ลานสวนป่า

ผมอ่านเจอในบล็อกพวกเรานี่แหละ ใครก็ไม่รู้ พูดว่าอวัยวะที่เปิดกว้างที่สุดของมนุษย์คือ “สมอง” น่าจะเป็นประเด็นเดี่ยวกันการคิดโน่นคิดนี่กระมัง บังเอิญมีโปรแกรมจะไปบรรยายที่ วปอ. ผู้จัดให้หัวข้อพูด เรื่องการจัดการความรู้สไตล์ครูบา ถ้าพูดตามที่เขาให้มา..ผมไม่มีความรู้อะไนพอที่จะไปจัดการ ผมโง่มาทั้งปีทั้งชาติจะไปพูดเรื่องแก่นความรู้ไม่ได้หรอก  มองไปข้างหน้าดีกว่า..

จึงออกแบบ จะไปบอกเล่าเรื่องการจัดการความไม่รู้น่าจะดีกว่า วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือเล่าวิธีที่่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ในปัจจุบัน เราอยู่ในสถานะอะไร ดำเนินชีวิตเข้ากับสังคมแบบไหน เจอเงื่อนไขอะไร เข้าใจและเห็นสภาพสังคมอย่างไร เมื่อเห็นแล้ว คิดและทำอะไรบ้าง นี่คือบริบทหยาบ ๆ  คิดแล้วก็ลงมือสิครับ

อันดับแรก เรื่องเศรษฐกิจรายได้ พบว่าคนกรุงมีรายได้สูงเงินเดือนเยอะก็จริง แต่รายจ่ายก็สูงตามไปด้วย คนเดินดินธรรมดาวันหนึ่ง ๆต้องจ่ายเรื่องประจำวัน

(สตอเบอรี่พันธุ์มะนาวเรียกพี่ ครูมิมแนะให้ใส่ตำับักหุ่ง)
ค่ากิน ค่าเดินทาง ประมาณวันละ 150-200 บาท= เดือนละ ุ6,000 บาท

ค่าที่พัก ค่าเสื้อผ้า ค่าเกี่ยวการเรียน ภาษีส่วนตัว ประมาณเดือนละ 5,000+1,000+2,000+1,000=9,000 บาท

แถมให้มีค่าพิเศษอื่น ๆ ท่องเที่ยว ดูหนัง ชื้อของ= 2,000 บาท

รวมสุทธิเดือนหนึ่งจ่ายประมาณ 6,000+9,000+2,000 บาท=17,000 บาท

เบาะ ๆ ก็หมื่นกว่า ถ้าหนุ่มโสดอย่างผมก็พอไหว ถ้าหนุ่ม ๆ คิดจะมีแฟนอย่างอ.ขจิต จะจ่ายอีกเท่าไหร่

สรุปว่าหนุ่มยุคนี้จะต้องมีเงินเดือนขั้นต่ำ 25,000 บาท ถึงจะถ้าจีบสาว ๆ ได้

ภาวะรายได้ตึงตัว เช่นนี้ ทำให้เกิดสภาพจีบกันเจ๊าะแจ๊ะ..แต่ไม่มาขอหมั้นสักที..การยืดอายุความเป็นโสดยาวขึ้นทั้ง 2 ฝ่าย มีคำถามว่า ..ถ้าเป็นอย่างนี้จะทำอย่างไร? การจัดการความรู้เข้ามาแก้ไขปัญหาหัวใจได้ไหม? ได้สิครับ..ถ้าเราใช้วิธีของสตรีอินเดีย หรือใช้วิธีพบกันครึ่งทาง วัดครึ่งหนึ่ง กรรมการครึ่งหนึ่ง ทุกอย่างหาร 2 อิอิ

หัวใจของ KM อยู่ที่ ต้นทุนความรู้ วิธีเรียนรู้ วิธีสังคายนาความรู้ และวิธีสร้างสังคมของผู้รักการเรียนรู้

