ลานสวนป่า

(เหนือกระดาษมีซาละเปาเหนือซาละเปายังมีจุดแดง)

เรื่องที่หารือมาเกี่ยวกับการพิมพ์หนังสือ “เจ้าเป็นไผ” วัตถุประสงค์หลักต้องการอธิบายวิธีการเรียนรู้ของมนุษย์สมัยนี้ จะเห็นว่า..ถึงเราจะมีเครื่องมือสารสนเทศ หรือวิธีการศึกษาหาความรู้มากมาย แต่มนุษย์ก็ยังมีจุดด้อยเรื่องการดึงความรู้ในตัวคน กว่าจะได้เรียนรู้ต้องเข้าโรงเรียน ไปเรียนวิชาโน่นนี่กับอาอจารย์คนโน้นคนนี้ มองผาด ๆ อาจจะดูดีพอใช้ได้ แต่ถ้าตั้งคำถาม…

“ดีพอแล้วหรือ”

“เหมาะกับยุคสมัยแล้วหรือ”

เห็นทีจะคุยกันนาน จะอธิบายแบบรวบรัดก็หวังผลไม่ได้เสียด้วย เว้นแต่จะหาวิธีให้ผู้สนใจซึมซับ และเข้าใจด้วยตนเอง และตระหนักว่า มันมีวิธีเรียนที่แปลกใหม่เข้ากับยุคสมัยอีกมาก พระอาจารย์ใหญ่ ศ.นพ.วิจารณ์ พานิชย์ เข้าใจเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง ท่านต้องการให้เกิด ให้เห็นกระบวนการที่ว่านี้ ผมได้รับโอกาสที่จะดำเนินการนำร่องในเรื่องนี้อย่างเต็มที่ แต่แล้วก็ล้มเก้เค้ไม่เป็นท่า ให้นักศึกษาเขียนบล็อกก็ไม่ยอมเขียน อาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่เขียน การเขียนบล็อกนี่เป็นยาขมหม้อใหญ่ แต่ผมก็ยังเห็นว่าถ้านัก KM. ไม่เขียนบล็อก มันก็เป็นได้แค่เค้เก้บ้าๆบอๆเท่านั้น..

เรื่องนี้ผ่านการเคี่ยวเข็นมาแล้วหลายรอบ พวกกระต่ายขาเดียวยังมีมาก ที่ผมล้มก็เพราะผมด้อยประสบการณ์หาวิธีให้คนเขียนบล็อกไม่ได้นั่นเอง และตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะไปถามใคร รอกอดก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน บางทรายก็เดินท่อม ๆอยู่เขาไหนก็ไม่รู้ หมอจอมป่วน หมอเจ๊ ลุงเอก เม้งเยอรมัน อุ๊ยจันตา ครูอึ่ง ฯลฯ รวมทั้งๆลูกๆหลานๆกระเซ็นกระสายกันคนละทิศละทาง โครงการเอา KM เป็นเครื่องมือในการพัฒนาวิธีเรียนของคนไทยจึงยังไม่สำเร็จ และได้สารภาพบาปกับพระอาจารย์ใหญ่ไปแล้ว ว่าข้าน้อยฝีมือไม่ถึง เมื่อโง่ก็สารภาพโง่ไปตรง ๆ อย่างนี้แหละ

แต่..ผมกัดไม่ปล่อยนะเรื่องนี้

เห็นคนเดินผ่านตามถนนยิ่งคิดหนัก

เพราะแต่ละตัวตนที่เดินฉวัดเฉวียนไปนั้นล้วนมีเรื่องราว ที่เป็นประโยชน์ต่อสังคมทั้งนั้น

