ลานสวนป่า

>> เป็นบรรทัดฐานหนึ่งของการมาที่นี่ ถ้าไม่หลงทางถือว่ามาไม่ครบหลักสูตร คณะนักศึกษาแพทย์ชลบุรีก็เช่นกัน หลงทางเอาตอนจวนจะมาถึงอยู่แล้ว อาจารย์ขจิตกับคุณสุชาดาออกไปตาม หายไปนานเหมือนกัน ประมาณ 1 ชั่วโมง ชาวคณะจึงหอบกระเป๋าพะรุงพะรังมาถึง ..คืนนี้ลมสงบนิ่ง อากาศอบอ้าว นักศึกษาเหนื่อยอ่อน คาดว่าอาบน้ำเสร็จตอนเที่ยงคืน ความเหน็ดเหนื่อยคงจะนำพาไปเฝ้าพระอินทร์ ..ขอให้หลับฝันดีนะลูกหลานเอ๋ย พรุ่งนี้เช้าเราค่อยมาพบปะกัน

>> คุณสุชาดาเล่าให้ฟังว่า ชวนอาจารย์ขจิตออกไปรับ

แทนที่จะให้คณะนักศึกษาแพทย์รีบเข้าที่พัก

กามนิตหนุ่มแกล้งให้ลงเดินเข้ามาระยะทาง 3-400 เมตร

บอกว่ารถโค๊ชสูง 2 ชั้นเข้าไม่ได้ ขอให้นักศึกษาเดินเท้าเข้าไปก่อน

ท่ามกลางความมืดตอน 5 ทุ่มเศษ

ชมหิ่งห้อย ชมดวงดาว ด้วยความทุลักทุเล

นี่แหละฤทธิ์เดชของกามนิตหนุ่ม..

>> ผ่านไป 1 คืน ตื่นเช้ามาเห็นหน้าตากันชัด ๆ

ชวนกันไปนั่งที่ร่มไผ่ถามไถ่ใครเป็นใคร

มาทำไม คาดหวังอะไร คิดเห็นอย่างไร

สรุปว่า ครูบาเปิดประเด็น ที่นี่ที่ไหน มีความเป้นมาอย่างไรโดยสังเขป

หลังจากนั้นก็โยนไมค์ให้หมอเจ๊คนสวย แซ่เฮ คุยกับคุณหมอรุ่นลูกหลาน

มีอาจารย์ขจิตและคณะเราเป็นตัวซ้ำเติม

>> แดดออกเต็มท้องฟ้าสว่างไหว

หิวแล้ว..ชวนกันไปกินข้าว

แล้วก็เข้าสู่วิธี..นอนเรียน การฟังอย่างประณีต

ทุกคนนอนแผ่ ทำตัวให้เบา ๆ ตามที่วิทยากรแนะนำ

หลังจากนั้นก็ลุกมา..บีบ ๆ นวดสลับกัน

นั่งจ้องหน้า ถามคู่ของตนเอง เจ้าเป็นไผ เล่าให้ฟังหน่อย

อิ อิ

ฝากคุณหมอทั้งหลายจำหน้าไว้ให้ดี

วันข้างหน้าถ้ากามนิตไปโรงพยาบาล

ขอให้เลือกเข็มเบอร์ที่ใช้ฉีดช้างฉีดยาให้ด้วยก็แล้วกัน อย่าลืม อย่าลืม..

« « Prev : กระแซะเฮฮาศาสตร์

Next : วันอึ่งร้อง » »