ลานสวนป่า

(อ้าว! พวกที่มาสับใบไม้ให้กินกลับไปแล้วเรอะ โธ่ๆๆ)

การพัฒนาองค์กรและบุคคลากรของ SCG.กรุ๊ป นับว่าเป็นกรณีศึกษาที่น่าสนใจยิ่งขององค์กรต่างๆ พนักงานที่ถูกคัดมาเข้าค่ายในแต่ละรุ่นจะได้รับการหลอมรวมความรู้ความคิด เชิงรุกเป็นเวลา 6 เดือนเต็ม การเกาะเกี่ยวกันเรียนรู้ต่อเนื่องอย่างพอควรอย่างนี้ นับเป็นการมอบโอกาสที่ดีให้แก่บุคคลากรขององค์กร ที่มีความหมายและความสำคัญมากกว่าการสนับสนุนด้านอื่น กระบวนการเหล่านี้จะเชื่อมโยงไปถึงการพัฒนาองค์กร ในเมื่อบุคลากรเป็นคนดีมีความสามารถ ย่อมส่งผลลัพธ์ถึงความเจริญก้าวหน้าขององค์กรทั้งระบบ

(เรียนรู้การทำงานบนฐานความไม่พร้อม)

แต่แนวทางสร้างเสริมทรัพยากรบุคคลของแต่ละองค์กรก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่าย ๆ ถ้าเบอร์หนึ่งถึงเบอร์ถัด ๆ มา ไม่วางนโยบายรับลูกกันให้ดีแล้ว ผลลัพธ์มักจะแปลกเปลี่ยนไปตามเหตุและปัจจัยที่แชเชือน บางทีอาจจะต้องสะสมต้นทุนขององค์กรในหลาย ๆ ด้าน แล้วค่อย ๆ ยกระดับปรับกระบวนการอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ไม่ใช่เอะอะประชุม เอะอะอบรม เอะอะเสวนา ไม่สืบเนื่อง ก็คงไม่ต่างกับไฟไหม้ฟาง

(มาทำให้คิดถึงแล้วก็จากไป)

เมื่อชาว SCG.มาถึง เสมือนคนที่พูดภาษาเดียวกัน ทำความเข้าใจกันง่าย เพราะหัวขบวนได้ทำพิธีเปิดตาเปิดใจมาให้แล้วเป็นอย่างดี ความพร้อมที่สำคัญไม่ใช่อุปกรณ์หรือเครื่องมือใด ๆ จุดสำคัญที่สุดคือการเตรียมคนให้พร้อมจะเรียนรู้ เข้าใจสถานภาพของตนเอง ว่ามีหน้าที่และความรับผิดชอบอย่างไร ? ชาว SCG.กลุ่มนี้มาจากหลายโรงงาน ถึงจะอยู่ในสายงานใกล้เคียงกัน แต่ระบบงานของแต่ละแห่งก็แตกต่างกันไป การแชร์ความรักความรู้ความสนิมสนม ทำให้กระบวนการค่ายดำเนินไปได้อย่างมีคุณภาพ ในฐานะผู้กำกับและออกแบบการอบรม ถึงจะจัดกิจกรรมทำงานกลางแจ้งก็ยังไม่พอหรอก ต้องก้าวล่วงไปถึงจิตใจของเขาเหล่านี้ด้วย ผมสนุกที่เห็นการเย้าหยอกระหว่างกันตลอดเวลาของชาว SCG.เมื่ออยู่สวนป่า ตรงกับสิ่งที่ย้ำเสมอว่า “การเรียนรู้ทำไมต้องทุกข์ด้วย”

(รูปนี้เอาไปติดที่ไหนไล่ผีปอบได้นะครับ)

ผมได้ความรู้ใหม่จากชาวค่ายนี้ เพิ่งจะทราบว่าฉลากกินแบ่งรัฐบาล-ใบทะเบียนสมรส –ใบโฉนดที่ดิน ใบสำคัญที่ยากแก่การปลอมแปลง จะจัดพิมพ์จากโรงงานของเครือบริษัท SCG นี่เอง บางโรงงานผลิตตั้งแต่เยื่อกระดาษ ขึ้นรูปกระดาษ ผลิตกล่องชนิดต่าง ๆ สารพัดกล่องที่ใช้ทั่วไทยมาจากฝีมือของชาวค่ายเหล่านี้ เขาคือมืออาชีพอุตสาหกรรมกระดาษในประเทศของเรา เขาจึงเป็นพลังสังคมที่มีค่าต่อการพัฒนาประเทศของเรา

(มีกล้องไม่ถ่าย ระวังจะท้องผูก)

การจัดกิจกรรมภาคปฏิบัติจะช่วยได้อย่างมาก คำว่าสามัคคี ร่วมด้วยช่วยกัน แลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน จะเกิดผลได้จริงจากการฟังบรรยายอย่างเดียวคงจะยาก แต่ถ้าให้ลงมือทำงานจนเหงื่อซึม ความตระหนักจะซึมตามออกมาด้วย เรื่องนี้สามารถเก็บเกี่ยวได้จากการสะท้อนความรู้สึกนึกคิดของแต่ละคน แต่ละกลุ่มกิจกรรมจะเล่าให้ฟังได้ตั้งแต่นาทีแรกที่เจอโจทย์ โอ้ย! มันจะเสร็จไหม มันจะเรียบร้อยไหม จะทันเวลาไหม ทำไมกองไม้มันมากอย่างนี้ แม้แต่กลุ่มยายฉิมที่ให้ไปหาเห็ด ก็ยังมาสะท้อนบทเรียนแห่งความผิดหวังได้อย่างมีรสชาติ เห็นตัวชีวิตเต้นริก ๆ อยู่ในคำพูดและอารมณ์ ทุกกลุ่มทำการบ้านได้ดี ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหาร การตัดกิ่งไม้ สับใบไม้ ขนกองไม้ เสนอผ่าน Power Point

