ลานสวนป่า

(พริกแดงกับภาพขวามือบนเกิดเองในป่า ภาพขวาล่างปลูกในกระถาง)

นิสัยการกินเราเริ่มสะสมมาตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งตอนนั้นยังไม่รู้ผิดรู้ถูก ต่อเมื่อมีการศึกษาก็ทำให้คิดได้ ค่อยๆปรับปรุงแก้ไขเรื่อยมา ผมก็อยู่ในอาการที่ว่านี้ แต่ก็ยังลองผิดลองถูกอยู่ดี เรื่องการดื่มน้ำทำได้แล้วตามที่หมอเจ๊กับป้าหวานแนะนำ แต่ก็แปลก,..ฉี่บ่อยเหลือเกิน บางคืนต้องลุกถึง3ครั้ง ฉี่สีไม่ข้นเข้มเหมือนเมื่อก่อน ท้องใส้ก็ระบายดีแต่ยังไม่ปกตินัก ต้องถามหาสุขาอยู่หนไหนวันละ3-4ครั้ง คงจะเป็นเพราะเบ่งไม่สุดไม่มากเหมือนคนปกติ หลังจากกินผักผลไม้มากก็ไม่ต้องพึ่งยาถ่ายยาระบายแล้ว นานๆจะดีท๊อกทีก็โล่งโจ้งสบาย

อยู่ในระหว่างลดละลงได้เรื่อยๆคือการกินอาหารรสจัด หลังจากตั้งเป้าไว้ก็ระวังเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนทุรนอยากอะไรมาก มีความสุขที่จะลดอยู่แล้วจึงพบความสบาย และเห็นประโยชน์โดยตรง เมื่อก่อนจะกินเพราะความอยากความไม่รู้ ก็ปล่อยเลยตามเลยจนติดความคุ้นชินบ่มเพาะเป็นความชอบ ยกตัวอย่างเรื่องการกินเผ็ด  ผมอยู่ในจำพวกเผ็ดได้พอประมาณ ไม่ถึงกับซู๊ดซ๊าดอย่างคนสงขลาปัตตานีหาดใหญ่ ที่มีเมนูเผ็ดนำแทบทุกมื้อ ภูมิปัญญาไทยบางแขนงบอกว่า กินเผ็ดทำให้ร่างกายอบอุ่น และในพริกก็มีสารที่เป็นประโยชน์อยู่หลายตัว แต่ถ้าสังเกตชาวตะวันตกเขาก็อยู่เมืองหนาว แต่ทำไมเขาไม่รับประทานเผ็ดอย่างคนเอเซีย ข้อนี้ก็น่าพิจารณารสเผ็ดทำให้มีคุณมีโทษอย่างไหนมากกว่ากัน

พอผมลดการกินเผ็ดลง ร่างกายเริ่มปรับตัวให้รับความเผ็ดได้น้อยลงเช่นกัน เมื่อก่อนกินส้มตำได้ตามที่ชาวบ้านกินกัน แต่เดี๋ยวนี้จะขอลดจำนวนพริกลง สมัยยังหนุ่มๆยังเคี้ยวพริกขี้หนูสดกินกับลาบได้ ตอนนี้เจอเข้าครึ่งเม็ดก็สะดุ้งแล้ว ผมชอบเอาพริกหยวกหรือพริกหนุ่มของชาวเชียงใหม่มายำ ซอยหอมบีบมะนาวใส่น้ำตาลเล็กน้อย แต่ก็ยังรู้สึกว่าเผ็ดเกิน ถ้าเราปลูกพริกเอง ..พริกที่ยังอ่อนจะมีความเผ็ดน้อยกว่าพริกแก่ ช่วงที่อีตาเม้งเยอรมันชวนเอาพริกสดหั่นใส่ไข่เจียว ก็หอมอร่อยดีและชอบทำรับประทานอยู่พักหนึ่ง ต่อเมื่อป้าหวานแนะนำไม่ควรกินผัดๆทอดๆมากนัก ของทอดผมเลิกได้เกือบ80%  หมู่นี้จะเจียวไข่สูตรเยอรมันจะซอยพริกอ่อนใส่น้อยลง ถึงลดเผ็ดลงก็ยังอร่อยเหมือนเดิม ไม่เพียงแต่ลดจำนวนพริกลง ยังลดจำนวนการกินของผัดๆทอดๆลงด้วย คุณแห้วชอบรับประทานผักบุ้ง ผักกาด ผักกุยฉ่ายไฟแดง ซดกับข้าวต้มร้อนๆ ผมก็ชอบและเจี๊ยะเป็นเพื่อน ตรงนี่แหละครับที่ยังจูงใจจูงปากให้ติดรายการผัดร้อนๆอยู่บ้าง

