ลานสวนป่า

ตื่นตี4 บึ่งรถไปรับหลวงพี่ในดวงใจ

ระหว่างที่ฝ่าสายหมอกไปดั่งลมสลาตัน

ท่านโทรมาบอกว่ารถมาถึงชานชาลาบขส.บุรีรัมย์แล้ว

ข้าน้อยสมควรตายที่ทำให้ท่านรอถึง 20 นาที

ทุกครั้งที่เจอกันท่านมีเรื่องตื่นและเต้นมาฝากเสมอ

คราวนี้ก็ไม่ยกเว้น..

ท่านบอกว่าออกจากกุฏิตอน 5 ทุ่ม

กะมาถึงสถานีทัวร์นครชัยแอร์ก่อนรถออก 20 นาที

แต่ตอนเลี้ยวโค้งสะพานห่างจากจุดขึ้นรถ 300 เมตร

มีอุบัติเหตุสดๆร้อน.. รถปอเต๊กตึ้ง รถตำรวจมาถึงแล้ว

เห็นรถมอเตอร์ไซเละๆกองอยู่

ดูนาฬิกาแล้ว คิดว่าคงไม่ทัน

เมื่อไปถึง..รถทัวร์ออกไปแล้ว 5 นาที

แถมยังเป็นรถเที่ยวสุดท้ายเสียด้วย

ท่านให้เจ้าหน้าที่ฯช่วยรถชะลอคอยที่สถานีขนส่งหมอชิด

แล้วเรียกรถมอเตอร์ไซบึ่งไปส่งจนจีวรปลิว

ท่านบอกว่าพระซิ่งไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง

ดีว่าเป็นช่วงเที่ยงคืน..ไม่ค่อยมีใครเห็น

และจำเป็นต้องเลือกยานพาหนะนี้

ทำให้ท่านผ่านวิกฤตินี้มาได้อย่างใจหายใจหด อิอิ..

วันนี้หลวงพี่บรรยายได้โดนใจเด็กชาวค่ายมาก

การที่กระตุ้นสติสลับกับเสียงฮานั้นทำได้ไม่ง่ายนักหรอก

จะให้เด็กพันธุ์ใหม่สนใจนั่งฟังตาเป็นประกาย

เหมือนร่ายมนต์สะกดความฟุ้งซ่าน

เด็กตั้งใจฟังอย่างไม่เบื่อตลอด1ชั่วโมง

ท่านมีคำถาม..ใครตอบได้มีรางวัลเป็นโน้ตบุ๊คส์ในย่าม

แล้วท่านก็แจกสมุดโน้ตไงละ อิ อิ..

ช่วงบ่ายเด็กๆแบ่งกลุ่มเขียนแผนที่ความคิด

จากโจทย์ที่ว่า..มาสวนครูบาแล้วได้เรียนรู้อะไร

แต่ละกลุ่มตั้งใจทำการบ้านอย่างสุดฝีมือ

ผลงานจึงออกมาแบบน่าทึ่งผสมอึ้งกิมกี่

เขาได้มอบไว้ให้ผมเป็นที่ระลึกด้วย

ตั้งใจว่าจะเก็บไว้อวดกลุ่มที่จะติดตามมาในภายหลัง

ค่ายนี้สมบูรณ์ทุกกระบวนการ

เด็กๆได้แสดงออกในหลายมติ

ปลูกต้นไม้-ร้องเพลง-ทำกับข่าว-เขียนแผนที่ฯ-ช่วยเพื่อนพิการ

โดยเฉพาะการสรุปความในใจ

บางคนบอกว่าเคยไปเข้าค่ายระดับชาติหลายครั้ง

เปรียบกันแล้วที่นี่ได้ใจเขามากกว่าที่อื่น

พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากจะกลับมาอีก

เรื่องนี้ต้องยกความดีให้ทีมวิทยากรและอาจารย์ต้นเรื่องความคิด

ที่ทุ่มเทดึงความเข้าใจของเด็กไต่ระดับให้เกิดความตั้งใจ

ผมคิดว่าการศึกษาไทยยังอ่อนด้อยเรื่องเตรียมตัวเด็ก

การดูแลจิตใจเด็กอย่างเป็นไปอย่างผิวเผิน

ทำให้เด็กบางส่วนค้นหาตัวเองไม่พบ

และเบื่อการเรียนทวีคูณมากขึ้น

ทำให้เด็กไม่สามารถนำพาตนเองไปสู่จุดหมายได้อย่างราบรื่น

ทำอย่างไรหนอระบบการศึกษาไทยถึงจะเข้าใจเด็กพันธุ์ใหม่

สอนน้อยๆหน่อยได้ไหม ไปเติมในส่วนที่ให้เด็กเรียนมากขึ้น

การยัดเหยียดความรู้บางทีก็ยัดไม่เข้าหรอกนะ

มันสมองช้ำหัวใจก็ถลอกปอกเปิก

ไม่เชื่อลองประเมินดูเถิดมีอาจารย์เหลือสักกี่คนที่เด็กๆยอมรับ

ช่วงบ่ายเด็กขอขมา

ทุกคนจับมือกันร้องเพลงอำลา

ชวนกันกล่าวคำมั่นสัญญาจะเป็นคนดี

สวดมนต์ร่วมกันครั้งสุดท้าย รับโอวาท

ถ่ายรูปหมู่ แล้วแยกย้ายกันเดินทางกลับ

หลวงพี่ติดรถวิทยากรเข้ากรุงเทพ

3 ทุ่มจะถึงแล้วยังหนอ

Key Word จากหลวงพี่ติ๊ก

“เรียนๆลอกๆไปนอกก็เยอะ

เรียนๆเลอะๆไปเจอะเสื้อครุย

เรียนๆลุยๆไปคุยโรงพัก

เรียนๆรักๆไปพักโรงแรม

เรียนกระป๋อมกระแป๋มก็หน่อมแน้มไปหน่อย”

« « Prev : เรือนหอ

Next : : คนบ้านป่า 1 ตอนหลวงพี่ในดวงใจ » »