ลานจอมป่วน

#1 Logos ให้ความคิดเห็นเมื่อ 13 ตุลาคม 2008 เวลา 23:22

ขออนุญาตแจมนะครับ

ความกลัวเกิดในใจเรา แล้วอยู่กับเราแป๊บเดียวครับ แต่ในระหว่างที่ยังกลัวอยู่ เป็นทุกข์ชะมัดเลย

ถ้าสิ่งที่กลัวเป็นจริง มันก็เป็นจริงใช่ไหมครับ ถึงอย่างไรก็หนีความจริงไปไม่พ้นไม่ว่าจะใช้เหตุผลอะไรมาปลอบใจตัวเอง จึงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปที่จะกลัวความจริงเพราะว่ามันเป็นจริงไปแล้ว และไม่ต้องกลัวอีกต่อไปว่ามัน “จะ” เป็น — ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ที่เราต้องทำคือหาทางแก้ไขบรรเทาต่อไป

ส่วนถ้าสิ่งที่กลัวนั้นไม่เป็นจริง เราก็คลายทุกข์ลงอย่างรวดเร็ว อาจจะขำตัวเองด้วยซ้ำไปใช่ไหมครับ

แต่ถึงอย่างไรความกลัว ไม่เคยอยู่กับเราอย่างถาวรครับ เป็นเพียงอารมณ์ชั่วคราว แต่ในที่สุดก็จะผ่านไปทั้งนั้น

ที่พูดมาทั้งหมดนี้ เป็นทฤษฎีนะครับ ผมก็ทำไม่ได้เพราะยังไม่หลุดพ้น อิอิ(อิ) แต่ก็ยังคิดว่าถ้าเราตระหนักว่ากำลังเผชิญอยู่กับอะไร ก็จะตั้งสติได้เร็วครับ เช่นเวลาโกรธ ถ้ารู้ตัวว่าโกรธ ไม่นานก็หายครับ

• พุทธวิธีควบคุมความวิตก

แม้ตอนนี้ท่านจอมป่วนจะไม่กังวล แต่ความเสี่ยงของมะเร็งก็ยังมีอยู่เช่นเดิม เพราะว่าการตรวจไม่พบมะเร็งนั้นแปลว่าตรวจไม่พบเฉยๆ แต่ไม่ได้แปลว่าปราศจากเซลมะเร็งอยู่ในร่างกาย (ซึ่งเซลมะเร็งที่ตรวจไม่พบอาจจะกำลังแบ่งตัวกันอย่างสนุกสนานอยู่ก็ได้) ใช่ไหมครับ

#3 น้ำฟ้าและปรายดาว ให้ความคิดเห็นเมื่อ 14 ตุลาคม 2008 เวลา 8:32

หลังจากขำกับคำปลอบใจของคุณรอกอด ก็ได้เวลาพิจารณาว่าเห็นสิ่งใดบ้างเพื่อช่วยเสริมคำตอบของท่าน..เลยยกมาในสิ่งที่คิดว่าพอจะ ” ตอบ ” คำถามได้บ้างค่ะ

การดูแลสุขภาพก็พยายามอยู่ พยายามออกกำลังกาย การกินก็กินปริมาณที่พอดีๆ ไม่มากเกินไป ควบคุมน้าหนักตัวได้ ( พยายามกินให้ได้สัดส่วนที่เหมาะสม พยายามหลีกเลี่ยงพวกไขมัน และอาหารที่ไม่มีประโยชน์ แถมเป็นอันตรายต่อสุขภาพ นอนให้พอเพียง ) ในวงเล็บหมายถึงพยายามแต่ยังไม่ค่อยได้ผลดีนัก พยายามฝึกจิตใจ ให้เข้าใจตัวเอง เข้าใจคนอื่นๆ ก็มีความสุขตามอัตภาพ ไม่ค่อยมีทุกข์ ไม่ค่อยกลัวอะไร

แต่คืนวันที่ 4 ตค. นี่ นอนคิดตลอดเวลา ถ้าตรวจแล้วเป็นมะเร็งขึ้นมาแล้วจะทำยังไง ? ครอบครัวจะเป็นยังไง ? แม่นุ ลูกๆ จะเป็นอย่างไร ? ไปโน่น..

คุณหมอเห็นอะไรมั้ยคะ  ^ ^ …ตอนแรกที่เราคิดว่าไม่กลัวนั้นเป็นเพราะทุกสิ่งเรา”ควบคุมได้” ในระดับหนึ่ง..แต่พอนอกเหนือการควบคุมของเรา และเกี่ยวข้องกับทุกสิ่งที่เรารัก เราห่วง หวงเมื่อนั้นเราจะเห็นถึงความกลัวชัดเจนเพราะเกี่ยวกับการพลัดพราก และพบว่ายังมีสิ่งที่เป็น Unfinished business มากมาย..ซึ่งเป็นทุกคนค่ะ จะมากจะน้อยจะนานหรือสั้น อุ้ย ..จะนานหรือไม่นาน ก็เป็นถ้ายังไม่หลุดพ้น 

ทำให้นึกย้อนกลับไปถึงผู้ป่วยและญาติมั้ยคะ ? และเบิร์ดนึกถึงคำว่าออกจากพื้นที่ไข่แดง..เราจะเห็นความมั่นคง กล้าหาญในตัวเองว่ามีเพียงใด เมื่อเราอยู่ในพื้นที่นอกเหนือการควบคุมของเราถือเป็นความก้าวหน้าทางธรรมที่โดดเด่นมากเลยนะคะ เพราะเห็นตัวเองชัดและได้เผยแผ่ธรรมนี้ด้วย…สาธุค่ะ

#5 พี่นิด ให้ความคิดเห็นเมื่อ 14 ตุลาคม 2008 เวลา 21:03

ใช่แล้วค่ะ ปูนนี้แล้ว อย่างพี่สุพูด อืม..พี่นิด  เข้าใจ อย่างท่านคอนฯ เราหนีความจริงไม่พ้น  สอนลูกเสมอๆๆ  ทุกคนต้องอยู่กันได้  ถ้าเกิดวันใดวันหนึ่งไม่มีแม่หรืดพ่อแล้ว จริงนะ บอกลูกมานานแล้ว  พ่อแม่จะอยู่ช่วยเราตลอดชีวิตไม่ได้นะ  ฝึกลูกให้ช่วยเหลือตัวเอง เรื่องความเป็นอยู่ง่ายๆ 2สาว ซักผ้า รีดผ้า หุงข้าว ทำกับข้าว ทานได้  ตั้งแต่ ประถม 3ประถม 4  อืม …กว่าจะได้ลูกแต่ละคน ยากมากกกก รอดเป็นตัวตน สมบูรณ์  แม่ตกเลือด ครั้งละเป็นกะละมัง นอนระทม สายระโยงระยาง เลยไม่กลัว เจ็บ กลัวไข้ ต้องการเค้าเกิดมาเพื่อเรา   ถ้าถามว่าโหดกับลูกป่าว ไม่นะ ใจแข็ง  เค้าจะได้เรียนรู้ชีวิต การดำเนินชีวิต  ขำ… ที่สุด ตอนเข้าค่าย   ทั้งกลุ่มลูกเรากางเต้นท์ได้คนเดียว เวลาทะเลาะกัน ก็บอกเค้า 2 คน พี่น้องต้องอยู่ด้วยกันนะ  ข่วยเหลือกัน ตัดใด ตัดได้ ตัดพี่น้องไม่ได้หรอก  พร่า เสียยาว ไปดีกว่าอิอิ