ลานสวนป่า

กระผ๊มกระต่ายตื่นตูมแต่ต้นปีเลยละขอรับ

สัตว์เชิงสัญลักษณ์แห่งปี ยากนักที่คนปัญญาตื้นอย่างผมจะตีความได้ เข้าใจเอาเองว่าปีนี้คงจะกระโดดโลดเต้น ด้วยทีท่าหาเหตุเดินทางไปเที่ยวดินแดนแถบอีสานเหนือ ในวันเวลาที่ชาวบ้านชาวเมืองเขากำลังชุนละมุนเดินทาง วันที่2 ทั้งวันยุ่งอยู่กับการติดต่อหายานพาหนะที่จะเอาตัวเองขึ้นรถลงเรือไปเหนือล่องใต้ได้ด้วยวิธีใด

ตั๋วรถทัวร์ไม่ต้องไปหา

ตั๋วเครื่องบินไม่ต้องไปหวัง

จึงไปตายเอาดาบหน้าโดยให้โฉมยงขับรถไปส่ง แล้วแวะตามสถานีขนส่ง เผื่อจะมีคนโชคร้ายตกรถแล้วเราจะแทรกเข้าไปแทน แวะถามเรื่อยมา ตั้งแต่สถานีขนส่งอำเภอพยัคฆภูมิพิสัย-อำเภอพุทไธสง-สถานีขนส่งจังหวัดนครราชสีมา ที่ลือเล่าอ้างกันหนักหนาว่ามีรถประจำทางออกทุก20นาที แวะไปดูเจอคลื่นมนุษย์หอบของอีนังตุงนังจะเข้าบางกอกทั้งๆที่เหลือวันหยุดอีกตั้ง2วัน มีผู้โดยสานหัวอกเดียวกันกับเรากองอยู่นับพันคน

สุดท้ายต้องอาศัยฝีมือของโฉมยงให้ขับรถมุ่งเข้ากรุงเทพฯ เ จ อ ก อ ง ทั พ ร ถ ย น ต์ แ น่ น เ ต็ ม เ ห มื อ น กั บ ใ น ภ า พ ย น ต์ ต อ น ค น ห นี ภั ย ส ง ค ร า ม แวะจอดที่ไหนก็เจอแต่คนๆๆ เมื่อมีฐานะทางเศรษฐกิจดี ทำให้ใครๆก็ซื้อรถส่วนตัว ทั้งรถเก๋งรถกระบะจึงแน่นครึดแทบไม่มีถนนให้วิ่ง ไม่ทราบว่าการขับรถคลานไปที่ละกระดึบทั่วประเทศจะเผาผลาญน้ำมันไปสักเท่าใด สงสัยว่านโยบายด้านการขนส่งของเมืองไทยคงอักเสบเสียแล้ว ระบบการขนส่งมวลชนไปไม่ถึงไหน? ถ้าไม่พัฒนาระบบล้อรางเช่นรถไฟให้วิ่งเร็ว เหมือนที่ประเทศจีนกำลังสร้างระบบรถไฟหัวกระสุนเป็นตาข่ายใยแมงมุมทั่วแผ่นดิน สถานการณ์คนหนีตายในเทศกาลต่างๆคงเกิดขึ้นในเมืองไทยชั่วกาลนาน กระทรวงคมนาคมมีความคิดติดกั๊กอยู่ที่ถนนไร้ฝุ่น แค่นั้นรึ !!

ระหว่างนั่งรถทอดอาลัย ดวงตาก็เห็นธรรม ทำไมเราไม่นัดพบกันครึ่งทาง ว่าแล้วก็โทรให้คุณหนูรถซิ่งขับออกจากบางกอกมารับ ซึ่งเธอก็ดีใจหาย คุยปับออกรถปุ๊บ นัดแนะให้ขับมาเรื่อยๆ เจอกันตรงไหนจะย้ายตัวเองไปขึ้นรถตรงนั้น จุดนัดพบน่าจะเจอกันที่ฟาร์มโชคชัย แต่แล้วก็มีรายการแถมจนได้ รถฝั่งขวาที่ออกจากเมืองกรุงถนนโล่งมาได้เร็ว เผลอแผล็บเดียวเธอจะเข้าสีคิ้วแล้ว กว่าจะกระโดดข้ามมาคลานฝั่งกระนี้ได้ ก็ต้องมานั่งกินฟิตซาส์กับก้วยเตี๋ยวต้มยำรอที่เอาท์เลสครึ่งชั่วโมง อิ่มอร่อยแล้วโฉมยงก็ขับรถกลับสวนป่า ส่วนผมสะงาบสะเงยให้เธอมาส่งที่โรงแรมฟอริดา-พญาไท

ออกจากบ้าน9โมงเช้ามาถึงบางกอก 3 ทุ่ม !

