ลานสวนป่า

พี่น้องเอ๊ย มีใครบ้างที่ไม่รู้จักกระดาษ

ผมคิดว่าน้อยนักที่คนสมัยนี้ไม่เกี่ยวข้องกับกระดาษ

ในเมื่อกระดาษเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปเสียแล้ว

เข้าห้องน้ำก็มองหากระดาษชำระ

ไปศาลเจ้าเสี่ยงเซียมซี อ้าวเจอคำพยากรณ์ในกระดาษ

เรื่องบานปลายใหญ่โตถึงกับแยกบ้านแยกเรือน ก็ต้องเซ็นใบทะเบียนหย่าในหน้ากระดาษ

แม้แต่ตายไปแล้ว ญาติยังจุดกระดาษเงินกระดาษทองส่งส่วยไปให้อีก

หนุ่มบางคนดีใจได้รับจดหมาย นึกว่าจะเจอข้อความ ยิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเปิด

อ้าว! กลายเป็นจดหมายผิดซองไปฉิบ..อิ อิ

ไล่เรียงไม่หวาดไมไหวหรอกนะครับ

มนุษย์เราพัฒนากระดาษเป็นปัจจัยต่างๆมากมาย

โดยเฉพาะที่ บจก.กลุ่มสยามบรรจุภัณฑ์

เลขที่1ถนนปูนซีเมนต์ บางซื่อ กรุงเทพ

ถ้าเห็นสัญญลักษณ์ตราช้างตัวขาวอยู่ในพื้นสีแดงรูป6เหลี่ยนนั่นแหละของแท้ ใช่เลย

ใครต้องการติดต่อเรื่องกระดาษสารพัดชนิดไม่ผิดหวัง

ที่นี่มีหนุ่มสาวนักออกแบบบรรจุภัณฑ์กระดาษมือหนึ่งของประเทศไทย

แต่ละวันนั่งคิดจนสมองแฉะ ในการที่จะทำให้กระดาษโลดเต้นออกไปสู่โลกกว้าง

ผมไปชมมาแล้ว ที่นี่มหัศจรรย์พันลึกมาก

คนอยู่นอกวงการอย่างผมเห็นแล้วอึ้งกิมกี่ไม่รู้กี่ตลบ

สมัยเด็กเรารู้จักออมสินกระดาษรูปหมู รูปกระต่ายสีแดงแจ๊ด

สมัยนี้เป็นอะไรแทบจะได้ทั้งนั้น เฝือกกระดาษก็ทำออกมาสำเร็จแล้ว

ไม่แน่นะครับ ต่อไปอาจจะมีโลงกระดาษ เก็บง่ายเผาง่ายไม่รบกวนสภาพแวดล้อมแถมยังประหยัดกว่าโลงไม้

ตายง่าย เผาง่าย เข้ายุคสมัยแบบพอเพียงเสียด้วยสิ

จะพิมพ์ลายผนังโลงสลับซับซ้อนยังไงก็ได้ ไม่ต้องมานั่งตัดกระดาษแปะ หรือแทงยวกให้ยุ่งยาก

ที่สำนักงานแห่งนี้เขาทดลองนำกระดาษมาออกรูปแบบใหม่ๆ เก๋ไก๋ขึ้นมาเรื่อยๆ

เรื่องฝีมือนั้นไม่ต้องห่วง ล่ารางวัลระดับโลกมาโชว์จนเต็มผนัง

วิธีการขึ้นอยู่กับจะเอาความรู้+จินตนาการ+วัตถุประสงค์ อะไรใส่ลงไปในกระดาษ

เพื่อให้เกิดผลิตภัณฑ์ใหม่ๆแปลกๆไม่มีที่สิ้นสุด

นักออกแบบฝีมือดีเหล่านี้เคยไปจัดกิจกรรมที่ลานสวนป่าเมื่อเดือนที่แล้ว

ถ้าย้อนไปอ่านจะจำได้ว่ากลุ่มนี้แหละที่ทอดไข่ใส่มะเขือพวงใส่พริกสดหมดไปหลายกะทะ

ก่อนกลับผมฝากการบ้านกลับให้มาช่วยกันคิด

โจทย์ก็คือ..กระดาษจะมีส่วนช่วยยกระดับการดำรงวิถีไทยให้อยู่ได้อยู่ดีอยู่รอดอย่างไร?

กลับมาถึงโต๊ะทำงาน ก็คิดๆๆ ตีแตกโจทย์จากชุมชน

จะออกแบบกล่องบรรจุสินค้าอาหารหรือพืชผักต่างๆ

ให้เหมาะต่อการขนส่ง ปลอดภัย ประหยัดและคงความสดของอาหารนานที่สุดได้อย่างไร?

