ลานสวนป่า

“ได้พบปะปีละครั้งก็ยังดี

แต่ถ้าพบหลายทียิ่งดีใหญ่

ภารกิจเกี่ยวพันดั้นด้นไป

จ๊ะจ๋าไมตรีจิตทุกทิศทาง”

ช่วงนี้เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องจรลี อาศัยไมตรีรออยู่จึงดูน่าสนใจที่จะตามลายแทงไปกลับเช้า-เย็น จนสังขารแคลนคลอน เช้ามืดออก กลางคืนกลับมานอนอ่อนระโหย วันนี้ดีหน่อยไฟล์ออกสาย 8.30 น. ขึ้นที่ดอนเมืองค่อยยังชั่วหน่อย เขียนบล็อกเพลินเลยไม่ได้ใช้บริการอาหารเช้าของโรงแรม ต้องไปบรรจุกระเพาะที่สนามดอนเมือง 9.18 น. ถึงเชียงใหม่ คิดว่าจะเห็นเมฆหมอกปกคลุมน่านฟ้า แต่ก็สว่างจ้าด้วยแดดร้อนไม่ครึ้มด้วยละอองฝุ่นอย่างที่คิด นักเดินทางจึงมาเชียงใหม่กันให้ควั่ก เครื่องบินเข้าออกไล่ ๆ กันติด ๆ  กลายเป็นสนามบินนานาชาติไปแล้วจริง ๆ  ทราบว่ามีการเปิดเส้นทางใหม่ ระหว่างเชียงใหม่-ขอนแก่นแล้วนะครับ

น้าอึ่งมารับไปตั้งหลักที่คณะเภสัชศาสตร์มช. ซึ่งอยู่ใกล้สนามบิน เสียงเครื่องบินสนั่นฟ้าทั้งวัน ระหว่างรออุ้ย-ครูอึ่ง-อารามในห้องทำงานน้าอึ่ง พบว่าชาวคณะเภสัชฯทำตัวเป็นเกลียว น้อง ๆ วิ่งเข้าวิ่งออกเหมือนมีรายการชิงโชคแจกทอง ช่างขยันขันแข็งกันเหลือเกิน ทราบว่ากำลังเตรียมจัดงานทำบุญครบรอบวันสถาปนาคณะพรุ่งนี้ แม่งานก็อุตลุดนะสิครับ ..

12.20น.อุ้ย ครูอึ่ง อาราม มารับ

แต่ละคนดูหน้าตาสดใสกว่าทุกครั้งที่เจอ

เราเฮโลไปร้านอาหารพื้นเมือง

ที่มีเมนูอร่อยจนละลานตา

มาเชียงใหม่ไม่กินข้าวซอยทบทวนความหลังได้จะได๋

อิ่มแล้วเดินทางต่อไปที่โรงแรมอิมพีเรียล

สถานที่สำนักผู้ตรวจการแผ่นดินจัดประชุม

ท่านผู้ช่วยเล่าให้ฟังถึงพันธกิจของสำนักผู้ตรวจการแผ่นดิน มีมากมายทั่วแผ่นดินสมชื่อ มาครั้งนี้ได้ตระเวนเก็บเกี่ยวกรณีตัวอย่างของกลุ่มคนที่ทำความดีเพื่อสังคม ได้ไปเยี่ยมชมหลายพื้นที่ หลังจากนั้นได้เชิญผู้แทนหัวใจสาธารณะทั้งหลายมาหารือเพื่อจะออกแบบกระบวนการคลี่คลายปัญหาร้องเรียนต่างๆ ให้สังคมทุกระดับขั้นร่วมเป็นเจ้าภาพ ช่วงเบรกอาหารว่าง ท่านผู้ตรวจได้ออกมาทักมายพวกเรา ท่านยังจำสไตล์ชาวเฮได้ การกอดกันสัมพันธไมตรีจึงเกิดขึ้นอย่างชื่นมื่น

