ลานสวนป่า

เมื่อวาน ตื่นเช้ามืดรดน้ำต้นไม้ ใส่ปุ๋ยต้นไม้ เอาถ้วยพลาสติกตักปุ๋ยหมักไปใส่แปลงผัก นกยูงเห็นถือถ้วยนึกว่าเราจะให้อาหาร บินมาเกาะรั้ววนเวียนร้องขอ นกก็จดจำอะไรๆที่เป็นประโยชน์เหมือนกันนะ ผมมีแมวขาเป๋ตัวหนึ่งอารมณ์ดีร่าเริงทั้งวันที่ต้องคอยให้อาหาร เพราะเห็นว่าพิการคงจะไปจับหนูหรือหาเหยื่อเองไม่ได้ และยังมีลูกไก่แจ้สันโดษอีกตัวหนึ่งไม่ยอมไปเข้าฝูง หากินอยู่ตัวเดียว นี่ก็วนเวียนมาหาเวลาที่เงียบๆ เดินเข้ามาในห้อง แล้วจิกเมล็ดหญ้าที่ติดขากางเกงที่ถอดไว้ แม่หวีชี้ให้ดู ..ไก่เอ๋ยไก่แจ้ป้อแป้น่ารักน่าชังเหลือเกิน

แม่บ้านเดินไปเก็บสมุนไพรมาปั้นให้ดื่ม ผมชวนว่าเช้านี้เรากินข้าวต้มกันไหม ต้มข้าวไว้นะ..ผมจะไปเด็ดผักกาดเอง หนาวนี้ผักต้นอวบกำลังออกดอกสีเหลืองเล็กๆ ผมเลือกตัดมากะว่าผัดได้สักจานหนึ่ง ตั้งกระทะเอากระเทียมลงเจียวให้หอม ผักล้างแล้วอย่าหั่นนะครับ เอามือจับบิดให้ขาดออกเป็น2ส่วน ใส่เต้าเจียวหน่อย ใส่ซ๊อสผัดหน่อย ผัดให้ควันโขมงตักใส่จาน มาเสิร์ฟกับข้าวต้มข้าวมะลิฤดูกาลใหม่ แค่นี้ก็อร่อยเหาะ..

หลังจากนั้นก็สำรวจตะกร้าที่ใส่อุปกรณ์ที่จะไปเสียบยอดไม้ มีกรรไกรตัดกิ่ง มีดคัสเตอร์ เทปเหนียว เชือกฟาง น้ำดื่มขวดเล็กๆ เดินไปเลือกยอดส้มเขียวหวานส้มมือและกิ่งส้มโอ3-4กิ่ง ช่วงนี้ผมนึกถึงป้าจุ๋มที่มักจะมีตะกร้าคู่ชีพไปไหนไปด้วย ไม่ได้ขอดูว่ามีสมบัติอะไรบ้าง เห็นมีไหมพรมที่ว่างเมื่อไหร่ก็จะหยิบขึ้นมาถักผ้าพันคอ บอกว่าจะส่งไปให้ลูกสาวที่อังกฤษ ตอนแรกถักตาเล็กๆมันช้าไม่ทันใจ ตอนนี้ใช้เข็มถักอันเบ่อเร้อ ได้ช่องไฟใหญ่แบบก้าวกระโดด..ถักลวดลายดวงใจแม่เสียด้วย เสร็จหรือยังก็ไม่รู้

ผมเดินเข้าไปในสวนมะกรูดมะนาวคนเดียว ไปถึงก็ตัดหนามแหวกกิ่งไปหาลำต้นที่เหมาะๆ แล้วเสียบตามะนาว ส้มโอ ส้มมือ ส้มเขียวหวาน กะว่าฝนหน้าเราก็ได้เห็นต้นกระสังแฟนซีที่มีไม้ตระกูลส้มหลากหลายชนิดในต้นเดียว ..ลมพัดเย็นๆ มีเสียงนกตัวเล็กๆที่มองไม่เห็นตัว กับเสียงนกเขาขันคู รู้สึกเบิกบานใจในความเงียบสงบ จิตใจผ่อนคลายเบาๆสบายๆ ได้อยู่กับธรรมชาติ อยู่กับตัวเอง ผมนึกย้อนไปถึงที่คุณตฤณแบกจอบไปขุดดินคนเดียว คงได้เข้าใจว่า..ในเวลาที่โลกใบนี้เป็นของข้าคนเดียว ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับใครนั้นจิตมันสงบและเปี่ยมสุข ทำอะไรก็มันส์ ทำได้เต็มที่อย่างใจต้องการ จึงไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงขุดดินจนจอบกระเจิง ทั้งๆที่รู้..ถึงเดี้ยงก็ยอม

