ความสุข..
วันนี้มีความสุข…ที่หายไปนานค่ะ ต้องมาเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อต่อยอด เพื่อขยายผล เรื่องดีๆจะได้มีมากๆนะคะ
หลายวันมาแล้ว ไม่ใช่สิ หลายเดือนมาแล้ว ที่แม่กับลูกไม่ค่อยมีเวลาให้กันแบบสบายๆเลย เวลาที่เราพบกัน เราต่างเร่งรีบ หรือไม่ก็เหนื่อยอ่อนแล้ว ทั้ง 2 ฝ่าย เรื่องที่เราพูดจากัน ถูกย่อให้เหลือแต่ใจความสำคัญ ที่จำเป็นต้องสื่อให้กันทราบ แล้วต่างคนต่างทำภาระกิจของตนเอง จนเหนื่อยไปอีกวันหนึ่ง ทำไมชีวิต ต้องแห้งแล้งขนาดนั้น ต่างฝ่ายต่างเข้าใจว่าอีกฝ่ายหนึ่งกำลังยุ่ง และต้องการเวลาส่วนตัวไม่มีใครรู้ใจใครว่า ต้องการอะไร
จนกระทั่ง วันนี้ เช้าที่แสนเร่งรีบ ดำเนินไปตามปกติ ลูกเอาเอกสารมาให้อ่าน เดินไป เดินมาสักครู่ ก่อนออกจากบ้านแต่เช้า แม่ทำงานของแม่ที่ไม่เคยหมดจากโต๊ะสักที หันไป เดินมา ทำงานๆ แล้วก็ อุ๊ย….จิ้งจก ลูกจิ้งจก ตัวดำๆมีลายจุดๆด้วย อยู่บนโต๊ะทำงาน ด้วยความที่เป็นคนไม่กลัว จิ้งจกเล็กๆ ( แต่กลัวตุ๊กแก ) จึงตกใจไม่มาก เอ..โต๊๊ะเราคงรกนิ จิ้งจกมาเที่ยว เข้าไปใกล้ๆ..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ จิ้งจกปลอม เจ้าตัวการนำมา เดินป้วนเปี้ยนรอชมผลงานว่าแม่จะตกใจไหมโดยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ลูกเอ๋ย..แม่พึ่งจะได้ยิ้มวันนี้เอง ขอบคุณลูกที่มีน้ำใจหยอกแม่ ทั้งที่ 2 วันก่อนเพิ่งถูกดุไปเรื่องกลับบ้านดึก เหมือนโลกนี้ สดชื่นขึ้นหลายเท่า
แม้จะรู้ว่า อารมณ์ขันมีประโยชน์มาก แต่เราก็ละเลยที่จะมอบให้คนใกล้ชิด วันนี้น่าจะมอบให้คนใกล้ชิดนะคะ
No related posts.
« « Prev : โอะ..โอ๊ย..บอกใครไม่ได้
Next : โอะโอ้ย กลายเป็น โอลีฟ » »
7 ความคิดเห็น
แม้จะรู้ว่า อารมณ์ขันมีประโยชน์มาก แต่เราก็ละเลยที่จะมอบให้คนใกล้ชิด วันนี้น่าจะมอบให้คนใกล้ชิดนะคะ..เห็นด้วยค่ะ และน่าแปลกว่าเรามักลืมรอยยิ้มที่มีร่วมกัน แต่เลือกที่จะจดจำความคุกรุ่นในใจมากกว่า
ยิ้มแป้นแล้นให้เลยค่ะป้าหวาน ^ ^
(^____________________________^)
อ่ะ อ่ะ เล่ามั่ง
เมื่อวาน 24 ก.ค. ไปกทม. เสร็จงาน ก็โทรฯไปหาลูกชายคนโตให้มากินข้าวเที่ยงด้วย (28 ปีแล้ว) ก็ไม่ได้คุยอะไรมาก ดูเขากินข้าว เสร็จ ก็ชวนไปดูหนัง ดูหนังจบยังอยากอยู่ด้วยกันอีกนิด ก็ชวนหาเครื่องดื่มกิน ก็ได้คุยเจ๊าะแจ๊ะตอนกินน้ำนี่แหล่ะครับ
มีเวลาก็อยากอยู่กับคนที่เรารักห่วงใยเป็นธรรมดา
#2 ขอบคุณ น้องครูปูค่ะ ยิ้มกว้างเป็นสัญญลักษณ์ของน้องครูปู ขนาดไม่เคยอยู่ใกล้ยังหลงยิ้มแล้ว……ยู้ฮู…..มากอดๆอีกคน อยากเจอกันนะคะ..อิอิ
#3 ขอบคุณพี่ชาคริตค่ะ พ่อ กับลูกชาย ก็ยังเจ๊าแจ๊ะนะคะ น่า อฉตร ค่ะ ความผูกพันระหว่างพ่อ ลูก ก็ลึกล้ำ ไม่ต่างจาก แม่ ลูก แต่ความเป็นชายจึงดูเหมือนไม่มีอะไรให้เห็น แต่สังเกตกันจริงๆไม่น้อยเลยค่ะ ขนาดลูกอายุ 28ปี ทานข้าว ดูหนัง ยังไม่อิ่มเลยเน้อะ…อิอิ……
บันทึกของใครครับ หายกันเป็นเดือน หนอนขึ้นแล้ว
ต้องขอบคุณหนอนที่ทำให้ อาม่าได้มาอ่านบันทึกนี้ เท่าที่อามาสัมผัสป้าหวานตัวจริงเสียง บอกได้เลยว่าเป็นคนมีคุณภาพ เข้าใจเรื่องธรรมชาติได้รวดเร็ว และเข้าใจการสารที่อาม่าสื่ออกไป ทั้งสี่ภาษาค่ะ
อย่าลืมสื่อกับลูกๆ ด้วยทั้งสี่ภาษา