ทุกท่านที่เข้ามาเขียนบล็อกในKM. ล้วนเดินมาถูกทางแล้วละครับ

วิธีการอื่น ๆ ที่เคยทำมาก็สำคัญ แต่ถ้าใครเสริมเรื่องการแสวงหาความรู้จากบล็อก จะทำให้ท่านเข้าสู่โลกแห่งการเรียนรู้ได้อย่างบรรเจิด ไม่เซ่อบ๊องอยู่กับวิธีการเก่า ๆ เราจะพบโลกแห่งการเรียนรู้อย่างแท้จริง ท่านจะมีเพื่อนร่วมเรียนรู้ทุกสาขาอาชีพ ที่สำคัญ..ตอบตัวเองได้ว่า..วันนี้เราอยู่กับความรู้อะไร? เรามีวิธีไขว้คว้าความรู้อย่างไร?

เรื่องการเรียนเราสามารถออกแบบเองได้ ยกตัวอย่างมื้อเช้านี้ ผมมีความคิดว่าทำไมเราจะต้องกินข้าวทุกมื้อด้วย พลิกแพลงเป็นอย่างอื่นดีไหม ..เกิดการถามตัวเอง.. ใครจะตอบละครับ ในเมื่อในห้องนี้มีเราอยู่คนเดียว

การถามและตอบตัวเองจึงเกิดขึ้น..ด้วยกระบวนการเรียนเชิงปฏิบัติ

ผมเอาเนื้อหมูสไลด์แผ่นบางๆ วางลงไปในโถแก้ว แล้วนำไปเข้าเตาไมโครเว๊ป

3 นาทีเอาออกมาเติมน้ำร้อนลงไปในโถ หั่นผักกาด เติมก้อนซุป เติมกุ้งแก้ว เติมเนื้อหมูบด เต็มซ๊อสเล็กน้อย

เอาไปเข้าเตาไมโครเว๊ป 3 นาที ยกออกมาควันหอมฉุย หั่นต้นหอมลงไป ยกออกมาตั้งโต๊ะ

ชงกาแฟ 1 ถ้วย เอาขนมปัง 2 ก้อน มาจิ้มกับถั่วลิสงบด ซดซุปร้อนๆสลับกันไป

ตบท้ายด้วยกล้วยหอม 1 ผล อิ่มอร่อยเหมือนกันนะ

ถามว่ากินแบบนี้บ่อยๆไม่เบื่อรึ  เบื่อสิครับ..ถ้าเราไม่เป็นผู้เรียน

ผู้เรียนก็จะเรียนไปเรื่อย ๆ พลิกแพลงเมนูไปเรื่อย ๆ

ค้นดูในตู้เย็น เจออะไรก็เอามาทำอาหารใหม่ ๆ

เราก้ได้ชิมความรู้ใหม่ ๆ สด ๆ ควันฉุย

ทำใหม่ ก็เกิดความรู้ใหม่

ความรู้ใหม่นำไปสู่ความคิดใหม่ๆ

หลายความคิดใหม่ที่กลั่นกรองแล้วก็จะเป็น นวัตกรรมใหม่ ๆ

เขียนถึงเรื่องนี้แล้วนึกถึงครูปู ทั้ง 2 ปู นั่นแหละ ชอบทำอาหารมาก

ถ้าสักวัน..ชวนมาทำอาหารร่วมกัน

ก็จะเกิดเครื่อข่ายสายKM อาหารบรรลือโลก

สรุปว่า..KM ต้องเกิดจากการปฎิบัติ เราถึงจะได้พบได้ชิมความรู้ใหม่

ถ้าเรียน KM จากหน้ากระดาษ จะเจอกับข้าวบูด ได้ชิมความรู้เก่า

อิ อิ..

« « Prev : บังเอิญ

Next : บทที่ 2 การจัดการความรู้รอบตัว » »