ผมนึกว่าโจทย์พวกนี้จะหายเข้าไปในกลีบเมฆ หรือยืดเวลาออกไป

เพราะทีมงานต้องนำเสนอความคิดนี้ไปขอรับการอนุมัติจากผู้บังคับบัญชา

ซึ่งเราก็ไม่มีทางรู้ว่าจะออกหัว หรือออกก้อย

เมื่อวานนี้พี่น้องเอ๊ย กำลังเขียนบล็อกเพลินๆ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ครูบาอยู่ไหน ผ๊มอยู่กรุงเทพคร๊บ ว่างไม๊ ว่างครับ

หนูจะไปรับเวลา14.30น. มาคุยเรื่องกระดาษเพื่อชุบชีวิตชุมชนที่บางซื่อ

อ้าว! เรื่องนี้ละได้เลย ผมเจ้นขึ้นรถไปยังอาณาจักรช้างหกเหลี่ยม

ไปพบพวกสมาชิกชาวค่ายหลายคน

ที่สำคัญได้พบกับเจ้านายของหนุ่มสาวเหล่านี้ด้วย

คุณวรรณา สุทัศน์ ณ อยุธยา บจก.กลุ่มสยามบรรจุภัณฑ์

มีเจ้ากอล์ฟลูกชายโทนร่วมคุยด้วย

ในบรรยากาศสบายๆ ทุกคนร่วมคิดร่วมคุยอย่างบรรเจิด

ประเด็นความมุ่งหมาย มุ่งมั่น ใฝ่ฝันที่จะช่วยเกษตรกรให้มีเส้นทางจำหน่ายสินค้าโดยไม่ผ่านคนกลาง

ช่วยเพื่อนร่วมแผ่นดินขายหยาดเหงื่อแรงงานได้ในราคายุติธรรม

เปิดเส้นทางขายตรงจากผู้ผลิตถึงผู้บริโภค

หาวิธีส่งอาหารปลอดภัยใส่ใจผู้ซื้อที่เปรียบเสมือนญาติ

Key word..ข้าวอิ่มรัก ผุดพรายออกจากประกายคิดสมาชิก.. ในวันนั้น

สรุปว่า ความคิดติดเทอโบแล้ว เราเห็นร่วมกัน ในการที่จะสร้างกุศลที่ผลลัพธ์เกิดประโยชน์กับทุกฝ่าย ผู้บริโภคได้รับอาหารคุณภาพดี ปลอดภัยจากสารพิษ ผู้ผลิตได้รู้ว่าพืชผลที่ตนปลูกนั้นส่งไปให้ใคร ใครช่วยซื้อ ช่วยรับผิดชอบร่วมกัน จากจุดเล็กๆนี้เอง อาจจะเป็นกรณีตัวอย่างการสร้างสังคมสันติสุข ที่มีกระบวนการช่วยเหลือเอื้ออาทรกันอย่างเหมาะสมและยั่งยืนระหว่างเมืองกับชนบท รักประเทศไทย ควรดูแลสังคมไทย มาสร้างไม้ค้ำยันให้เพื่อนร่วมชาติด้วยกันเถิด

ผมกลับออกมาด้วยความชื่นมื่น บอกตัวเองว่าวันนี้ยังมีความหวัง

สวรรค์ยังมีตา ที่จะนำพานักสร้างสรรค์มืออาชีพเหล่านี้เรียนรู้มิติทางสังคมเชิงประจักษ์

รักตัวเอง  รักสังคม และรักประเทศชาติ ด้วยการนำวิชาความรู้มากระทำสิ่งดีๆ ให้ความดีผุดพราย

ผมได้พบคนดี ได้คุยเรื่องดีๆ ได้กินอาหารอร่อยดี

กอล์ฟ กับคุณสุชาดา อัศวหฤทัย

ได้เลี้ยงอาหารมื้อค่ำที่แสนอร่อย แล้วขับรถมาส่งถึงที่พัก

เฮ้อ! คนเรานะพี่น้อง วันดีๆก็ยังมีหลงเหลืออยู่ ตราบใดที่ฟ้าสีทองผ่องอำไพ

คนที่น้ำใจงามก็ยังมี

เราตกลงเบื้องต้นกันว่าจะหาวันว่างๆเอาข้าว ผัก ปลา จากสวนป่า

มาทำอาหารเลี้ยงกัน คุยกันให้อร่อยในไม่ช้านี้

และปลายปีคณะจะยกขบวนไปลุยบุรีรัมย์ เอาเป็นช่วงเกี่ยวข้าวของชาวเฮฮาศาสตร์ดีไม๊พี่น้อง

ในหมู่ชาวเรา ใครจะเป็นเจ้าภาพร่วมยกมือขึ้น แล้วเดินมาข้างหน้า1ก้าว

อย่าช้านะตัวเอง ตกรถไฟขบวนสุดท้ายเดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่เตือน อิ อิ..

« « Prev : ตำนานรักเมือง2แคว

Next : ภาวะฉุกเฉิน » »