ลาน ณกานดา

เรานั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์ในลักษณะเดิมๆอย่างนี้ทุกวันหรือเปล่าคะ ถ้าวันนี้เราหยุดสักนิด  ยืดตัวขึ้นให้สุดตัว  ย่อตัวลงให้ต่ำสุด 

โดยที่ยังนั่งอยู่ ลองทำซ้ำหลายๆทีสิคะ  รู้สึกอย่างไรบ้าง  ….   

มองตรงไปที่จอเป็นประจำ  ถ้า .หยุด  ก้มหน้าลง ช้าๆ  แล้วค่อยๆเงยขึ้น ช้าๆ จน สุดกลายเป็น มองเพดานห้อง..ทำซ้ำสิคะ.ดีไหม

และอื่นๆอีกเหมือนกัน…ห่อไหล่เข้ามา..เอียงคอซ้าย กลับคืน ..เอียงคอขวา..กลับคืน..โอ้โห..สบายแฮะ…                           

ลองลงไปนอนค่ะ..บนที่นิ่มๆหน่อยนะคะ.ยกขาขึ้นมาเหยียดเท่าที่จะเหยียดได้..มันจะงอบ้างก็ช่างมันเถอะ.บิดปลายเท้าหน่อยค่ะ 

ทำเท่าที่อยากทำก็ได้นี่นา.. ลองนอนหงายแล้วกางขา  งอเข่าเข้าค่ะแบบกบ  เอามือจับเท้าไว้ สบายไหม..ขยับๆให้ขาให้ยืดแบบ

สบายๆ ยังนอนอยู่ ยกท่อนล่างตั้งแต่เอวขึ้นพร้อมๆกับงอขามาชิดหน้าอกค่ะ   สบายหลังไหม….                                         

ที่จริงแล้ว….ทุกสิ่งมีสิ่งตรงกันข้าม..และ เราควรยอมรับ..การเปลี่ยนแปลงบ้าง….                                                           

เมื่อมองชีวิต พิจารณา ชีวิตที่น่าสรรเสริญ คนคนหนึ่งสามารถทำอย่างไรกับชีวิตตนได้บ้าง สร้างให้เกิดประโยชน์ได้ตั้งแต่ต่อตนเอง ออกไปสู่ภายนอก ระดับเล็กๆคือครอบครัว จนกระทั่ง  เพิ่มขึ้น ๆๆ ในสังคมแวดวงเล็กๆ ระดับชุมชน ระดับจังหวัด จนถึงในระดับประเทศ ในระดับโลก

เพราะคนเรามีเวลาจำกัด หนึ่งชีวิตนั้นสั้นนัก บ้างใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตนเอง  สนองความคิด ความต้องการของตนเองโดยมีคนอื่นๆและสิ่งรอบๆตัวเป็นส่วนประกอบ  บ้างใช้เวลานั้นเพื่อครอบครัว  เพื่อลูก เพื่อครอบครัวตัวเอง สร้างฐานะ สร้าง และ สะสม มุ่งหวังความเจริญของครอบครัวเป็นหลัก บ้างใช้เวลานั้นเพื่ออะไรบางอย่างที่ตนยึดถือ เช่น งานบางอย่าง ซึ่งอาจเป็นงานเล็กๆมีความหมายเล็กๆเพียงเพื่อความสุขในใจ  อาจเป็นงานระดับกว้างขึ้นๆ จนถึงระดับกลุ่ม  ระดับชาติ ระดับโลก อย่างไรก็ตามโลกนี้ไม่ได้เป็นของใคร ใครเป็นเจ้าของ ท้องฟ้า สายลม แสงแดด เราล้วนเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่เราก็หลงมากมาย หวังมากมาย

โดยทั่วไปน่าจะเริ่มจากภายในสู่ภายนอก น่าจะเริ่มจากเล็กไปใหญ่ แต่ความไม่สมบูรณ์เกิดขึ้นเสมอตั้งแต่ในใจจนออกมาสู่ภายนอก ลำดับที่น่าจะเป็นก็อาจจะไม่เป็น ตอนเด็กๆไม่ได้เล่นเพราะต้องถูกบังคับให้เรียน  ตอนเรียนไม่ได้ตั้งใจเรียน เพราะโลกมันยั่วยวนให้ใจออกไปสนใจในโลกกว้างใหญ่ ตอนเริ่มทำงานไม่ได้ตั้งใจทำงาน เพราะเพิ่งมีอิสระแล้วอยากทำตามความต้องการวัยเด็ก  (อ้าว…) ที่ตอนนั้นยังไม่ได้ทำ จึงอาจใช้เงินตอบสนอง จึงอาจเริ่มเกิดปัญหาเรื่องงาน มีครอบครัวแต่ไปสนใจนอกครอบครัวเพราะ…ในครอบครัวใกล้เกินไปจึงมองข้าม (อ้าว..) นอกครอบครัวมีเรื่องมากมายที่น่าสนใจ  อาจเริ่มเกิดปัญหาแต่ไม่คิดว่าตนเองเป็นคนทำให้เกิดเพราะไม่ได้ทำพื้นฐานมาก่อน กลับไปเพ่งมองสื่งอื่นๆมากกว่าว่าทำให้เกิดต่อตน  เด็กคิดว่าพ่อแม่ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนี้ นักศึกษาคิดว่า อาจารย์ไม่.. คนทำงานคิดว่าอะไรๆรอบๆตัวไม่…

