ลานจอมป่วน

เคยนั่งคุยกับราณี  ราณีบอกว่าคิดว่าทะลายกำแพงไปแล้ว  แต่เอ๊ะ  ทำไมยังเจอกำแพงอีก  มันมีหลายชั้นรึไง ?  ใครทราบช่วยบอกที

 
จอมป่วนก็สับสน  งงๆ  อยู่เหมือนกัน  ป่วนเขาไปทั่ว  แต่ก็ยังมีหลายเรื่องคาอยู่ในใจ  คนเราแตกต่างกัน  บางเรื่องเป็นเรื่องง่ายๆ ธรรมดาๆสำหรับคนบางคน  แต่อาจเป็นเรื่องสำคัญมากๆ  เป็นเรื่องยากมากๆสำหรับคนบางคน

 
วันที่ลูกสาวที่ญี่ปุ่น(เจ้าของลานซากุระ) ชวนไปบรรยายที่ Institute for Global Environment Strategies – IGES  ที่ Kanagawa  ก็รับปากไป  แต่พอทราบว่าลูกสาวติดงานสำคัญ  มารับที่ Omiya  ที่พักอยู่ไม่ได้  เดินทางเองได้ไหม ?

 
พี่น้อง เอ๊ย !!!!!!!   จะเป็นลมเอา  จะปฏิเสธแล้ว  ไม่ใช่ใกล้ๆครับ  นั่งรถไฟ 2 ชั่วโมง  ต่อรถเมล์อีก  ตายแน่ๆๆๆๆๆๆ

 
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะขอยกเลิกไปเลย  เพราะกลัวการเดินทางคนเดียวโดยไม่มีเหตุผลครับ  เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ  ยิ่งเดินทางคนเดียวในต่างประเทศนี่  เป็นอะไรที่กลัวมากๆครับ  ขอบอก  แต่บอกไปก็ไม่ค่อยมีคนเชื่อ
เพื่อนสนิทหลายคนไปเที่ยวต่างประเทศ  ขึ้นรถไฟไปเที่ยวกันเอง  เช่ารถขับเที่ยวกันเองเป็นเรื่องธรรมดาของเขา   แต่สำหรับจอมป่วนนี่  เป็นเรื่องใหญ่มากๆเลย  กลัวครับขอบอก

 
แต่ก็ตอบยืนยันลูกสาวไปว่า  ไปได้  ไม่มีปัญหา  จำได้ว่าตอบเกือบจะทันทีเลยเหมือนไม่ต้องคิด  แต่ในช่วงระยะเวลาสั้นๆนั้น  ความคิดก็วิ่งปรู๊ดปร๊าด  คิดตั้งหลายเรื่องเหมือนหยุดเวลาได้

 
ประการแรก  ถ้ามัวแต่กลัวอย่างนี้  ก็คงต้องกลัวไปตลอดชาติ  เมื่อไหร่จะหายสักที ?

 
ประการที่สอง  ถ้าเป็นอย่างนี้คงจะเป็นภาระคนอื่น  โตป่านนี้แล้วยังช่วยตัวเองไม่ได้

 
ประการสุดท้าย  ฝึกน้องอ้ายให้ช่วยตัวเอง  ให้นั่งรถเมล์ไปกลับพิษณุโลกเอง  ให้เดินทางไปหาหมอฟันที่เชียงใหม่เอง  กลับเอง  แต่เอ๊ะ  พ่อมันยังกลัว  แล้วมีหน้ามาฝึกลูกอีก
 
แล้วก็ฝ่าด่านนี้มาได้ครับ  ต้องขอบใจลูกสาวที่มอบโอกาสให้ทะลายกำแพงแห่งความกลัวนี้ได้  แต่ลูกสาวก็ช่วยทำการบ้านให้มากครับ  ให้ข้อมูลการเดินทางอย่างละอียด  ส่งเมล์มาให้  มีภาษาญี่ปุ่นเรียบร้อย  มีปัญหาก็จิ้มๆให้คนญี่ปุ่นดูได้แม้จะพูดญี่ปุ่นไม่เป็น  สนุกดีครับ  ฮ่าๆๆๆๆๆ

                                                    ทั้งรถไฟ  รถเมล์  นั่งจนไม่เหลือใครเลย  อิอิ

 
เคยกลัวความสูง  ขึ้นที่สูงขาสั่น  ใจหวิวๆจะเป็นลมเอา  แต่พาลูกๆไปสวนสนุก  แม่นุก็ท้องน้องอ้ายอยู่  ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ไปด้วยก็ไม่ให้เด็กขึ้น  จำเป็นครับ  พี่น้อง  จูงน้องเสี้ยวกับน้องแซมขึ้นหมดเลย  ทั้งเรือไวกิ้งส์  รถไฟเหาะ  สารพัด  พอลงมาก็เป็นเรื่องครับ  นอนกางแขนกางขาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงเดินต่อได้  อาการก็ค่อยๆดีขึ้นจนหายกลัวความสูง

 
เรื่องนี้เขียนเล่าประสบการณ์ให้ฟัง  เพื่อยืนยันว่าคนเราเปลี่ยนแปลงได้  แม้แต่เรื่องที่เราเคยกลัว  เคยขีดเส้น  เคยสร้างกำแพงไว้  สามารถทะลายได้  ถ้าตั้งใจ  พิจารณาไตร่ตรอง  หัดทำงานกับตัวเอง  ใช้สติไตร่ตรองดู
บางคนกลัวโดยไม่น่าจะกลัว  เช่น  กลัวจะทำแล้วสู้คนอื่นไม่ได้  กลัวจะทำผิด  กลัวจะทำไม่ได้  อายเขา ฯลฯ

  
แต่มาคิดๆดู  สู้คนอื่นไม่ได้แล้วเป็นไง ?  ตายไหม ?   ทำชั่วไหม?  ……เปล่านี่

 
ทำผิดแล้วเป็นไง ?  เสียหายมากไหม ?  ตายไหม ?   ทำชั่วไหม?  …..เปล่านี่

 
ทำไม่ได้แล้วเป็นไง?  ตายไหม?   ทำชั่วไหม?    ……………………………เปล่านี่

 
แล้วจะกลัวไปทำไม ?  ทำไมไม่ลองทำดู  จะรอถึงเมื่อไหร่ ?

อยากกอดใคร  กางแขนออกเลยครับ  บอกเลยครับ  ขอกอดที
เขาไม่ให้กอด  ตายไหม?…. เปล่านี่  คว้าเลยครับ  อิอิ

Facebook

« « Prev : เยี่ยมลูกสาวที่ญี่ปุ่น

Next : ผาซ่อนแก้ว - อีกครั้งครับ » »