(พรมผืนที่อยู่ด้านหลังหลวงพี่ ใช้เวลาทอ 6 ปี ขายราคา 2 ล้านบาท)

ผมตั้งข้อสังเกตเรื่องการทำมาหากินของชาวทะเลทราย เพราะเห็นว่าเป็นวิถีชีวิตที่น่าสนใจ และเราอาจจะนำไปปรับใช้เมื่อบ้านเราร้อนแล้งมากขึ้น จากการที่ได้เห็นเพียงวับ ๆ แวม ๆ เป็นข้อมูลที่หยาบ ๆ แต่ก็จะเล่าตามนั้น ผมได้ทราบมาบ้างว่าอิหร่านเป็นประเทศที่กว้างใหญ่ มีประชากร 70.9 ล้านคน มากกว่าพลเมืองไทยเสียอีก สมัยก่อนคนพื้นถิ่นคงเป็นพวกยิปซีเร่ร่อน ไล่ต้อนสัตว์ไปเลี้ยงตามหุบเขาที่มีหญ้า ..ช่วงที่ไปดูงาน ถึงจะเป็นเมืองหลวงและเมืองสำคัญ ๆ ทุกแห่งตั้งอยู่ในที่ราบมีภูเขาล้อมรอบ มองไปไหนไม่ต่างกับทะเล เพียงแต่เปลี่ยนเป็นคืบก็ทราย ศอกก็ทราย สุดลูกหูลูกตา ต้นไม้หายากแทบจะนับต้นได้ ทำให้นึกถึงตอนเด็กได้ดูหนังคาวบอย ที่คนขาวสู้รบกับอินเดียแดง แต่ที่อิหร่านสาหัสกว่านั้นมากนัก นั่งเครื่องบิน 2 ชั่วโมง ผ่านภูเขาหินและทรายล้วน ๆ พบเมืองขนาดใหญ่บ้างก็ตั้งอยู่บนทรายและทราย เห็นแล้วแห้งผากในใจ ทำให้นึกรักประเทศไทยขึ้นอักโข ประเทศไทยถ้าช่วยกันปลูกต้นไม้ประมาณครึ่งหนึ่งของพื้นที่ เราจะเป็นสวรรค์ได้อย่างยั่งยืน โดยไม่ต้องลงทุนเป็นล้าน ๆๆๆๆๆ ของเมืองดูไบ

(แอบไปสำรวจตลาดข้าวไทยในห้างสรรพสินค้าเมืองดูไบ ข้าวไทยมีวางขายราคา 5.90 เหรียญ/กก.)

_{สินค้าส่งออก ส่วนมากเป็น น้ำมัน เคมีภัณฑ์ ผลไม้ ถั่ว พรม}

_{สินค้านำเข้าสำคัญได้แก่วัตถุดิบสินค้าขั้นกลาง สินค้าทุนอุตสาหกรรม อาหาร สินค้าอุปโภคและบริโภค ยุทธปัจจัย}

_{ทรัยากรธรรมชาติได้แก่ปิโตรเลียม ก๊าชธรรมชาติ ถ่านหิน โครเมี่ยม ทองแดง สินแร่ เหล็ก ตะกั่ว}

_{สินค้าไทยที่ส่งไปจำหน่ายได้แก่รถยนต์และข้าว อ๋อ! มีกระดาษดับเบิลเอด้วย}

(ผักชีลาว  มะเขือม่วง มีวางขายในห้างสรรพสินค้าที่ดูไบ)

เสียดายที่ไม่มีโอกาสไปดูพื้นที่ตอนเหนือของประเทศ ที่มีผู้บอกว่าอุดมสมบูรณ์ ทำการเกษตรได้ดี ไม่อย่างนั้นก็จะมาอึ้งกิมกี่ว่าเขาเอาผลไม้ เอาถั่วที่ไหนเป็นสินค้าส่งออก เพราะเห็นกับตาว่ากว่าจะปลูกต้นไม้แต่ละต้นต้องลงทุนอย่างมาก เปลี่ยนดิน ใส่ปุ๋ย ต่อสายน้ำหยดให้ทุกต้น และชนิดของไม้ที่ขึ้นในสภาพนี้น่าจะมีไม่เกิน 10 ชนิด ช่วงที่ไม้ยืนต้นผลัดใบเห็นแต่กิ่งก้านดูโกร๋น ๆ ยกเว้นไม้สนที่ปลูกในพระราชวังหรือสถานที่สำคัญ ๆ ที่มีการดูแลอย่างดี มีใบเขียวแต่งกิ่งก้านสวยงามเป็นไม้ประดับเมือง เห็นแล้วชอบมาก รูปที่ถ่ายออกมาเป็นเหมือนภาพศิลปะ