อุ้ย-ครูอึ่ง ได้ชวนหารือเรื่องโครงการศึกษาดูงาน ของนิสิตปัจจุบันและนิสิตเก่าวิชาจิตวิทยาการปรึกษา คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยจะยกทีมมาเยี่ยมมหาชีวาลัยอีสาน ระหว่างวันที่ 5-8 พฤษภาคม ศกนี้ ผลของการหารือกัน ได้แนวทางการจัดกิจกรรมดังนี้

รูปแบบการศึกษาดูงาน

1. การบรรยายเรื่อง “วิถีแห่งความพอเพียง: การศึกษาที่มีชีวิตชีวา”

2. การบรรยายเรื่อง “วืถีธรรมชาติ:วิถีแห่งความสุขศานติที่ยั่งยืน”

3. เรียนรู้ในสภาพจริงจากงานต่างๆในมหาชีวาลัยอีสาน

4. สนทนาแลกเปลี่ยนประสบการณ์ภายใต้การเอื้ออำนวยวิทยากรประจำกลุ่ม

5. การฝึกทักษะสังเกต และสังเคราะห์ความรู้แบบบูรณาการ

โครงการนี้เป็นการผนวกน้ำใจไมตรีระหว่างคณะของนักศึกษาจุฬาลงกรณ์ กับคณะของชาวเฮฮาศาสตร์เป็นวิทยากรร่วม เช่น รองศาสตราจารย์ ดร.โสรีช์ โพฺธิแก้ว นายแพทย์สุธี ฮั่นตระกูล นายไพศาล ช่วงฉ่ำ ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.จันทรัตน์ เจริญสันติ นางสาวสมพร พวงประทุม ยังมีจอมยุทธที่ไม่ประสงค์ออกนามให้คันในหัวใจอีกหลายท่าน ที่ล้วนแต่จะทำให้การพบปะอึ้งกิมกี่ได้ทุกชั่วโมง

วัตถุประสงค์

1. เพื่อการเรียนรู้และขยายโลกทัศน์ของนิสิตจิตวิทยาการปรึกษา

2. เพื่อสัมผัสกับผู้ที่ได้รับการยกย่องเป็นผู้รู้ในชุมชน

3. เพื่อศึกษาฐานความคิดเรื่องการใช้ชีวิตสอดคล้องกับธรรมชาติ

4. เพื่อสัมผัสกับวิถีชีวิตแห่งสันติสุข

5. เพื่อการสังเคราะห์ประสานวิถีของการปรึกษาเชิงจิตวิทยากับวิถีชีวิต

เนื้อหาข้างบนเป็นธรรมเนียมของการเขียนโครงการ ในทางปฏิบัติแล้วทุกท่านที่มาจะได้พบกับ-ความสุข-ความดีงาม-ความอบอุ่นของวิถีไท ไป ๆ มา ๆ รายการนี้จะบานปลายออกไปเป็นการสังสรรค์ของพี่น้องชาวเฮอีกงานหนึ่ง ผมได้รับการกระซิบกระซาบถึงกิจกรรมสนุก ๆ เด็ด ๆ ที่ชาวเฮจะเอามาสมทบแบบเทหมดหน้าตัก สวนป่าจะแตกก็คราวนี้ละครับท่านผู้ชม

ครูอารามมาเล่าให้ฟังนานแล้วเรื่องต้นจันทน์ยักษ์จังหวัดลำพูน ผมรู้แล้วก็ตงิดในใจเรื่อยมา จนมาถึงคราวนี้ละครับที่มีโอกาสได้ไปดูสมใจนึก ก่อนออกจากลำพูน