(เดินอาบแดดอุ่น ทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมรอบๆบ้าน)

ผมนัดเดินป่าช่วงเช้ามืด

ทุกคนสนใจมานั่งรอตั้งแต่ไก่โห่

ท้องฟ้าเปิดสว่างรางรัวเราก็ออกเดิน

อากาศเป็นใจหมอกจาง ๆ ลมเย็น ๆ เดินช้า ๆ คุยกัน

เจอจุดน่าสนใจก็หยุดอธิบายขยายความ

สะท้อนให้เห็นวงจรของคนกับป่า

(เรียนแบบสบายๆ เดินผึ่งพุงยังได้เล๊ย)

กรณีไหนที่มนุษย์ทำลายธรรมชาติ

กรณีไหนที่มนุษย์ตระหนักรู้และระแวดระวัง

กรณีไหนที่ธรรมชาติเอื้ออาทรมนุษยชาติอย่างอเนกอนันต์

กรณีไหนที่เป็นงานวิจัยไทบ้าน

กรณีไหนที่เป็นวิถีไทยที่หลงเหลืออยู่บ้าง

(มาเรียนที่นี่มีโอกาสกระโดดเรียน ดูท่าหงส์เหิรสิครับจ๊าบส์ขนาดไหน ซึ่งตรงกันข้ามกับการโดดเรียน)

ในรอบสุดท้าย หลังจากผมประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นมาแชร์กัน แต่ละคนที่นั่งล้อมวงได้หมุนเวียนบอกเล่าในสิ่งที่เรียนรู้ตลอดเวลา 3-4 วัน ทุกคนปลดปล่อยความรู้สึกออกมาวางให้เพื่อนได้ร่วมพิจาณา ประเด็นส่วนมากจะมุ่งมา “ถอดรหัสครูบา” เป็นส่วนใหญ่ ก็เป็นธรรมดาครับ พระเอกเดินเรื่องมีคนเดียว ทุกประเด็นจึงโหมระทึกมาที่ผม ก็ดีครับ..เหมือนทุกคนเติมกำลังใจคืนมาให้ท่วมท้นสวนป่า

(นั่งเรียนก็ได้ นอนเรียนก็ดี มีเดินเรียนและกระโดดเรียนเป็นของแถม)

จบรายการด้วยการถ่ายรูปเดี่ยวและรูปหมู่

รอบนี้สาว ๆ ไม่มีมาขอกอด

มีแต่หนุ่ม ๆ รุมกอด

ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกอย่างชื่นมื่น

(พืชและสัตว์ปรับปรุงพันธุ์ได้ แต่พันธุ์มนุษย์ยังสงสัยว่าจะทำอย่างไร)

ค่ายนี้มีข้อฉุกคิดเกิดขึ้นมากมาย เช่น

· ผักผลไม้มีการปรับปรุงพันธุ์ คนเราก็ควรมีการปรับปรุง ความดีขึ้นไปเรื่อย ๆ เช่นกัน

· ในสัตว์ทั่วไป มีระบบการคัดพันธุ์ คนเราควรจะหาพ่อพันธุ์ดีอย่างไร

· มีกล้องแล้วไม่ถ่าย ระวังจะท้องผูก

· ปลูกต้นไม้ต้องใส่ปุ๋ย คุยกับแม่ยายต้องใส่ใจ

· นอนห่างคนหลายใจปลอดภัยที่สุด

· ลดเนื้อมากินผัก พุงจะหนักน้อยลง

· บางเรื่องบันทึกด้วยการจดลงสมุด บางเรื่องบันทึกด้วยใจ

· น้ำแกงยังชิมได้ ความรู้ชิมได้ไหม?

· กินถั่วปากอ้าก็ดี แต่กินถั่วใจอ้าจะดีกว่า

· ยอดมะนาวยังเสียบได้ คนพันธุ์ดีก็น่าจะต่อยอดความดีได้

· ดินดีคือที่ดินที่แม่ยายยกให้

(วัวยังยิ้มได้ แล้วเธอจะบูดอยู่ทำไม)

มหาชีวาลัยแห่งอีสาน

กลายเป็นบ้านเป็นครัวพ่อหัวป่าส์

ภายใน 2-3 วันที่ผ่านมา

ได้รู้ว่าป่ากับคนเป็นฉันใด

ฉันใดก็ฉันนั้น

ความใฝ่ฝันอยู่ที่การฝันใฝ่

นำความรู้ความคิดติดตัวไป

ติดหัวใจเทอร์โบโก้กันเอย

« « Prev : SCG. ก้าวไกลถ่างใจพัฒนาตนเอง

Next : วิพุทธิยาจารย์ » »