เช้าวานนี้ตื่นประปลกกระเปลี้ยลากกระเป๋าขึ้นรถแอร์พล็อตลิงค์ ดีหน่อยที่ลงจากเตียงมาขึ้นรถได้ด้วยการเดินไม่กี่ก้าว นี่คือเหตุผลที่เขามาส่งไว้ที่โรงแรมนี้ บทจะสะดวกสบายใจก็เป็นไปได้เกินประมาณ เสียเงิน15บาทเสียเวลา30นาที ก็มาปร๋ออยู่สุวรรณภูมิ เจอผู้คนที่สนามบินขวักไขว้อย่างกับหนอนอีกแล้ว 10.30 น.ก็มาเฉิดฉายอยู่จังหวัดอุดรธานี

วันนี้เราจะมีโปรแกรมไปเที่ยวจังหวัดเลยแถวๆอำเภอวังสะพุง อำเภอเขาหลวง หลังจากทักทายกันที่สนามบินก็บึ่งรถไปชมภูผาป่าดง ไปถึงจุดนัดพบมีรถหน้าตาประหลาดมารอรับ เ ป็ น ร ถ อี แ ต๋ น ดั ด แ ป ล ง ด้ ว ย ส ติ ปั ญ ญ า ช า ว บ้ า น ที่ คิ ด ค้ น เ ท ค โ น โ ล ยี ไ ท ย ข น า น แ ท้ สามารถดัดแปลงรถอีแต๋นให้มีประสิทธิภาพขับปีนเขาที่ทุระกันดาร ขนาดเลียงผายังร้องโอ๊ก >>

ต่อกระบะไม้ข้างหน้าให้ผู้โดยสารวีไอพีนั่ง

ถัดมาเป็นพวงมาลัยโชเฟอร์

หลังคนขับเป็นเครื่องยนต์คูโบต้า

ล้อคู่หน้าเป็นของรถมอเตอร์ไซด์

ล้อหลังเป็นของรถปิคอัพ

มีก้านเกียร์อยู่ด้านหลังคนขับ

โผล่ก้านเหล็กออกมา2ข้าง

ข้างหนึ่งไว้เปลี่ยนเกียร์ ข้างหนึ่งไว้ตึงสายพาน

ท้ายสุดต่อกระบะไม้ให้แขกวีไอพีนั่งได้อีก

ผมละงึดจริงๆ ต้องยกจอกคาวะจนหมดโต๊ะ เส้นทางสูงชันวกวนปีนขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ผ่านไร่อ้อย ไร่มะขามหวาน ไร่ข้าวโพด สวนยางพารา ป่าไผ่ เข้าไปในเขตป่าภูเขาที่รกเรื้อ ผมทนรถโยกเยกกระดูกกระเดี้ยวไม่ไหว กระโดดลงมาเดินปีนเขาด้วย2ขา แวะถ่ายรูปทิวทัศน์ แ อ บ เ ก็ บ ม ะ ข า ม ห ว า น ที่ กำ ลั ง ห่ า ม อร่อยมากเธอเอ๋ย เด็ดสดๆจากต้น หายเหนื่อยไปได้อักโข รถทัวร์สายโยกเยกส่งเสียงต๊อดๆคดเคี้ยวไปตามทางเดินป่าล่วงหน้าไปเรื่อยๆ ผมก็ไปตามชอบของตัวเอง แวะคุยกับชาวไร่ ทราบว่า อากาศหนาวมาก ปลูกข้าวโพดเป็นหลัก ปลูกฝ้าย ปลูกเดือย ปลูกพริก ทำนาในที่ราบบ้าง ขณะนี้กำลังเห่อจะปลูกยางพารากันเป็นบ้าเป็นหลัง เปลี่ยนป่าเป็นไร่อ้อยบ้างไร่ยางพารากำลังตามมาติดๆ ก่อนหน้านี้ก็เห็นมีลงไม้สักไว้นิดหน่อย เป็นพื้นที่ๆมะขามหวานได้ผลดีพอสมควร หลังจากแห่กันปลูกมากๆ ราคามะขามหวานตกลงมาเรื่อยๆจนเกือบมาอยู่ในจุดมะขามเปรี้ยวเสียแล้ว

