ลานจอมป่วน

วันนี้มีเรื่องดีๆมากมาย

เริ่มตั้งแต่เช้าก็ตื่นสบายๆไปเยี่ยมพรรคพวกของที่รักที่คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  ไปโม้เรื่องการดูแลสุขภาพแบบง่ายๆ  ตามสไตล์คณะเภสัชฯ ได้เห็นการเติบโตของนู๋อ้อ  (น้าอึ่งอ๊อบโตแล้ว)  แถมได้กินข้าวกลางวันฟรีด้วย

บ่ายก็ได้คิวไปนั่งคุยที่คณะพยาบาลศาสตร์ด้วยความอนุเคราะห์ของอุ๊ยจั๋นตา

ทีมงานคนแซ่เฮเคยมาช่วยอบรมหลักสูตรจิตวิวัฒน์แบบเฮๆให้ภาควิชาสูติฯ คณะพยาบาลฯ  เมื่อสองปีก่อน  คราวนั้นก็มีหมอเจ๊  นักการอิ่ม มาช่วยด้วย

หลังจากนั้นก็มีโอกาสมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับทางคณะพยาบาลอีกสองครั้งเป็นกลุ่มนักศึกษา ป. โท  ครั้งหนึ่ง  และเร็วๆนี้ก็เป็นกลุ่มคณาจารย์ของคณะฯ

จากการพูดคุยบ่ายนี้ได้รับรู้  เรียนรู้อะไรๆมากมายจากคณะอาจารย์  บางคนงานยุ่งมากแต่ก็ยังเจียดเวลาแวะมาทักทาย  รีบคุยแล้วก็รีบไป  รูปที่เอามาอวดเป็นรูปการอบรมครั้งแรก  แต่เลือกเอารูปของอาจารย์ที่แวะมาทักทายพูดคุยด้วย  ไม่ครบก็ขออภัยด้วยนะครับ

………

อบรมครั้งหลังเวลาน้อยไป สู้ครั้งแรกไม่ได้ ( อาจารย์หลายท่านเข้าทั้งสองครั้ง  เปรียบเทียบให้ฟัง )

รู้สึกว่าคณะฯมีการเปลี่ยนแปลง  แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังเหมือนเดิม

คนที่สนใจก็พยายามพัฒนาตัวเอง  คนที่ไม่สนใจก็เฉยๆ

มีอาจารย์ผู้ใหญ่บางท่านปรับตัว  น่ารักขึ้นมากเลย

………..

ความจริงในการอบรมครั้งหลังก็สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในกลุ่มที่เคยผ่านการอบรมมาแล้ว  แต่เนื่องจากมีเวลาน้อยเลยไม่ค่อยได้พูดคุยกันมากนัก

ที่เห็นเด่นชัดมากคงจะเป็น อ. เป้า  (คนที่สวยๆในรูปน่ะ  หาเอาเอง)  อาจเป็นเพราะอุ๊ยโยนให้ อ.เป้ามารับหน้า  เพราะติดภารกิจสำคัญ   เลยได้พูดคุยกับ อ. เป้ามากหน่อย

อ. เป้าเล่าให้ฟังเรื่องการฝึกให้เด็กพูดในวงสนทนา  เริ่มตั้งแต่หงุดหงิดที่เด็กไม่สนใจ  ไม่ยอมพูด  แต่ในที่สุดก็สามารถทำได้  เด็กเริ่มพูดคุยในวงสนทนาได้ดีขึ้นมาก  ฟังเรื่องราวและวิธีที่ อ. เป้าใช้  เหมือนในตำรากระบวนกร ( Fascillitaor) เลย  อ.เป้าค้นพบเรื่องราวต่างๆนี้ด้วยตัวเองและฝึกฝนนำมาใช้ได้โดยอัตโนมัติ

อีกเรื่องที่น่าสนใจมากเป็นเรื่องที่ นักศึกษามาต่อว่า  ทำไมเวลา อ.เป้าดูแลแม่เด็กจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก  ความเมตตา  ความอบอุ่นที่คนรอบข้างรวมทั้งนักศึกษาสัมผัสได้  แต่ทำไมกับนักศึกษาที่เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์แท้ๆกลับไม่มีความรู้สึกนี้  บรรยากาศเป็นไปอีกแบบหนึ่ง  ทั้งๆที่อาจารย์ก็แสนที่จะรักและเป็นห่วง  หวังดี  อยากให้นักศึกษาเป็นพยาบาลที่ดีต่อไปในอนาคต  แต่คิดว่าจากเรื่องที่อาจารย์สามารถทำให้เด็กเกิดความสบายใจ  รู้สึกปลอดภัยในวงสนทนา  สามารถพูดแสดงความรู้สึก  ความคิดเห็นออกมาได้  แบบว่าเด็กเริ่มมีเสียงของตัวเอง  ฟันธงเลยว่า อ.เป้าจะเป็นสุดยอดกระบวนกรคนหนึ่ง  ที่จะร่วมมือกับอุ๊ยจั๋นตาและคณาจารย์อื่นๆของคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  นำคณะฯ  ไปสู่จุดหมายปลายทางที่วาดฝันไว้ได้อย่างแน่นอน

ก็มีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในประเด็น  ทำอย่างไรให้เกิดผลสำเร็จ  ทำแล้วต้องรู้ว่าใช่ไม่ใช่  ทำอย่างไรจะเกิดความยั่งยืน  และทำอย่างไรจึงจะสามารถเผยแพร่  ขยายผลต่อไปได้

ทำสิ่งเล็กๆที่ยิ่งใหญ่ที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงสังคมได้

ที่ดีใจมากเพราะได้เจอ อ.กิ่งด้วย  อ.กิ่งก็ยุ่งๆแต่ก็ปลีกตัวมาพบ

เรื่องที่ดีที่สุดคงจะเป็น อุ๊ยจั๋นตาบอกว่าติดค้างบลูเบอรี่เค็กกับโกโก้เย็น  จะมาเลี้ยงตอนค่ำ  ทางทีมลำพูนก็กลัวจะถูกบุก  เลยยกทีมมาสมทบ  ก็เลยเกิดเรื่อง หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง

จบข่าว อิอิ

Facebook

« « Prev : เรื่องดีๆที่พิษณุโลก

Next : ป่วนจนเป็นเรื่อง » »