แต่เราก็ไม่มีเครื่องมือที่จะไปถอดรหัสความรู้ขาจรได้

จึงพยายามรวบรวมจอมยุทธทั้งหลายมาเข้าก๊วน และได้หาวิธีการที่จะดึงเอาความรู้ในท่านเหล่านี้ออกมาแสดงอภินิหาร ซึ่งก็ไม่ผิดหวัง เพราะประสบการณ์ชีวิตคนหนึ่งคนใดนั้นมีมหาศาล เพียงแต่มีโอกาสน้อยนิดมากที่จะได้ถ่ายทอด ถ่ายเทวิชาความรู้เหล่านี้ออกไปสู่โลกกว้าง

ผมเฝ้าสังเกตมานาน ความรู้ในสมอง ในใจ ท่านเล่าฮู อาจารย์หลินฮุ่ย อาจารย์แป๋ว อุ๊ยจันตา ครูอึ่ง จอมป่วน รอกอด มันเป็นคลังทรัพยากรวิชาความรู้ที่ผลิตขึ้นมาจากออกซิเจนไทย ความรู้สึกนึกคิดในแผ่นดินไทย มันจึงควรเป็นตำราสายพันธุ์ไทย ที่เกิดขึ้นเป็นตัวตนอย่างสง่างาม เพราะคิดเอง ทำเอง แก้ผิดถูก มาเองกันทั้งนั้น

และนี้คือ… บทตีแตกของคำว่า เฮฮาศาสตร์

การเล่ามาถึงขั้นนี้ ถ้าจะจบลงดื้อ ๆ ก็จะหาว่าขี้โม้

จึงขอโม้ต่อว่า วิธีที่เราจะอธิบายวิธีถอดความรู้ในตัวคนอีกวิธีหนึ่ง

ก็คือการให้สมาชิกชาวเฮได้เขียนความเป็นตัวตนออกมา

และแล้วก็ไม่ธรรมดา อ่านแล้วอึ้ง ๆๆ ทึ่ง ๆๆ

ท่านเหล่านี้ผ่านร้อนผ่านหนาว มีประสบกาณ์ตรงหลายร้อยเล่มเกวียน

อ่านแล้ววางไม่ลงจริง ๆ

จึงคิดต่อว่าจะเอาเรื่องความรู้ในตัวคนที่เล่ามานี้ พิมพ์ในหนังสือที่ชื่อว่าเจ้าเป็นไผ

ถ้าจะเอาเรื่องเล่าในอดีตเฉย ๆ ก็เกรงว่าจะไม่จุใจ

จึงคิดต่อว่า น่าจะเอาบทความเด็ด ๆ ของแต่ละท่านลงประกอบด้วย

ลงคอมเม้นท์ ไว้บ้างพอหอมปากหอมคอ

ในเล่มแรกน่าจะเบิกโรงด้วยเรื่องเล่าของ..

รอกอด จอมป่วน บางทราย ครูอึ่ง หลวงพี่ติ๊ก หนูเบิร์ด ครูมิม อัยการชาวเกาะ ฯลฯ

เล่มที่ 2 อาเหลียง อาเปลี่นน หนูจิ ลุงเอก อุ๊ยจันตา หมอเจ๊ ครูสุ หนูตาหวาน แป๊ด อาจารย์ Handy ฯลฯ

เล่มที่ 3 จะรวบรวมพิมพ์ไปเท่าที่สมาชิกช่วยกันส่งมาให้นะขอรับ

เรายังเปิดรับเรื่องจากทุกท่านอีก นะครับ

จึงตอบคำถามคุณน้าว่า

เรื่องนี้เรื่องใหญ่ ควรถ่ายเอกสารทั้งหมด แล้วมานั่งเลือกด้วยกัน

จะเอาวันไหนดี ก็นัดหมายกัน

ไผ เป็น ไผ ก็จะโผล่เสียที

ท่านอื่นมีความเห็นประการใด โปรดเจ๊าะแจ๊ะได้ตามอัธยาศัย

อ้อ เกือบลืม อิ อิ

« « Prev : ตื่นนอนมาหาเรื่อง

Next : การบ้านหนูตาหวาน » »