โต๊ะจีน
เที่ยงวันนี้เพิ่งกลับจากงานเลี้ยง “โต๊ะจีน” ที่ห้องอาหารหลินฝ่า โรงแรมสยามซีตี้ มีเหตุอันควรต้องมาเจี๊ยะกันที่นี่ เนื่องจากสภากรรมการมหาวิทยาลัยเลี้ยงส่งกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิที่ครบว่าระ 4 ท่าน มี ศ.ดร.กนกวงศ์ตระหง่าน-ศ.ดร. ยุวัฒน์ วุฒิเมธี- ดร.โสภณ สุภาพงษ์ และขะน้อยเองขอรับ เป็นการอำลาที่ชื่นมื่นท่ามกลางอาหารอร่อยๆ ช่วงท้ายท่านนายกสภาฯได้มอบของที่ระลึกให้กับคณะที่พ้นหน้าที่ ท่านนายกสภาฯกล่าวขอบคุณ พวกเรากล่าวอำลา ต่อด้วยท่านอธิการบดี แล้วก็แยกย้ายกันมานี่ละครับ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา ผมผูกพันกับมหาวิทยาลัยอุบลราชธานีมายาวนาน จากมาก็ใจหาย..เพราะได้เรียนรู้สิ่งดีๆจากที่นี่เป็นอย่างมาก ลาที มิใช่ลาก่อน ..ยังมีงานที่จะสัญจรไปร่วมอีกตามเหตุอันควร ..อาจารย์ประภัสวดีกรุณาขับรถมาส่งที่โรงแรม กลับมายังไม่ทันไร อุ้ยก็โทรมาว่ากำลังจะเดินทางมาที่จัมโบ้เทล น้ำอึ่งก็กำลังบึ่งมา
ส ง สั ย จ ะ โ ด ด ป ร ะ ชุ ม !
ท่านบางทรายคุยแล้วนัด5โมงเย็น
หมอเจ๊ยังเจี๊ยะอาหารเช้าโรงแรมด้วยกัน
รอแต่หมอจอมป่วนจะด่วนจ๋าไหมหนอ..
ส่วนท่านจอหงวนชวนแล้ว เสียงตอบรับอ่อยๆเหมือนไก่ชนหมดแรงดีดแข้ง
ยังแต่เจ้าแห้ว โทรเข้ามาตอนที่กำลังประชุม เลยบ่ได้รู้เรื่องกัน
ถ้อยทีสันถวไมตรีประทับใจ
(ท่านอธิการบดี กับ ท่านนายกสภาฯมอบรางวัลให้ ศ.ดร.กนก วงศ์ตระหง่าน)
ช่วงเย็นระทึก..สมาชิกชาวเฮทะยอยมาที่ละรายสองราย อุ้ยกับน้าอึ่งมาพร้อมกับคุณหมอจอมป่วน ระหว่างกำลังโม้ท่านบางทรายก็ตามมาพร้อมกับหมอเจ๊ แป๊ดมาล่าสุด ห้องพักเล็กๆแน่นไปด้วยมิตรภาพ ทุกซ๊อตโผกอดกันรวดเร็วจนถ่ายรูปแทบไม่ทัน เฮ้อ บรรยากาศเก่าๆกลับคืนมา กลายเป็นมินิเฮเล็กๆที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา นานๆก็กันยิ้มกันซะแก้มแทบชำรุด ได้เวลาก็เคลื่อนคล้อยไปหาร้านเจ๊๊ยะ ทราบว่าเจ้าหนูสิบล้อกำลังบึ่งตามมาสมทบอีกคน
(ภาพนี้ไม่จำเป็นต้องอธิบาย)
นั่งแล้วก็สั่งอาหารสิครับ
คนละอย่างสองอย่าง
แต่วันนี้ไม่ค่อยอร่อยเป็นยังไงก็ไม่รู้แฮะ
ตบท้าย ด้วยสละ-ไอติม-กาแฟ ตามอัธยาศัย
ตั้งใจจะเลี้ยงรับน้องใหม่
คุณหมอจอมป่วนแซงคิวควักจนได้
พนักงานถามว่า..มีบัตรจอดรถไหม? จะแสต็มบัตรให้
อุ้ยนึกว่า..ร้านจะขับรถไปส่ง..
โธ่ เดินมา ก็เดินกลับ เองนะสิครับ
กลับมาเม๊าส์กันจนดึกดื่น
คุยๆๆๆ..นั่งคุย นอนคุยยยย
นกกระจอกแตกรัง ตอนป้าจุ๋มขึ้นมาบุกถึงห้องหนุ่มโสดที่พวกเรากำลังจ้อกันอยู่ ป้ามาพร้อมกับของฝาก มีเสื้อมาแจกสาวๆที่เพ๊นท์สีลวดลายสวยๆ คนรับก็ปลื้มนะสิเธอ..เมื่อความดีใจสงบ ทุกคนก็จับจองที่นั่ง-นอน-คุยกันสารพัดเรื่อง มีการสอบทวนเรื่องคะแนนเสียงของพรรคการเมืองต่างๆ อุ้ยนึกได้ว่ามีเค๊กอยู่หลายกล่อง บรรยกาศก็เปลี่ยนเป็นคุยหวานๆ ปากหวานเพราะขนม จ้อกันอยู้หลายชั่วโมง ทำท่าจะง่วง ท่านบางทราย-แป๊ด-ป้าจุ๋ม-แยกย้ายกันกลับที่พัก
ชุดแรกไปแล้ว เหลือรุ่นจ้อแหลกว่ากันต่อ
คุณหมอจอมป่วน-หมอเจ๊-น้าอึ่ง-อุ้ย คุยและคุยยย ก๊อก 2
ผมนั่งฟังเพลิน -จับเค้าได้ว่าคุยกันเรื่องการฝึกอบรมของสำนักต่างๆ
ทำไม? มันไม่ค่อยจะได้ผลยั่งยืน
ส่วนมากประชุม-อบรม-สัมมนา-ก็ไปแล้วมันก็ไอ่แค่นั้นแหละ
ผมฟังไปง่วงไป..สุดท้ายหมอเจ๊กับน้าอึ่งบอกให้นอนฟัง
แหม..ก็ดีนะสิ ..นอนแผ่ฟัง ไม่นานก็คร๊อกกกฟี๊ๆๆๆ..
