ลานสวนป่า

>> เรื่องต่อไปนี้ขออนุญาตเล่าเพียง 20%

เพราะมันท้วมท้นในเชิงปริมาณความประทับใจอย่างเหลือเกิน

ผอ.อึ่ง กับอารามมารับเข้าเชียงใหม่ ระยะทาง 25-26 กม.

จุดประสงค์เพื่อรวมแก็งค์คนแซ่เฮเอากฤษ์เอาชัย

แต่ก่อนจะไป ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว

วัดจามเทวีอยู่ต่อหน้าโทนโท่ แวะชมหน่อยดีไหม

แสงแดดก็ยังมีพอถ่ายรูปได้ในบรรยากาศสบายๆ

เดินไป 30 ก้าวก็กดชัตเตอร์ฉับๆ

>> ใครก็ไม่รู้ช่างเจ้าความคิดเหลือเกิน

เขียนไว้ในป้ายแผ่นเบ้อเร่อทำนองว่า >>

” นอนลำูพูน 1 คืน อายุยืนไป 1 ปี”

แบบนี้คนลำพูนแต้ๆจะเอาอายุเท่าไหร่ลองไปคิดดู

พวกผม 2 คน รู้อย่างนี้ก็จะไม่ย้ายไปนอนที่ไหนแล้ว

จอดอยู่ที่นี่แหละเพื่อคูณวันเิดือนปีแห่งชีวาลัย

>> วัดจามเทวีในบ่ายวันสงบๆสวยงามไปด้วยโบราณสถานและประวัติแต่หนหลัง

นอกจากอุโบสถส์หลังใหญ่แล้ว พญานาคหน้าประตูอวดเชิงช่างปูนได้ไม่อายใครเชียวแหละ

เจดีย์รูป4เหลี่ยมยังเหลือร่องรอยให้จินตนาการได้ไม่สิ้นสุด

อาคารที่แสดงพระรูปปั้นพระนางจามเทวีโชว์ฝีมือฉลุไม้อวดฝีมือช่างวิเศษนัก

ทั้งหมดทั้งมวลนี้มีรูปให้ดูด้วยนะ

>> คณะเรา บึ่งเข้าไปกินข้าวมื้อเย็นที่เจียงใหม่

คุณน้าแห่งชาติเลือกเลี้ยงอาหารพื้นเมืองเจ้าเด็ดที่สุดของลานนา

คุุณ ผอ.อึ่งเป็นคนควักกระเป๋าเลี้ยงแบบไม่อั้น..เจ้าภาพจงเจริญ !

หลังจากตระเวณรับคุณหลานที่เป็นนักศึกษาแพทย์ที่หอพัก

เราก็ตระเวณทัวร์เมืองยามราตรี

คุณหลานบอกว่ามีเมนูเด็ด

“ซาลาเปาทอดน้ำ” นอกจากแปลกแล้วยังอร่อยมาก

ของแปลกๆอย่างนี้จะเหลือเรอะ

จอดๆๆ..ลงไปพรึบพรับถ่ายรูป สัมภาษณ์ ชิมสดๆบัดเดี๋ยวนั้น

เป็นซาลาเปาที่ทอดในน้ำจริงๆ สุกแล้วเอามานึ่งให้หอมกรุ่น

บิใส่้ปาก..แป้งนุ่มหอมหมูสับกับเครื่องปรุงเต็มกระพุ้งแก้ม

โดนใจคนหัวโต 100% ยกกำลังเท่าไหร่อีกไม่รู้

อร่อยจริงๆ ใครมาเชียงใหม่ก่อนหน้านี้แล้วไม่ได้ชิม

นับว่าวาสนาบกพร่องอย่างน่าเสียดาย

>> อร่อยแล้วตระเวณชะโงกทัวร์ต่อรออุ้ยที่กำลังสอบนักศึกษา

ได้ข้อมูลว่าน่าจะเสร็จสิ้นประมาณ 2 ทุ่ม

ไม่เป็นไรรอได้ รอกอดอุ้ยกี่ทุ่มก็จะรอ

ระหว่างนี้เราก็ไปนั่งร้านอาหารที่บรรยากาศจัดไว้ดีมาก

มีนักดนตรีร้องเพลงพื้นเมืองและเพลงสากลสนุกๆ

ท่ามกลางแสงเทียนนวลใยกับอาหารจานเด็ดเต็มโต๊ะ

กว่าจะเลือกชิมครบทุกอย่างต้องใช้เวลาค่อยๆชิมค่อยๆคุย

มาตบท้ายด้วยไอติมที่โดนใจชาวเฮ

>> อุ้ยมากอดเราตอน 3 ทุ่ม

บอกว่าหิวข้าวรีบมาไม่มีเวลาเปลี่ยนชุดสวยที่ใ่ส่สอน

อุ้ยบอกว่าใครจะแซวก็ยอม

เวลาอุ้ยอยู่ในชุดมาตรฐานอาอาจารย์นี่ดูดีมากเลยนะ

แต่รอยยิ้มเสียงคุยและความแจ่มใสก็คงความเป็นอุ้ยเจ้าเก่า

ค่ำคืนแห่งมิตรไมตรีมีเรื่องให้คูณไว้ในความทรงจำ

กอดร่ำลาแล้วก็กลับมานอนเพิ่มอายุอีก 1 ปี

จบ อิ อิ

« « Prev : ขึ้นเหนือเที่ยวนี้หัวใจแฉะจริงๆด้วย

Next : ปริศนาทำ » »