การส่งเสริมละพัฒนาการเกษตรของไทย ไม่ต้องไปทำอะไรมากหรอก เพียงแต่อย่าให้นายทุนบีบคือซื้อผลผลิตทางการเกษตรให้ต่ำมากนัก ทุกอย่างก็จะไปโลดเอง โดยที่รัฐไม่ต้องไปทำอะไรให้เมื่อยตุ้ม

ยกตัวอย่าง ยางพารา จากราคา ก.ก.ละ 25-30 บาท ราคาดีไต่ระดับขึ้นมาเรื่อยๆ40-60-80-100 วันนี้ยางแผ่นราคา ก.ก.ละ140 บาท เทวดาหน้าไหนก็ต้านไม่อยู่แล้ว ยางราคาดีเท่าใด ป่าไม้ในภูเขาลำเนาไพรก็ยิ่งถูกบุกรุกแผ้วทางเปลี่ยนป่าธรรมชาติ ให้เป็นป่าการเกษตรเชิงเดี่ยวแหลกลาญ

ที่คุยๆว่าปีนี้ปลูกป่าได้ 1 ล้านไร่ถวายพ่อ

แ ต่ ไ ม่ รู้ ว่ า ปี นี้

ป่ า ธ ร ร ม ช า ติ ถู ก ทำ ล า ย

ไ ม่ ถ ว า ย พ่ อ ไ ป กี่ สิ บ ล้ า น ไ ร่

จะมีข้อดีอยู่บ้าง ตรงที่เอาพื้นที่เสื่อมโทรมมาพัฒนาให้เกิดประโยชน์ทางเศรษฐกิจ แทนที่จะไปปลูกพืชไร่กระจ๊อกกระแจ๊ก เพียงแต่อย่าละลาบละล้วงไปโค่นป่าที่ยังอุดมสมบูรณ์มาทำให้เป็นป่าเสื่อมโทรม แล้วรุกป่าเข้าไปเรื่อยๆ

คณะเราย้อนกลับเข้ามาถึงอุดรประมาณ 1 ทุ่ม เปลี่ยนแผนกลับบางกอก เพราะเช็คข่าวแล้วมีพี่ไทยไปเที่ยวฝั่งลาวอย่างมืดฟ้ามัวดิน จะกลับยังไง! แม้แต่วันนี้..เครื่องบินก็เต็ม-รถทัวร์ก็เต็ม-จะเหมารถตู้ก็บ่มีสักคัน นี่ขนาดอาศัยเส้นน้าๆผู้สันทัดกรณีให้ช่วยติดต่อด้วยนะ ก็มีแต่เต็มๆๆและเต็ม มิรู้ที่จะทำอะไรได้ก็ต้องนอนอุดร2คืน

เ รื่ อ ง นี้ มี ค น แ อ บ หั ว เ ร า ะ ส ม น้ำ ห น้ า

เ อิ๊ ก อ๊ า ก อ ย่ า ง มี ค ว า ม สุ ข >>

จ ะ ช ว น ไ ป ขี่ บั ล ลู น ที่ เ ชี ย ง ใ ห ม่ แล้วยี่ยักยี่หย่อน

ในระหว่างนั้นก็โทรๆๆๆและโทร พรุ่งนี้รถเรือเต็มๆๆๆอีก เอาละสิ วันที่ 4 นี้ต้องโต๋เต๋ไปดูสาวอุดรอีก1วัน ยังดีที่ลุ้นทัน>> สายการบินอีแร้งแก่เหลือตั๋ว2ใบสุดท้าย ไฟล์7.30 น. ส่วนการบินไทยแน่นจนตัวถังโป่ง วันที่5 ชั้นประหยัดชั้นธุรกิจเต็มและเต็มๆ ช่างทำมาค้าขึ้นกันเสียจริงๆหนอ

