ต่อครับ ต่อ : ทำไมต้องรอจนถึงวันนั้น ?
อ่าน: 9119
บันทึกตอนนี้เป็นเหตุการณ์ในวันที่ 7 ตค. ที่จอมป่วนพาหมอเจ๊ไปเชียงราย จอมป่วนต้องไปส่งน้องอ้ายจอมกวนที่พะเยา ก็เลยพาหมอเจ๊ แม่นุ น้องอ้ายไปเชียงรายก่อน นอนพักเชียงราย 1 คืน แล้วค่อยไปส่งน้องอ้ายที่พะเยา
น้องอ้ายไปเข้าค่ายที่อุทยานแห่งชาติแจ้ซ้อนตอนเที่ยง วันที่ 8 ตค. ส่วนจอมป่วนกับหมอเจ๊ต้องไปรับนักการอิ่มแล้วไปป่วนที่คณะเภสัชฯ ของน้าอึ่งอ๊อบตอนบ่ายโมงครึ่ง วันที่ 8 ตค. เหมือนกัน
รายการนี้กำหนดขึ้นกระทันหัน แต่ก็เรียบร้อยดี หมอเจ๊บอกว่าถ้านัด อ. วิศิษฐ์ วังวิญญูไม่ได้ก็จะยังไม่ไปเชียงราย อ. วิศิษฐ์ก็กรุณาให้มาพบตอน 5 โมงเย็น ( อิอิ ขอเที่ยวเชียงรายก่อนไง )
หลังจากไปเที่ยววัดร่องขุ่น เจ้าถิ่นพาไปกินข้าวซอย ไปเที่ยวเที่ยวโรงแรมณัฏฐิพลรีสอร์ท พระตำหนักดอยตุง แล้วก็กลับมาพบ อ. วิศิษฐ์ วังวิญญูตามนัดหมาย ที่ไปนั่งคุยมีจอมป่วน แม่นุ น้องอ้าย หมอเจ๊กับหมอเบิร์ด ( เจ้าถิ่น )
หมอเจ๊ตั้งใจมาคุยกับ อ. วิศิษฐ์ โดยตรง ที่เห็นตั้งใจถาม อ. วิศิษฐ์ก็เป็นคำถามที่ว่า ทั้งๆที่ใจเย็นลงมากแล้ว กลายเป็นคนใจดี๊ใจดี แต่ทำไมผู้ร่วมงานยังเห็นว่าเป็นคนดุอยู่ เก็บไว้ให้หมอเจ๊เล่าเองดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตอนใกล้ๆเวลาหนึ่งทุ่ม อ. วิศิษฐ์แจ้งว่าจะมีการสนทนากับทีมงานจิตอาสาเพื่อเตรียมจัดการอบรมเรื่อง Palliative Care ( การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย ) ตอนทุ่มนึง สนใจนั่งฟังด้วยไหม ? ก็เลยตัดสินใจ ทานมื้อเย็น ( เป็นเมนูอาหารเพื่อสุขภาพ ) ที่ห้องนั่งเล่นเลย แล้วร่วมรับฟังการสนทนา
เป็นอะไรที่ดีมากๆ นอกจากได้สนทนากับ อ. วิศิษฐ์แล้ว ยังได้มีโอกาสได้ร่วมสังเกตบรรยากาศการสนทนา การกำหนดแนวทาง การกำหนดหลักสูตรการฝึกอบรม การเตรียมการอบรม การศึกษาเพื่อให้รู้จักผู้เข้าร่วมการอบรม การกำหนดบทบาทของทีมงานกระบวนกร ฯลฯ
แต่ที่สำคัญที่สุดที่จอมป่วนปิ๊งขึ้นมาขณะที่ร่วมรับฟังการสนทนาก็คือ ทำไมต้องรอจนถึงวันนั้น ?
ในวงสนทนามีการเล่าประสบการณ์ให้ฟัง ผู้ป่วยที่อยู่ในระยะสุดท้ายอยากให้ญาติสนิทให้อภัยตนเอง ญาติเองก็ยินดีให้อภัย พอได้ทำสิ่งที่ตนเองปรารถนาก็สงบ จากไปอย่างสงบ ตอนนั้นก็เกิดความคิดแว๊บขึ้นมาเลยว่า ทำไมไม่ขอโทษ ขออภัยก่อนหน้านี้ ก็จะสบายใจกันทั้งสองฝ่าย ทำไมต้องเก็บเอาไว้ตั้งนาน เพราะอะไร ?
อีกทั้งเกิดความสงสัยว่า ทีมงานจิตอาสานี้มีความปราถนาดี ตั้งใจทำงานมาก ยอมทุ่มเทให้ผู้ป่วยระยะสุดท้าย พยายามให้แพทย์ พยาบาล ญาติ และตัวผู้ป่วยเข้าใจและมีความสงบ มีความสุข ยอมรับการจากไปอย่างมีความสุข แต่ทำไมถ้ายังไม่ป่วย ยังไม่อยู่ในระยะสุดท้าย เราก็อยู่กันไปแบบเดิมหรือ ?
ทำไมเราไม่ไม่ยอมเข้าใจ ไม่ยอมทำอะไรดีๆต่อกัน จะรักกัน ให้อภัยกัน อยู่กันอย่างมีความสุขตั้งแต่วินาทีนี้ไม่ได้หรือ ?
อาจารย์วิศิษฐ์ให้แสดงความเห็น ความรู้สึกเมื่อจบการสนทนา ก็สะท้อนประเด็นนี้ออกไป แล้วบอกว่าจะดูแลกันและกันในครอบครัวด้วยความรัก ความเข้าใจ ให้ดีขึ้นกว่าเดิมอีก แม่นุที่ร่วมรับฟังอยู่ด้วยก็บอกว่าจะรัก เข้าใจ และดูแลจอมป่วนให้มากขึ้นอีก โดยไม่ต้องรอให้เจ็บให้ป่วยจนระยะสุดท้าย เลยอดไปที่ชอบ ๆ เลย อิอิ
ทำไมต้องรอจนถึงวันนั้น ?
« « Prev : ทำไมต้องรอจนถึงวันนั้น ?
3 ความคิดเห็น
ทำไมเราไม่ไม่ยอมเข้าใจ ไม่ยอมทำอะไรดีๆต่อกัน จะรักกัน ให้อภัยกัน อยู่กันอย่างมีความสุขตั้งแต่วินาทีนี้ไม่ได้หรือ ?
นั่นน่ะสิคะ “ทำไม?” และ เริ่มลงมือทำกันเลยดีมั้ย?( ไม่ใช่คุณหมอกับแม่นุหรอกค่ะ เพราะหวานมาตลอดอยู่แล้ว อิอิอิ )
คงเป็นเพราะมัวแต่ …อึ๊ บะใจ้ … อึ๊ บะได้….. อึ๊ บะยอม…
ถ้าเอ๊ะสักหน่อยก็คงจะดีนะครับ อิอิ
[...] แถมบอกว่านึกถึงบันทึก ทำไมต้องรอจนถึงวันนั้น ? ตัวเราก็คนคนเดิม [...]