การงานอาชีพระดับชาวบ้านทั่วไปคงมีไม่กี่อย่าง การทอพรม ประดิษฐ์เครื่องเงิน ทองแดง ทองเหลือง ของที่ระลึกต่างๆ ทำได้ดีมาก เอากระดูกอูฐมากลึงทำเป็นกล่องใส่ของเล็ก ๆ เขียนลายละเอียดสวยงาม การที่อาศัยอยู่ในทะเลทราย วิถีชีวิตดำเนินไปอย่างจำกัดจำเขี่ย ความมานะอดทนได้แปรเปลี่ยนมาเป็นงานฝีมือวิจิตรบรรจง ชาวอิหร่านเขียนลาย วาดรูป ทำเครื่องเงินโลหะได้สวยงาม เพราะงานฝีมือเหล่านี้ต้องอาศัยการฝึกทักษะมายาวนาน การอาศัยอยู่ในที่พักช่วงยาว ๆ ทำให้เกิดมุ่งมั่นทำอะไรได้อย่างปราณีต สินค้าของที่ระลึกแต่ละร้าน จึงละลานตา ถ้าประเทศนี้ไม่ถูกกีดกัน นักท้องเที่ยวทะลักมา สินค้าพวกนี้จะมีโอกาสจำหน่ายได้กว้างขวางยิ่งขึ้น

เราได้ไปขมพิพิธภัณฑ์พรมที่อลังการณ์มาก มีพรมเก่าใหม่ผืนเล็กผืนใหญ่จัดแสดงในอาคารขนาดใหญ่ เป็นที่รวมพรมลายต่างๆที่ใหญ่ที่สุดในโลก งานทอพรมเหมาะกับนิสัยของผู้คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่จำเจอย่างนี้ พัฒนาการของพรมจึงโดดเด่นมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักทั่วโลก มีพรมบางผืนไกด์บอกว่า  ต้องใช้เวลาทอนานถึง 6 ปี จำหน่ายราคาผืนละ 2 ล้านบาท แสดงว่าถ้าจะทอพรมอย่างวิจิตรแล้ว ชีวิตนี้คงจะทำได้ไม่ถึง 10 ผืน  นอกจากนี้เรายังได้ไปเข้าร้านขายพรมที่มีชื่อเสียง เข้าไปมีแต่พรมจำหน่ายเต็มร้าน ราคาตั้งแต่ผืนละไม่กี่พันไปจนถึงผืนละเป็นแสนเป็นล้าน  พรมดังกล่าวพ่อค้ายังได้นำมาประดิษฐ์เป็นของใช้ของที่ระลึกหลายรูปแบบ เห็นได้ชัดว่าเราสามารถจัดการความรู้ด้วยภูมิปัญญาของเขาเองได้อย่างเหมาะสม เอาสิ่งที่มีอยู่รอบตัวมาสร้างงานเสริมทักษะเข้าไป ก็สามารถมีสินค้าที่เป็นเอกลักษณ์ผลิตออกไปจากท่ามกลางทะเลทรายได้ ตรงกับคำที่ว่า ถ้ามนุษย์เราอยู่ตรงไหน ก็ควรมีความรู้เพียงพอที่จะพัฒนาการงานอาชีพในพื้นที่ตรงนั้น ให้พออยู่ พอกิน พอเพียง ก็สามารถที่จะดำรงคงอยู่ได้โดยไม่ต้องทิ้งถิ่นเหมือนในบางประเทศ

ไกด์พาเราไปเข้าร้านขายถั่วและขนมต่าง ๆ เรื่องนี้ถึงผมจะเล่ายังไงพวกเราก็คงจะแปลกใจอยู่ดี เกิดมาผมก็เพิ่งเคยเจอที่ร้านถั่วขายดียิ่งกว่าเทน้ำเทท่า เป็นร้านขนาด 3 คูหา ในร้านอัดแน่นไปด้วยขนม ผลไม้ และถั่วต่าง ๆ ไม่น้อยกว่า 40 ชนิด ทุกตู้ทุกผนังวางสินค้าเต็มไปหมด ลูกค้าเข้าไปแน่นแทบจะไหลไปเองได้ การซื้อขายโกลาหลมาก โดยเฉพาะคนไทยที่สื่อภาษากันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง อยากได้อะไรก็ชี้เอา ราคาเท่าไหร่ก็ไม่รู้ คนขายจะใช้กะบะกลม ๆ ตักถั่วใส่ถุงไปชั่ง ตัวเลขน้ำหนักก็จะขึ้น เท่าไหร่เท่านั้นไม่สามารถบอกล่วงหน้าได้ ตักมาน้อยก็จ่ายไปตามนั้น พยักหน้าให้กันเขาก็จะซีนปากถุงให้เราจ่ายเงินเป็นจบ ประมาณราคาคร่าว ๆ คิดเป็นเงินไทยอยู่ที่ ก.ก.ละ 100-150 บาท มีถั่วหลายชนิดที่ส่วนใหญ่เราไม่รู้จัก นอกจากมะม่วงหิมพานต์แล้ว อย่างอื่นไม่รู้จัก แต่เขาก็อนุญาติให้เราหยิบกินได้ทุกอย่าง ไม่อั้นเสียด้วย ชอบชนิดไหนทำท่าชี้โบ้ชี้เบ้ก็เป็นที่เข้าใจได้ พวกเราแข่งกันซื้อมากันคนละหลายหอบ มาถึงที่พัก ร้านข้างโรงแรมก็ขายขนมขายถั่วเช่นเดียวกัน จึงได้แต่หัวเราะความบ้าซื้อของพวกกันเอง ไม่ดูตาม้าตาเรือซื้อ ๆๆ ทุกอย่างที่ขวางหน้า

