เพื่อนส่งบทความภาษาอังกฤษมาให้ นึกสนุกแปลและเขียนเป็นกลอนอยู่จนรุ่งเช้า มันอินจริงๆช่วยไม่ได้
As I’ve aged, I’ve become kinder to myself, and less critical of myself. I’ve become my own friend.
I have seen too many dear friends leave this world too soon, before they understood the great freedom that comes with ageing
Whose business is it if I choose to read, or play on the computer, until 4 am, or sleep until noon? I will dance with myself to those wonderful tunes of the ’60s & ’70s, and if I, at the same time, wish to weep over a lost love, I will
I will walk the beach, in a swimsuit that is stretched over a bulging body, and will dive into the waves with abandon, if I choose to, despite the pitying glances from the jet set.
They, too, will get old.
I know I am sometimes forgetful. But then again, some of life is just as well forgotten. And I eventually remember the important things.
Sure, over the years my heart has been broken. How can your heart not break when you lose a loved one, or when a child suffers, or even when somebody’s beloved pet gets hit by a car? But broken hearts are what give us strength, and understanding, and compassion. A heart never broken is pristine and sterile, and will never know the joy of being imperfect.
I am so blessed to have lived long enough to have my hair turning grey, and to have my youthful laughs be forever etched into deep grooves on my face.
So many have never laughed, and so many have died before their hair could turn silver.
As you get older, it is easier to be positive. You care less about what other people think. I don’t question myself anymore.
I’ve even earned the right to be wrong.
So, to answer your question, I like being old. It has set me free. I like the person I have become. I am not going to live for ever, but while I am still here I will not waste time lamenting what could have been, or worrying about what will be. And I shall eat dessert every single day (if I feel like it).
- เมื่อผ่านวัย ต้องใจดี กับตัวเอง ไม่ติเก่ง ให้ตนเอง ต้องหมองหมาง
มีแต่เรา เป็นเพื่อน ร่วมหนทาง เพราะเพื่อนต่าง ค่อยๆตาย ไปทีละคน
จากไปก่อน รู้ชีวิต อิสรภาพ ที่มาทาบ กับวัยทอง อย่างเข้มข้น
ใช่ธุระ ของใครเลยสักคน เล่นคอมพ์จน ตีสี่ นี่จะทำ
อ่านหนังสือ แล้วตื่นมา เมื่อคราเที่ยง นอนฟังเสียง เพลงเก่า ที่คราวคร่ำ
จะลุกขึ้น หมุนเล่นแล้ว เต้นรำ หรือจะพร่ำหารัก ที่จากไกล
- จะเดินท่า กรุยกรายชายหาดขาว บิกินี่ โชว์พาว คราวพุงใหญ่
จะดำน้ำ โต้คลื่น ไม่แคร์ใคร สายตาไหน มองมา ข้าไม่เกรง
เอ็งไม่แก่ บ้างแล้วไป จริงไหมวะ สักวันจะ ต้องปลง อย่างตรงเผง
จะลืมหน้า จำไม่ได้ ไหนตัวเอง แต่เรื่องเก่ง เก็บเอาไว้ชื่นใจเรา
เรื่องร้ายๆลืมไปเสียให้หมด ใจจะสด ถ้านึกถึง สุขเก่าๆ
อ๋อแน่ละ เคยอกหัก มาไม่เบา ทำไมเล่า จะยังจำ ให้ซ้ำเติม
- ยามสิ้นชาย ไร้คนมอง คิดปองรัก หมามาตาย ตรงหน้าตัก อย่าทุกข์เพิ่ม
เพราะความทุกข์ จะสร้างใจให้เหิมเกริม เกิดแรงเสริม ความเข้าใจ ได้อย่างดี
อันผู้ใด ไร้รัก และไร้ทุกข์ จะรู้จัก ความสุข ได้หรือนี่
อันสุขนั้นเกิดได้ แม้ไม่มี เพราะทุกอย่างอยู่ที่ใจของเรา
- ฉันโชคดีตรงที่มีโอกาส อายุยืน อย่างมีมาด จนผมขาว
แต่หัวเราะ ดังๆได้ เหมือนวัยเยาว์ แม้จะเคล้า กับตีนกา มา กรุ้มรุม
ใครบางคนไม่เคยได้ขบขัน ตายก่อนวัน มีชีวิต จิตสุขสม
เมื่อชีวิต ค่อยๆก้าว เข้าถึงมุม ควรเลิกกลุ้ม ทำหัวใจ ให้เบิกบาน
มองอะไร มองให้ ไปทางบวก แล้วผนวก ด้วยความสุข สนุกสนาน
ไม่สนใคร ไม่แคร์ ความแก่กาล ไม่ไขขาน ถามคำว่า “ทำไม”
- รับทั้งนั้น มั่นใจ ในถูกผิด ใช้ชีวิตในวัยทองไม่หมองไหม้
เพราะว่าได้ เดินรุด สุดทางไกล จะวางใจ ให้สบายไม่จาบัลย์
ไม่วาดหวัง อะไร ในภายหน้า ใช้เวลา อย่างคุ้มค่า ไม่โศกศัลย์
กินทุเรียน ของชอบ ให้ทุกวัน เป็นยังไงเป็นกัน นั่นคือเรา