คณะอุตลุดทัวร์แวะไปหาข้าวแลงกิน

ตัดสินใจว่าจะดวลแหนมเนื่องอันลือชื่อของชาวอุดร

พบว่ากิจการแหนมเนืองของที่นี่มีชื่อเสียงกระเดื่องโลกไปแล้ว

นอกจากจัดจำหน่ายภายในประเทศแล้ว

ยังส่งไปจำหน่ายในหลายสิบประเทศ

คนที่อยู่ในอเมริกาก็มีแหมเนืองของเจ้านี้ให้ชิม

คณะเราสั่งมาชิมเต็มโต๊ะ

รสชาติปรุงมาสดๆร้อนๆจึงอร่อยกว่าที่เคยไปชิมที่อื่น

ใครไปก็จะพบบรรยากาศการผลิตจำหน่ายให้เห็นทุกขั้นตอน

ด้านหน้าจัดเป็นแผนกจำหน่ายของฝาก ด้านข้างพนักงานก้มหน้าก้มตาผลิตในแต่ละขั้นตอน ด้านในจัดเป็นมุมอาหารประมาณ 20 โต๊ะ มีขาประจำและขาจรกำลังเปิบกันหน้าตั้ง ด้านหลังเป็นแผนกเตรียมวัตถุดิบ คงเป็นร้านเดียวในประเทศไทยที่โชว์ให้เห็นขั้นตอนเต็มรูปแบบ น่ายกย่องท่านเจ้าของแนมเนืองบันลือโลกรายนี้อย่างมาก

ที่ช่วยสร้างงานให้ลูกหลานอุดรมีงานทำร้อยกว่าชีวิต

ช่วยหางานให้ชาวบ้านมีงานเกี่ยวโยงหลายร้อยครอบครัว

แหม ถ้าอยู่ใกล้ๆจะปลูกมะเฟือง กล้วย อ้อย ส่งให้จนกระเจิงไปเชียวแหละ

ผมแอบสอบถามพนักงาน

ใช้มะเฟืองประมาณวันละ 30 ลัง

กล้วยดิบวันละ 60 ลัง

ผักสดต่างๆวันละ 1 คันรถ

ถังแก๊สขนาดใหญ่ที่เป็นเชื้อเพลิงปิ้งอาหารเรียงเป็นตับ

เอาแค่คนปอกอ้อย เมนูกุ้งพันอ้อย

เห็นก้มหน้าก้มตาตบแต่งท่อนอ้อยมือเป็นระวิงจนมืดค่ำ

เบื้องหลังของความอร่อยนั้นน่าศึกษานัก

เพียงแค่เห็นแว๊บๆแบบเฉียดฉิวก็ยังอิ่มรู้อิ่มท้องจนนอนเป็นนกทึดทือ

: ถามว่า เข็ดขี้แก่ขี้อ่อนไหมกับการเดินทางเช่นนี้

: โอ้ย ! ยังมีโปรแกรมล่องใต้กลางเดือนนี้

: จะไปศึกษาเรื่องพันธุ์ปาล์มน้ำมัน

: ญาติสายใต้ถ้ามีข้อมูลเรื่องปาล์มน้ำมันกรุณาอุปการะคุณด้วยนะครับ

: ต้องการไปดูงาน สนทนากับนักวิชาการ พบปะท่านผู้รู้มืออาชีพ

: กะจะบินไปเริ่มต้นที่หาดใหญ่

: แล้วมีทีมงานขับรถรับแวะดูงานขึ้นมาเรื่อยๆ

: ขออนุญาตถามขาใหญ่

: สุราษฎร์ธานี ตรัง กระบี่ สงขลา มีปู+ปาล์มน้ำมัน ไหมครับ?

: ท่านใดมีข้อมูลเรื่องปาล์มน้ำมันขอด้วยนะขอรับ..

: อิ อิ

« « Prev : อำลาปีเถอะต้อนรับปีเถาะ

Next : เดินดูอุดร » »