้โต๊ะ  ปีต่อไป  ก็จะได้โอนย้ายมาอยู่ใกล้บ้าน  

สมัยเปิดโรงเรียนใหม่ๆ   เด็กๆของแม่ใหญ่ โดนครูทิ้งกลางเทอมมาหลายครั้ง    จึงต้องตั้งระเบียบของโรงเรียนไว้ว่า  ใครจะไปสอบบรรจุให้แจ้งตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์  และต้องลาออกไปเลย  ตั้งแต่สิ้นเดือนมีนาคม     เพื่อโรงเรียนจะได้หาครูใหม่มาเตรียมฝึกหัด  ให้พร้อมสำหรับปีการศึกษาหน้า   จะมารักพี่เสียดายน้อง หรือเหยียบเรือสองแคมไม่ได้

และโรงเรียนก็ไม่ได้โกรธเคืองคนที่ไปสอบบรรจุ  แม้จะเสียดายก็ตาม  เพราะวิถีชีวิตของคนแต่ละคน ต้องเป็นไปตามทางที่เขาเลือก  เราจะจากกันด้วยดี    แต่ก็ขอฝากความหวังไปกับเขาว่า เมื่อบรรจุได้แล้ว   ขอให้เอาประสบการณ์ดีดีที่ได้รับ จากโรงเรียนของเราในช่วงที่ทำงานกับเรา ไปใช้ในโรงเรียนรัฐบาลด้วย  เพื่อเราจะไม่รู้สึกสูญเปล่าที่ได้พัฒนาครูเพื่อไปให้สิ่งดีดีต่อเด็ก   ไม่ว่าจะเป็นเด็กที่โรงเรียนไหนก็ตาม       ขอร้องว่าอย่าไปถูกระบบกลืนจนกลายเป็นคุณครูเช้าชามเย็นชามก็แล้วกัน

วันนี้วันที่ 25 เมษายน   ครูดีของเราคนหนึ่ง  คือ ปิติลันธ์ กำลังไปสอบบรรจุที่กาฬสินธุ์    เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว  ครูวรัญชรี  ก็ไปสอบบรรจุที่อยุธยา  ปีนี้มีขอลาไปสอบแค่สองคน  แต่ทั้งสองคน เข้าตามตรอกออกตามประตู  จะไปลา มาไหว้  ไม่มีปัญหาอะไร  แม่ใหญ่ก็ขอให้เธอทั้งสอง  สอบได้สมความตั้งใจของครอบครัวนะ ถ้าพลาดพลั้งยังไง  ก็ไม่ต้องหายหน้าไปเลย  กลับมาหากันบ้าง เผื่อว่าแม่ใหญ่จะหาตำแหน่งอะไรไว้ให้      ให้ทำงานกับเราไปพลางๆ ดีกว่าจะไปว่างงาน เพื่อรอสอบปีหน้าอีกครั้ง

“ไปดีเถอะนะ…… แม่ขออวยพร …….ให้เจ้าไปดี ….. อย่าลืมสี่ปีที่นี่นะน้อง”……เสียงเพลง สิบหกปีแห่งความหลัง ของสุรพล สมบัติเจริญ   แว่บเข้ามาในสมองส่วนอดีต   ทำให้แม่อดแปลงเป็นเพลงลาให้ปิติลันและวรัญชรี ไม่ได้

« « Prev : รู้ว่าไม่รู้อีกมากมาย

Next : เริ่มกระบวนการฝึกครูใหม่ » »