ตามตำราบอกว่า กินอาหารรสจืดแล้วสบายตัว ความจริงแล้วอาหารรสจืด รสไม่จัดหรือรสธรรมชาติพอกินนานเข้าก็จะชินและมีรสดีเอง จะรู้สึกอร่อยเกินไปจนถึงขนาดที่เราต้องคอยควบคุมปริมาณไม่ให้มากเกินไปด้วยซ้ำ เพราะมันจะรู้สึกอร่อยมากจนหยุดกินไม่ค่อยได้ และเมื่อถึงจุดนั้นเราค่อยมาฝึกควบคุมปริมาณการกินให้พอเหมาะอีกทีหนึ่ง เมื่อเห็นประโยชน์เช่นนี้เราควรชวนกันมาละล้าง สลายพลังงานหลงติดในความชื่นชอบใจของอาหารรสจัด หรืออาหารที่ไม่สมดุลกับร่างกายของเรา เราควรอาศัยรสอร่อยในอาหารสุขภาพก่อน จุดคลิ๊ก ควรกินอาหารสุขภาพให้อร่อยให้ได้ก่อน ไม่เช่นนั้นเราจะออกจากอาหารที่เป็นพิษนั้นไม่ได้ แล้วเราค่อยมาฝึกละล้างความอร่อยในอาหารสุขภาพรสไม่จัด ด้วยการควบคุมปริมาณอาหารให้พอเหมาะ จุดนี้ผมเผลอเรอทุกที มื้อเย็นวันนี้แม่หวีเอามะละกอสุกมาให้หลังอาหาร มะละกอจานนี้หวานอร่อยมาก รสชาติเหมือนเป็นผลไม้แปลกๆที่ไม่ใช่มะละกอที่คุ้นเคย จึงเกินเลยบริหารจัดการซะเกลี้ยง ทำเอาท้องโย้ไปเหมือนกัน พวกชูชกเรียกพี่ก็ยังงี้แหละขอรับ เขียนมาถึงตรงนี้นึกถึงคุณตฤณที่ไม่ชอบกินเผ็ด จึงสบายไม่ต้องปรับเรื่องรสเผ็ดรสจัดเหมือนคนอื่น ต่อไปแทนที่จะทำอาหารแบ่งรสจัดกับรสจืด ก็ปรับมาทำอาหารค่อนข้างจืด ไม่เผ็ดไม่รสจัดก็อร่อยได้

• ผักสวนครัวรอบบ้า่นผมยังปลูกพริกอยู่นะครับ

พริกขี้หนู พริกเขมรลูกขาวๆกำลังงาม พริกแฟนซีก็ปลูกบ้าง

ผมสังเกตว่าพริกขี้หนูจะทนแล้งเป็นพิเศษ

พวกนกมาคาบไปกินเมล็ดหล่นในสวนป่า

เคยเดินไปเจอต้นพริกลูกแดงๆเต็มต้นก็มี

แสดงว่านกก็ปลูกผักสวนครัวเหมือนกัน

สวนครัวของนกไม่ได้มีเฉพาะพริกนะครับ

ยังมีเมล็ดผักผลไม้เกิดขึ้นในป่าอีกหลายร้อยชนิด

บางทีคนเรานั่นแหละไปอาศัยเก็บเมล็ดพันธุ์พืชของนก

ถ้าสิ่งมีชีวิตทั้งมวลพึ่งพากันได้โลกใบนี้จะน่าอยู่ขึ้นอย่างมากเลยละครับ

• เรื่องสวนครัวนกนี่ผมสังเกตมานานแล้ว

พริกที่เกิดเองในธรรมชาติจะค่อยๆปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมตั้งแต่เป็นต้นอ่อนจนเติบโต

แสดงว่าพริกก็มีการเรียนรู้ที่จะอยู่รอดเช่นกัน

พริกขี้หนูที่เกิดขึ้นในป่าถ้าอยู่ในทำเลที่เหมาะสม

อาจจะรอดข้ามแล้งมีอายุยืนอยู่ได้2-3ปี

สภาพแวดล้อมที่สมดุลจึงมีความหมายมากกว่าที่มนุษย์จะมองเห็นและเข้าใจทะลุ

ไม่อย่างนั้นมนุษยชาติจะมาอิดออดเรื่องช่วยเหลือกันลดภาวะโลกร้อนหรือครับ

ต่อไปเสื้อกันหนาวหมวกไหมพรมไม่ต้องถักกันแล้วนะอุ้ยสร้อย

เพราะโลกจะร้อนและร้อนจนต้องนอนแช่ในโอ่ง แคว๊กๆ..

« « Prev : สะเดากลางป่า กำลังแตกช่อมาเป็นพุ่มเป็นพวง

Next : ด้วยความยินดีกับอาม่า » »