ลานจอมป่วน

พอเด็กๆโตขึ้น  เริ่มเรียนจบ  ก็เริ่มแยกย้ายกันไปทำงานต่างจังหวัด  ความจริงตอนเรียนหนังสือก็เริ่มออกจากบ้านกันแล้ว  ก็เตรียมตัวเตรียมใจจะอยู่กันสองตายายกับแม่นุอยู่แล้ว

ปกติชอบวิ่ง  วิ่งคนเดียวด้วย  เพราะไม่ต้องรอใคร  เวลาว่างลงตัวก็จะออกไปวิ่ง  เมื่อก่อนจะหงุดหงิดเมื่อต้องรอเพื่อไปทำกิจกรรมครอบครัวร่วมกัน  เช่นจะไปว่ายน้ำด้วยกัน  รอกันไป  รอกันมา  บางครั้งรอจนไม่ได้ไปก็มี…..แบบนี้จะรู้สึกจี๊ดๆๆๆๆๆๆ

ระยะหลังนี้เริ่มปรับตัว  แต่แม่นุกับน้องอ้ายก็ปรับตัวด้วย  เย็นๆจะออกบ้านไปว่ายน้ำด้วยกันเวลาประมาณห้าโมงครึ่งโดยประมาณ  ถ้าใครติดอะไรก็จะบอกกันก่อน  ถ้าสองสาวไม่ว่าง  ไม่ไป  ก็จะออกไปวิ่งหรือขี่จักรยานคนเดียว

มีโอกาสวันหยุดยาวสี่วันก็เลยชวนกันไปหานายเสี้ยวที่ระยอง  วันแรกกับวันสุดท้ายเป็นวันเดินทาง  ก็มีเวลาอยู่ที่ระยองสองวัน

วันแรกก็เที่ยวในตัวเมืองระยอง  แบบ City Tour  ตอนบ่ายๆนายเสี้ยวต้องแข่งฟุตซอล  ก็ไม่ใช่การแข่งขันที่ใหญ่โตอะไรหรอก  เป็นการแข่งภายในของหน่วยงานที่ทำงานอยู่

เที่ยวเสร็จก็หาข้าวกิน  แล้วไปสนามแข่งขันกันทั้งครอบครัว  (ถ้าเดิมๆก็จะปล่อยให้ไปแข่งคนเดียว  พวกเราก็พากันไปหาที่เที่ยวสนุกๆกันต่อ)  แข่งเสร็จก็มีการประสานงานว่าวันนี้เย็นๆแข่งต่อเลยได้ไหม  เพราะติดงานกัน  ทางทีมก็ตกลงว่าเย็นๆจะแข่งต่อ  พวกเราทั้งหมดก็เลยออกไปหาอะไรรองท้องนิดหน่อยแล้วก็พานายเสี้ยวกลับมาแข่งต่อตอนเย็น  หาส้มตำกินเป็นมื้อค่ำแล้วก็กลับบ้านนอน

วันรุ่งขึ้นก็ชวนกันไปเที่ยวเกาะเสม็ด  กลับตอยเย็นๆ  วันรุ่งขึ้นก็เดินทางกลับพิษณุโลก

นายเสี้ยวก็คงจัดคิวให้ความสำคัญกับการมาเยี่ยมของทางบ้าน  พวกเราก็ให้ความสำคัญกับกิจกรรมแข่งฟุตซอล  อยู่กันทั้งครึ่งบ่ายด้วยความสนุกสนาน  ถ้าเป็นสมัยก่อนคงมีการงอน  บ่น  ว่ามาตั้งไกล  มานั่งดูฟุตซอลบ้าๆบอๆอะไรกันเนี่ย  ไม่คุ้มที่ต้องเดินทางมากันเลย

เขียนบันทึกมาถึงตอนนี้แล้วก็มานั่งสงสัยว่า  ทำไมอยากเขียนเรื่องนี้ ? เขียนเรื่องนี้ไปทำไม?
&%@^&(_!+%!_)^(*@*@*

เขียนเรื่องนี้ก็เพราะอยากเขียน
อยากเขียนเรื่องนี้ก็แค่อยากเล่าให้ฟังเฉยๆว่า  ตัวเองคล้ายๆโจรกลับใจ  ก่อนหน้านี้จะเป็นคนบ้างาน?  ไม่ค่อยสนใจครอบครัวมากนัก  แต่ตอนนี้ให้ความสำคัญมากขึ้น

คนที่ให้ความสำคัญอยู่แล้วก็ไม่ต้องอ่านก็ได้ (แต่คงอ่านเกือบจบแล้ว  อิอิ )  คนที่ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับกิจกรรมครอบครัวก็ลองๆคิดเรื่องนี้  แล้วเป็นโจรกลับใจก็ยังไม่สายนะครับ

Facebook

« « Prev : แค่อยากเล่าให้ฟังเฉยๆ

Next : ขั้นตอนที่จะพัฒนาตนเอง » »