เราแวะไปชมโรงเรียนมงคลวิทยากันดีไหมครับ จะพาไปดูความมหัศจรรย์การจัดการศึกษาแบบพบกันครึ่งทาง ครูผู้สอนจะก่อหวอดความคิดให้ลูกศิษย์ได้สร้างกระบวนการเรียนรู้สนุก ๆ ด้วยกัน เป็นการกระตุ้นพลังสติปัญญาของเด็กให้แสดงออกเชิงสร้างสรรค์ อธิบายได้ว่าการเรียนแล้วได้ความสุข ความรัก ความสามัคคีเป็นเช่นนี้เอง จินตนาการเล็ก ๆ เหล่านี้จะปักหมุดลงในหัวใจเด็ก บางทีการที่จะเป็นผู้มีอาชีพก้าวหน้าเมื่อโตขึ้น เป็นนักก่อสร้าง นักเขียน นักศิลปะ นักวิทยาศาสตร์ นักธรรมชาติวิทยา ฯลฯ แรงบันดาลใจอาจจะเริ่มขึ้นในวัยเยาว์นี่เอง มาคราวนี้ได้..

ชมไดโนเสาร์ที่เด็กๆช่วยกันสร้างเป็นที่แสดงงานศิลปะ

ชมเฮือนน้อย บ้านในฝันของเด็กที่แสนสุข

ชมมุมวิถีชีวิตชาวเหนือ

ชมสวนเศรษฐกิจพอเพียงฝีมือเด็กระดับประถมต้น

ชมคุณครูเตรียมงานอย่างทุ่มเทใจ

ชมต้นไม้อนุสรณ์ที่ครูเซี๊ยงปลูกไว้ ออกดอกสะพรั่ง

ชมต้นทุเรียนออกลูกของครูอาราม

คณะเราไปจอดรถหน้าศาลเจ้าแม่จามเทวี ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณรั้วศาลากลางจังหวัดลำพูน ไปเห็นแล้วแสนเสียดายที่ต้นไม้ที่มีอายุยืนนานมาเป็นร้อย ๆ ปี ในโลกนี้จะมีต้นจันทร์ใหญ่ขนาด  3-4 คนโอบอยู่กี่ต้น บางทีอาจจะมีมาตั้งแต่สมัยพระนางจามเทวีก็ได้ ถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างไร้ความหมาย ทำยังไงหนอชาวลำพูนจะตระหนักถึงคุณค่าของไม้มหัศจรรย์ต้นนี้

ไหน ๆ ก็ไปเยี่ยมศาลากลางจังหวัดลำพูนแล้ว เราถือโอกาสเดินเข้าไปดูอาคารสถานที่เสียหน่อย มองเห็นรังผึ้งหลวงไปเกาะอยู่ที่ป้ายตรงจั่ว 2 รัง ผมสังเกตเห็นตราครุฑสมัยเก่าที่สวยงามมาก เดินไปถ่ายรูปใกล้ ๆ ไปเจอแท่งคอนกรีต รั้วลวดเหล็ก หมวกและอุปกรณ์ป้องกันม็อบเตรียมไว้ เห็นแล้วสะท้อนใจ มันเกิดอะไรขึ้นกับบ้านเมืองนี้ สถานที่สำคัญสูงสุดของจังหวัดยังถูกคุกคาม เมื่อเป็นเช่นนี้จะไปบำบัดทุกข์บำรุงสุขอะไรได้

เราเดินทางกลับจังหวัดเชียงใหม่

รถผ่านหน้าบ้านอุ้ยตรงอำเภอสารภี

เห็นคุณแม่อุ้ยยืนอยู่หน้าบ้าน

เสียดายไม่มีเวลาเหลือพอที่จะลงไปไหว้ผู้ใหญ่

อารามหันพวงมาลัยตรงไปสนามบิน

น้าอึ่งจัดการเรื่องตั๋วล่วงหน้า

แล้วเลยไปรับหมอเป๋ามาทานข้าวด้วย

ผม-อุ้ย-ครูอึ่ง สั่งอาหารอร่อย ๆ รอ

ทุกอย่างลงตัวเป๊ะ ๆ

อิ่มแล้วขึ้นเครื่องมานอนพึ่งพุงอยู่กทม.

ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ จงเจริญ จงเจริญ

« « Prev : เพลงยาวกรุงรัตนโกสินทร์ ฉบับที่ 1

Next : ชนบทร้อนแล้งในกรุงร้อนแรง » »