จอมโม้ทั้งหลายย้ายแยกกันนอนตอนไหนก็ไม่รู้
ตื่นมาอีกทีตี5 กำลังอาบน้ำ มีเสียงโทรศัพท์บอก มารับแล้ว
จึงจรลีข้ามไปยังฝั่งธนบุรี..
10 โมงถามอุ๊ยอยู่ไหน? ..
อุ๊ยบอกอยู่ดอนเมือง..กำลังปิ๊กจะบ้าน
เฮ้อ หวุดหวิดกันอีกแล้ว ผมไปถึงดอนเมือง 11 โมง
ไปรอนิดหน่อยเกรงว่า..อี แ ร้ ง แ ก่ จ ะ บิ น ห นี อี ก นะ สิ..
น้าอึ่งกับแป๊ด กลับไฟล์เย็น นัดกันไปลุยห้างไหนต่อก็ไม่รู้
พบกันใหม่ ที่ เ มื อ ง ล ะ ปู น เ น้ อ ส า ว ๆ ทั้ ง ห ล า ย
« « Prev : อุ้ยพาลุย
5 ความคิดเห็น
พ่อครูบาครับ ดร.ยุวัฒน์ วุฒิเมธี คืออดีตอธิบดีกรมการพัฒนาชุมชน คนตั้งกลุ่มออมทรัพย์สัจจะสะสม และอีกมากมาย ท่านนั่งกินข้างข้างถนนได้กับคนขับรถ ท่านเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับอาผมเพราะจบรัฐศาสตร์จุฬา ท่านเป็นผู้ใหญ่อีกคนที่กราบได้สนิทใจครับ
เช้านี้ครูบาหายตัว!
น้องอิงมาแต่เช้า ชาวเราไปกินโจ๊ก พี่หมอเจ๊เลี้ยงรับน้องใหม่ค่ะ
คุยกันต่อแล้วแยกย้าย
ต่างไปทำภาระกิจตัวเองต่อไป
ตอนนี้ปร๋ออยู่ดอนเมืองแล้วค่ะ
ท่านยุวัฒ์ คุยสนุกอย่างท่านบางทรายว่า แต่ละเรื่องพิศดารทั้งท่าน เช่น ตอนท่านเป็นกรรมการสอบดุษฎีนิพนธ์ของสารวัตรขี้โม้คนหนึ่ง แกทำข้อสอบภาษาอังกฤษไม่ผ่าน มาขอร้องให้ท่านเซ็นต์ผ่าน ท่านก็ไม่เล่นด้วย สุดท้ายสารวัตรห่วยคนนี้ก็ไปซิ๊กแซ๊กหาคนมาเซ็นต์จนได้ ตอนอภิปรายในสภาทำเป็นพูดไทยปนฝรั่งจนน่าถีบ
อิทธิพลการเมืองนั้นมีหลายร้อยเล่มเกวียน
ป่านฉะนี้ อุ้ยคงไปถึงบ้านแล้ว
ไปตลาดเจริญกรุงเจอลิ้นจี่คัดอย่างดี
หิ้วมาหลายกิโลจะฝากอุ้ยด้วย
แต่มาไม่ทัน และนึกขึ้นได้ว่า
ถ้าเอาลิ้นจี่ฝากคนเหนือมันยิ่งกว่าเอามะพร้ายห้าวไปขายสวนเสียอีก
ตอนนี้ก็ต้องหิ้วแอ่นไปบ้านนะสิ โธ่ๆๆๆๆๆ
เอไว้แก้ตัว ตอนทุเรียนลับแลก็แล้วกันนะอุ้ย อิอิ
ขับรถผ่านร้านขายลิ้นจี่ทุกวันแต่ไม่ได้ซื้อ คงเพราะเห็นทุกวันน่ะค่ะ
ไปคราวนี้ อิ่มอกอิ่มใจกับการได้คุยกัน เสียดายไม่ได้อัดเทปที่เราคุยกัน
เพราะนี่คือบทสนทนาที่หายาก มีพลังและขับเคลื่อนไหลไปอย่างกับสายน้ำ
การนั่งคุยกันเป็นประสบการณ์และความรู้ที่สุดยอดจริงค่ะ
ไม่รู้จะบอกอย่างไงว่าดีใจมากๆ ที่ตัดสินใจเลื่อนการเดินทาง อิ่มเอิมใจจริงค่ะ