..คนเรามองเห็นดินแห้งก็เอาความรู้สึกไปจับคิดเองว่ามันคงจะแข็งอย่างนั้นอย่างนี้ เอาแต่คิดมันก็ได้แค่ความนึกคิด จะรู้จริงมันต้องแบกจอบไปจ้วงขุด แรงสะเทือนจากจอบวิ่งสู่มือแล้วทะลุเข้าถึงหัวใจ..ถึงความตระหนักรู้ ..อย่างนี้ถึงจะเรียกว่ารู้จริงรู้แจ้ง สรุปว่า..ไม่เดี้ยงไม่รู้ คุณตฤณจึงได้มาเรียนวิธีรู้ด้วยตนเองแบบจะจะยังไงละขอรับ

ถ้าเราเอาแต่พูดๆๆ ระหว่างพูดเราไม่ได้รับอะไรเข้ามาเลย มีแต่พ่นขี้เท่อตัวเองออกไป การคิด การฟัง การกระทำ คือวิธีเรียนสายตรงที่จ๊าบส์ที่สุด..ผมสังเกตว่าคุณตฤณเป็นคนพูดน้อย อาจจะคิดว่าถ้าไม่มีประโยชน์ก็ไม่รู้จะพูดไปทำไม จึงพูดเท่าที่เห็นว่าจำเป็น ช่วงที่ประหยัดถ้อยประหยัดคำ เราจะมีเวลาคิดไตร่ตรองได้มากขึ้น คิดได้กับคิดไม่ได้บางทีก็ขึ้นอยู่กับอาการปฏิบัติ ไม่ทราบว่าผิดหรือถูกนะขอรับ.

ผมทำงานเพลิดเพลินไปเรื่อยๆ สู้กับหนามแหลม ตัดกิ่งนั้นดึงกิ่งนี้แหวกกิ่งโน้น พัลวันอยู่คนเดียว วันนี้อาจจะใจร้อนไปหน่อย ได้ริ้วรอยหนามเต็มแขน ไปตัดกิ่งโตๆที่อยู่สูงไม่ระวัง หนามปักโป๊กที่หัว เจ็บบ้างเหมือนกัน แต่นึกว่าไม่มีอะไรมาก วันนี้ค่อนข้างออกแรงเยอะ มารู้ตัวตอนเดินกลับบ้าน รู้สึกป้อแป้หมดแรง กลางคืนมีอาการเดี้ยงเหมือนกัน ดีว่ามีมือนวดนอนข้างๆ พอได้อาศัยบีบเฟ้นจุดสำคัญ

กลับมาถึงเคหา

แม่หวีร้องทักว่าไปทำอะไรมาเลือดอาบหน้า

อ้าว! เป็นอย่างไรหรือ ไม่รู้ตัวนะนี่

แม่บ้านคว้ากล้องถ่ายรูปฉับ!

ผมถึงรู้ว่าหนามปักจนเลือดไหลย้อย

แต่ไม่มากนักและแห้งเสียก่อน

เหตุการณ์นี้บอกเล่า 2 เรื่อง

1 เวลาจิตใจเราสงบ ทุกสิ่งจะวางเฉย รู้สึกเฉยๆ ทุกอย่างดูเล็กน้อยไปหมด

2 แม่หวีเป็นมือกล้องมือด่วนแล้ว ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย

จบข่าว แคว๊กๆ..

« « Prev : หมายเหตุ:ว่าด้วยเรื่องกอดล้วนๆ

Next : ลอมฟางใหญ่ที่สุดในโลก » »