แว๊บความคิดหลังจากอ่านบันทึกช่วงที่ดีที่สุด ทำ ให้นึกถึงเพื่อนๆที่เคยทำให้รู้สึกถึง”ช่วงเวลาที่ดีที่สุด”ของชีวิต….จำได้ ถึงคราวหนึ่งที่พวกเราต่างเล่าความฝันของอนาคตให้กันและกันฟัง…ยังจำได้ว่า คณบดีท่านเติมความฝันให้เราด้วยคำสั้นๆ ว่า “ถึงฉันอยากให้พวกเธอทำงานที่นี่…แต่ประเทศของพวกเธอ ประชาชนของเธอยังต้องการกำลังสติปัญญาของเธอ…กลับไปดูแลคนของเธออย่างที่ฉัน ภาคภูมิใจ..สุขภาพของคนทั้งโลกคือสุขภาพของคนประเทศนี้เหมือนกัน”

ถึงตอนที่เหนื่อยเหลือเกินกับเส้นทางชีวิต…เราต่างก็ยังมีความฝันหล่อ เลี้ยงจิตวิญญาน…และมีภาพความทรงจำถึงช่วงเวลาที่ดีที่สุดเป็นเชื้อไฟให้กับ ชีวิต

คิดถึง

แปลกมากที่อุ้ยมาเขียนเรื่องฝันในเจ๊าะแจ๊ะ 555