ลานสวนป่า

เช้านี้ป้าจุ๋มมารับไปงานระพีเสวนาครั้งที่3 ว่าด้วยเรื่องเครือข่ายแพทย์และสาธารณสุขทางเลือก ที่ธนาคารไทยพาณิชย์ สำนักงานใหญ่ ไปเห็นมาแล้ว พูดได้ว่าใครไม่ได้มางานนี้น่าเสียดายนัก โดยเฉพาะคนขี้โรคด้วยแล้วจะได้ประโยชน์อย่างมาก ทุกขั้นตอนอัดแน่นไปด้วยสาระที่มีคุณค่าและเพลิดเพลิน

• ได้ฟังเด็กนักเรียนรุ่งอรุณร้องเพลงประสานเสียง
• ได้ชมและฟังท่านอาจารย์ระพี สาคริก เป่าหีบเพลง เล่นไวโอลิน ร้องเพลงเป็นของแถม นึกไม่ถึงว่าท่านราษฎร์ อาวุโสอายุ88ปี จะมีน้ำเสียงและฝีมือดนตรีชั้นเทพ เสียงไวโอลินพลิ้วไหวบาดใจนัก
• ได้ฟังผู้สันทัดกรณีแพทย์ทางเลือกชั้นครูมาบรรยาย
• ได้ชมนิทรรศการ ซื้อหนังสือ ยาสมุนไพร และอาหารสุขภาพ
• ได้พบปะกัลยาณมิตร

หนังสือแจกและซื้อแต่ละเล่ม อ่านแล้วแทบวางไม่ลง เหมือนกับสวรรค์มีตาจัดมาให้เราเป็นการเฉพาะ เนื้อหาเหล่านี้สามารถเอาไปใช้กับตัวเราได้ทันที หนังสือใครไม่ป่วยยกมือขึ้น เล่ม1-2 บอกว่า “หมอที่ดีที่สุด คือตัวท่านเอง” เอ๊ะ..เราก็เป็นหมอเหมือนกันนะนี่ นั่นก็หมายความว่าหมอคนแรกก็คือตัวเรานี่เอง มองตัวให้ออก บอกตัวเองให้ได้ เขาแนะนำให้ฟังเสียงของร่างกาย ลองดูฟังดูนะครับ จะตุบๆต้อมๆหรือมีเสียงดังผ่างๆๆ ผลเป็นประการใดเขียนมาเล่าสู่กันฟังบ้าง ผมได้ตำราว่าด้วยการปั่นสมุนไพร ว่าด้วยเรื่องการดูแลกายดูแลจิต ว่าด้วยเรื่องการออกกำลังกายกำลังใจ ว่าด้วยเรื่องยาและอาหารพื้นบ้าน เจอKey Word มากมาย เช่น

“แพทย์ทางเลือกไม่ใช่การรักษาโรค แต่เป็นการช่วยให้คนปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต คือไม่ได้รักษาโรค แต่รักษาคนเป็นโรค”

“ภาวะปกติของร่างกายคือ ย่อยได้ กับ ถ่ายดี

“การหาวิธีการรักษาที่เร็วที่สุด กลับเป็นการทำร้ายร่างกายเรา”

“การสร้างความเข้าใจ สำคัญกว่าการรักษา”

“มีคนบอกว่า เครื่องมือในการบำบัดรักษาโรค คือร่างกายของเรา และหมอที่ดีที่สุดในโลกคือตัวเราเอง”

“เบากาย สบาย มีกำลัง ตัวชี้วัดคุณภาพดี”

“เมื่อใจไม่มีอุปสรรค์ เส้นทางก็ราบรื่น”

“เปลี่ยนการดำเนินชีวิตรักษาได้ทุกโรค”

“คนในสังคมปัจจุบัน แม้เป็นผู้มีรายได้สูง แต่กลับมีสุขภาพเสื่อมโทรมลง มีผู้คนที่เจ็บป่วยทุกข์ทรมานจากโรคร้ายที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในอดีตเป็นจำนวนมาก และหนึ่งในนั้นคือตัวเราเองด้วย”

ยังมีวรรคทองอีกเป็นกะตั๊ก แต่ขออนุญาตโม้แต่เพียงเท่านี้ ผมจะลองเอาสมุนไพรมาปั่นซดให้หัวใจกระชุ่มกระชวยก่อนนะขอรับ หมู่นี้เป็นยังไงไม่รู้นะ หัวใจอ่อนแอ งอแงไม่เหมือนก่อน เกิดงอนขึ้นมาดื้อๆ มีหวังเอวังด้วยประการละฉะนี้

วัตถุประสงค์อีกประการหนึ่งก็คือ ผมจะเอาหนังสือเจ้าเป็นไผ2ฝากไปให้ท่านผู้ใหญ่ที่นับถือ และท่านอาจารย์เสน่ห์ จามริก ที่เขียนคำนำให้เรา ผมฝากไปกับคุณจี๋ซึ่งเป็นเลขาของท่าน มีสุภาพชนคนหนึ่งเข้ามาหา บอกว่าเป็นเพื่อนกับท่านบางทราย บอกว่าได้อ่านเจ้าเป็นไผ1แล้วชอบมาก แหม..ชมกันซึ่งหน้าอย่างนี้ ก็ต้องงัดเล่ม2แจกในบัดเดี๋ยวนั้น ท่านผู้รับเดินยิ้มกริ่มไปอย่างสุขสมหวัง แสดงว่า..หนังสือเจ้าเป็นไผใครอ่านแล้วคลายเครียด แถมมีอารมณ์ดีอีกต่างหาก ใครอยากอายุยืนลองหาอ่านดูนะครับ เดี๋ยวจะว่าหล่อไม่ชวน อิอิ

โปรดติดตามสิ่งที่น่าสนใจในตอนต่อไป อิ อิ

« « Prev : ตอนเล่าฮูสะอื้น..

Next : สวนใกล้ครัว » »