นอกจากจะมีร้านขายของที่ระลึกทุกถนนแล้ว ยังมีห้างสรรพสินค้าหาวิธีดูดเงินเราจนได้ ก่อนกลับเราแวะห้างคาร์ฟูที่เมืองดูไบ ไกด์บอกให้เวลา 4 ชั่วโมง อยากจะซื้ออะไรลุยกันเอง ถึงเวลามาเจอกันที่นัดหมาย พวกนักชอปฯในสายเลือดมีหรือจะรอช้า แจ้นไปเข้าร้านโน้นร้านนี้ ผมเดิน ๆ ตามเขาไปจนขาลาก ได้รองเท้ามาคู่หนึ่งราคา 2,000 กว่าบาท เสื้อยืดเนื้อบาง ๆ ไว้ใส่เล่นตัวหนึ่งราคา 300 กว่าบาท จากราคาที่ลดแล้วนะครับ เรื่องละราคานี่ก็ตลกเต็มที เพราะเราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราจริงก่อนลดเท่าไหร่ ทางห้างจะเขียนจะลดอย่างไรก็ได้ พวกซื่อบื้อจับไม่ได้ไล่ไม่ทันหรอก นอกจากจ่ายค่าโง่โดยดุษฎี สนุกตอนเอาสินค้ามาอวดกัน บางทีสินค้าอย่างเดียวกัน แต่ซื้อกันมาคนละราคา ทั้ง ๆ ที่ไปซื้อร้านเดียวกัน แหม..มันแหกตาแหกใจกันเลยนะนี่ สินค้าพวกเสื้อผ้า เครื่องหนัง เครื่องใช้ต่าง ๆ ในห้างใหญ่ ๆ เปิดดูป้ายข้างในเถิด จะเป็น Made in จีน เวียดนาม เป็นส่วนใหญ่ คิดแล้วเจ็บใจบ้างไหมก็ไม่รู้ อยู่ถึงเมืองไทยเครื่องบินไปจ่ายค่าโง่ถึงตะวันออกกลาง แต่บางคนก็มีเหตุผลส่วนตัวนะ บอกว่า..อย่าคิดมาก เราซื้อตามที่เราพอใจ อิอิ

จากคนเร่ร่อนในทะเลทราย เมื่อรวมกันเป็นประเทศ ประกอบกับสวรรค์มีตา หรือพระเจ้ามีเมตตาก็ไม่ทราบได้ บรรดาลให้ใต้ผืนพิภพที่แห้งแล้งมีทรัพยากรน้ำมันและก๊าชธรรมชาติประมาณ 137.5 พันล้านบาร์เรล หรือ 9% ของปริมาณสำรองทั่วโลก เป็นประเทศในกลุ่มโอเปคที่ส่งออกน้ำมันสูงเป็นอันดับ 2

เมื่อประมวลทุกอย่างดูแล้ว ผมคิดว่าเขามีน้ำมันให้สูบขึ้นมาขาย แต่รายจ่ายต่าง ๆ ที่ต้องจัดการอย่างแสนสาหัสก็ดููดเงินเขาไปจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องน้ำ เรื่องการที่อยู่อาศัย การอุปโภคบริโภค การพลังงานต่าง ๆ ต้องลงทุนทับถมกันไป ถ้าจะปลูกต้นไม้สักต้นหนึ่ง ผมคิดว่าเขาต้องลงทุนเท่ากับบ้านเราปลูกต้นไม้ 1 ไร่/100-200 ต้น ถ้าจะวิ่งสู้ฟัดกัน ผมคิดว่าเราประเทศเราสู้ได้สบายมาก โดยเฉพาะเรื่องข้าวปลาอาหาร การเพาะปลูก เพียงแต่จะต้องทำมาหากินอย่างคนมีปัญญา ใช้วิชาความรู้เข้าไปพัฒนาความเป็นมืออาชีพ วิชา+อาชีพ = วิชาชีพ เร่งยกระดับมือสมัครเล่น ให้เลิกเล่นอบายมุข ตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินพร้อม ๆ กับเสริมสร้างสิ่งแวดล้อม ทุกอย่างก็จะดีขึ้นตามลำดับ ผืนแผ่นดินไทย ไม่ควรที่จะมีคนงี่เง่าอยู่แบบไม่รู้ไม่ชี้ ควรเรียนให้รู้ว่าเราจะสู้กับชนชาติอื่นอย่างไร ชาติไหนที่มันสู้กันเอง กัดกันเอง มันหายนะทั้งชาติทั้งนั้นแหละ ควายเอาไปทำลูกชิ้นหมดแล้ว แต่วิญญาณยังหลงเหลืออยู่ทำไงดี

« « Prev : สวยบาดใจจริงๆ

Next : สิ่งชื่นชูใจ » »