ลาน ณกานดา

ต่อจากตอนที่แล้ว

นอกจากนั้นยังมีการเล่นตี่จับ ลงทุนทางลูกคอนิดเดียวไม่เสียตังค์ ได้มิตรอีกมากมายเพราะต้องไปช่วยเพื่อนที่ตกเป็นเชลยของอีกฝ่าย  เล่น กระต่ายขาเดียว  กระโดดจนเก่งกาจ ขาเดียวเลี้ยวไปมาได้ ไม่ใช่การฝึกร่างกายหรอกหรือ เด็กได้ฝึกทักษะการใช้ สายตา ใช้ส่วนต่างๆของร่างกายให้ประสานสัมพันธ์กัน  ได้ออกกำลังกายแบบประหยัด และ ได้พัฒนาทางด้านสังคมด้วย เพราะไม่ได้เล่นคนเดียวเหมือนเล่นคอม  เราเรียนรู้ที่จะมีเพื่อน  เรียนรู้ที่จะตกลงกันเมื่อคิดไม่เหมือนกัน  เรียนรู้ที่จะเสียสละ อดทน รอคอย ทุกอย่างสะสมมาแต่เรื่องเล็กๆ ทำให้มีทักษะในการอยู่ร่วมกัน  น่าเสียดายที่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไป เด็กในเมืองใหญ่ๆ  ไม่ได้เล่นกับเพื่อนบ้าน ต่างคน ต่างอยู่ เรียนหนังสือ เรียนพิเศษ กลับบ้าน เล่นคอม คุยกันทางคอม  ไปเจอกันเพื่อไปศูนย์การค้า ตกเป็นเหยื่อสิ่งยั่วยุต่างๆ

โอะ..โอ๊ย บอกใครไม่ได้…

เรื่องโอะ..โอ๊ย..เป็นเรื่องประจำตัว ที่พี่น้องล้อกันมาอีกนานแสนนาน  เรื่องมีอยู่ว่า ปิดเทอม พี่ๆอยู่บ้าน  น้องคนนี้ก็เลยสนุกเป็นพิเศษ เพราะมีเพื่อนเล่น พี่ไม่ต้องไป โรงเรียน น้องยังไม่เข้า โรงเรียน  เราเล่นกันอยู่ที่บ้าน แน่ใจว่า แม่ไม่ต้องเสียสตางค์สักบาทเดียวจากการเล่นของเรา ยกเว้นเรื่อง โอะ..โอ๊ย

วันนั้น เราหาอะไรใหม่ๆเล่นกัน  พี่ชาย สองคนออกความเห็นว่าเล่นกระดานหกดีกว่า  ตกลงเป็นเอกฉันท์  เราเอากระดานมาวางพาด มีอิฐอยู่ตรงกลางต้องกองให้อิฐสูงหน่อยจะได้มีแรงถีบตัวขึ้น  มีเพียงเท่านั้นก็เล่นได้สนุก  เพราะมันอยู่ที่คนเล่น ไม่ใช่ของเล่น เราผลัดกันขึ้นไปนั่ง ขย่ม ร้องเพลง ดีดกัน สนุกสนาน เท่านั้น น่าจะพอแล้ว

แต่มันยังไม่พอ สำหรับ 3 พี่น้องวันนั้น  พี่ชายบอกให้ป้าหวานซึ่งตัวผอมๆ แขนเล็กๆ ขึ้นไปยืนบนกระดาน ผลก็คือ ป้าหวานตกลงมาค่ะ  แล้วไม้กระดานก็ตีแขน  พี่ชายก็รีบมาอุ้ม  น้ำตาหยด แต่ไม่กล้าร้องเสียงดัง เดี๋ยววันหลังเขาไม่ให้เล่นด้วย  จากการตรวจของพี่ชาย บอกว่า ไม่เป็นไร  ไม่มีแผล ไม่มีเลือดออก แต่อย่างใด  เราเล่นกันตั้งแต่กลางวันแล้ว  จนตกเย็น ป้าหวานยังกุมแขนร้อง โอะ..โอ๊ย..เบาๆ  พี่มาถามก็  โอะ..โอ๊ย..เท่านั้น  จนค่ำ ทานข้าวแล้ว ก็ยังโอะ…โอ๊ย..แม่ถามว่าเป็นอะไร   ก็โอะ..โอ้ย..แต่ไม่บอกอะไร เพราะกลัวถูกทำโทษยกแก๊งค์ คืนนั้นทั้งคืนก็ โอะ ..โอ๊ย  เช้ามา แม่จึงต้องเรียกมาซักไซ้ไล่เลียงว่าเกิดอะไร ปรากฎว่า แม่ต้องพาไปหาหมอ  อิอิอิ  …แขนหัก… ต้องเข้าเฝือกเลย

เรื่องนี้  ทำให้รู้จักพอ รู้จักประมาณ อย่าประมาท และ รู้ว่า ไม่ควรปิดบังผู้ใหญ่เมื่อมีอะไรผิดพลาด ซนจนได้เรื่อง

No related posts.

« « Prev : เด็กเมื่อวันก่อนนั้น..นานมาแล้ว

Next : ความสุข.. » »