ลานสวนป่า

คืนนี้ช่างเงียบสงัดสงบเหลือเกิน รีดหริ่งเรไรหาได้สนใจพระจันทร์ดวงโตในราตรีนี้ไม่ คงมีแต่เสียงในโทรทัศน์ที่ฉายเรื่องพระนเรศวรอึกกะทึกครึกโครมตามบทบาทและเนื้อเรื่อง ไม่แน่ใจว่าเป็นภาพที่ยังไม่ตัดต่อให้พอดีกับเวลาฉายในโรงหรือเปล่า บางฉากบางตอนจึงได้เห็นฉบับเต็มๆ ขอบคุณผู้สร้างที่ย้อนตำนานการศึกสงครามมาให้ชมได้ดีเหลือเกิน เห็นว่างานการแสดงคนไทยนั้น ถ้าได้รับการส่งเสริมอย่างเต็มพิกัดแล้ว ก็แสดงออกได้ดีไม่แพ้ค่ายภาพยนตร์ใดในบรรณพิภพ

ระหว่างรอเวลาจันทรามาเยือนใกล้ที่สุด

หวลระลึกเด็กๆร้อง..จันทร์เจ้าขอข้าวขอแกง

ในยามนี้เล่า..จะเร้าร้องวิงวอนขอสิ่งใด

ขอความสงบสันติสุขให้แก่บ้านเมืองได้ไหม?

คงไม่ได้หรอก > >

เพราะสิ่งนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้จากการวิงวอนร้องขอใดๆ

ฉากการศึกสงครามตอนพระนเรศยกทัพข้ามแม่น้ำสะโตง

ในบางภาพบางตอนได้เห็นการใช้ไม้ไผ่สร้างสะพาน

สร้างขวากหนาม ค่ายคูประตูหอรบ

สร้างบ้านเรือน ทำคันธนู โกร่งหน้าไม้

นำไผ่มาใช้ในวิถีประจำวันอีกมากมาย

ได้เห็นวิถีที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติอย่างลึกซึ้ง

การตัดไม้ไผ่ในธรรมชาติมาใช้เยี่ยงนี้

แตกต่างจากการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรธรรมชาติในปัจจุบัน

ที่มีการโค่นป่าไผ่มาใช้ในงานแบบล้างผลาญ

โดยเฉพาะอุตสาหกรรมกระดาษ

ทำให้ป่าไผ่ที่เคยอุดมสมบูรณ์แทบจะสูญไปจากท้องถิ่น

ยามศึกก็อย่างหนึ่ง ยามสงบก็อย่างหนึ่ง

สังคมไทยในอดีตมีการฝึกฝนทักษะชีวิตอย่างเข้ม

ทั้งหญิงชายต่างมีหน้าที่เต็มมือเพื่อฝ่าฟันเอาชีวิตรอด

การเรียนจึงเรียนจริง การรู้ก็รู้ถึงแก่นแท้

ความรักชาติบ้านเมืองทุกครั้งเอาชีวิตเข้าแลก

เพราะไม่อาจประมาทต่อชีวิตอย่างคนสมัยนี้

ที่รักชาติด้วยการเอาน้ำลายเข้าแลก

ความเป็นไปแห่งยุคสมัยช่างแตกต่างกันจริงหนอ..

ได้เวลาที่พระจันทร์กวักมือเรียกแล้ว

ถือถ้วยชากับกล้องออกไปนั่งข้างป่าไผ่

ท้องฟ้าใสสะอาดสงบเงียบ

แม้แต่ลมก็เป็นใจ..จนเราต้องหายใจเบาๆ

นกเค้าแมว แมลงทุกตัว สงบปากสงบคำ

อุณหภูมินั่นเล่า..ก็เย็นสบายแต่พอดี

คืนนี้ ณ เวลานี้ เป็นคืนที่คุณภาพชีวิตสุขสมบูรณ์

การได้อยู่ในท่ามกลางธรรมชาติล้วนๆ

เหมาะที่จะนั่งชิมชาเงียบๆไปเรื่อยๆ

เสียดายสะเลเตไม่บาน แต่กลิ่นดอกส้มโอโชยมาก็หอมเย็นไม่แพ้กัน

ในธรรมชาติมีสิ่งชดเชยดีๆให้แก่เราเสมอ

แต่ก็อดวอกแวกไม่ได้

ตามองจันทร์แต่ใจกลับลอยไปไกลโพ้น

ไกลแสนไกล..จากโค้งฟ้าหนึ่งไปสู่อีกโค้งฟ้าหนึ่ง

เ จ้ า ไ ด้ อ อ ก ม า อ า บ แ ส ง จั น ท ร์ ไ ห ม ห น อ ค น ดี . .

« « Prev : อานุภาพของความรัก

Next : คิดยังงี้แหละ » »