มาถึงวันที่ชีวิตง่ายหรือยาก…ตอนเด็กๆ ใครๆก็รู้ว่าให้ทำชีวิตง่ายๆสมกับวัยเด็ก..ทั้งๆที่ตอนนั้นหรือเปล่าคือจุดเริ่มต้น  คือเวลาสร้างโปรแกรมคือการลงพื้นฐานของชีวิต และแล้วเด็กก็โต  ผ่านวันเวลาที่ควรสะสมจิตวิญญาณ  ความรู้พื้นฐานของจิตใจ เติบโตมากับความว่างเปล่า อ้างว้างในใจ จึงไขว่ขว้าเอาสิ่งต่างๆภายนอกอย่างหิวกระหาย  มีส่วนหนึ่งเท่านั้นที่เติบโตอย่างช้าๆ สะสมเติมเต็มภายในใจออกมาสู่ภายนอก  มองโลกในสายตาอีกแบบหนึ่ง

Benji
Benji เป็นภาพยนตร์ในปี 1974 ที่ช่วงนั้นมีการสอนอะไรๆให้เด็กในหลายๆสื่อ Benji มีชีวิตที่น่ารักมีเวลาส่วนตัวเล่น เหมือนหมาทั่วไป แต่ อยากให้สังเกต ตอนที่ Benji ย้อนกลับมาเอาหนังสือพิมพ์ มีหน้าที่ หยุดทักทายคนคุ้นเคย มีความรัก ต่อสังคม และ รอข้ามถนนค่ะ มีวินัย ทำไมจึงสอดแทรกสิ่งต่างๆที่น่าจะมีในชีวิตของเด็กธรรมดาได้นะคะ ความงดงามของชีวิตในใจของเด็กๆถูกปลูกฝังถ่ายทอดโดยตัวอย่างที่ดีจากสื่อ

มีนิทานเรื่องหนึ่งเล่าว่า ช่วงเวลาหนึ่ง จำนวนมนุษย์ที่ตกนรกหมกไหม้น้อย   

ยมบาลเงี่ยมล้ออ๋องจึงเรียกประชุมผู้ใต้บังคับบัญชาปรึกษาว่า

จะล่อลวงมนุษย์ทั้งหลายลงมานรกยังไง

ป๊ศาจหัววัว เสนอว่า  ข้าจะบอกพวกมนุษย์ว่า

ลืมมโนธรรมเสียเถิด ไม่มีสวรรค์ชั้นดาวดึงส์อะไรดอก

เงี่ยมล้ออ๋อง ตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง  จึงสั่นศีรษะไม่เห็นชอบด้วย  

ปีศาจหน้าม้าเสนอว่า   ข้าจะบอกพวกมนุษย์ว่า 

ให้ทำตามใจปรารถนาเถิด  นรกอเวจีไม่มีจริง

เงี่ยมล้ออ๋อง ตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง ยังคงสั่นศีรษะไม่เห็นชอบด้วย   

ชั่วครู่ต่อมา มีปีศาจน้อยตนหนึ่งเสนอว่า  ข้าจะบอกพวกมนุษย์ว่า ยังมีพรุ่งนี้ 

ในที่สุด  เงี่ยมล้ออ๋อง ผงกศีรษะเห็นชอบด้วย       

ยังมีพรุ่งนี้เป็นเหตุให้คนเกียจคร้านไม่เอางาน เอาการ 

ยังมีพรุ่งนี้สามารถกระตุ้น ปลุกเร้าให้คนมุมานะ บุกบั่น เพื่อวันพรุ่งนี้อันสดใส

จากหนังสือ  อุทยานชำระใจ  พานไถเฉิง เขียน  น.นพรัตน์แปล

ความคิดเห็นป้าหวานค่ะ  ยมบาลท่านมีวิธีเลือกคน…..