ลานลุงเปลี่ยน

ผมดั้นด้นพาคณะกรรมการมาศึกษาดูงานการยกย้ายจัดสรรที่นากาย
ด้วยเป็นโครงการต้นแบบที่นานาชาติยอมรับ ให้ใบหย้องยอมามากหลาย
เดินทางจากหงสาค้างคืนสามคืนจึงมาถึงนากาย เขื่อนน้ำเทินสอง
เขาพาไปดูหมู่บ้านตัวแบบที่เขาอยากโชว์
ตัวบ้านใหญ่โต ถนนหนทางกว้างขวาง ไฟฟ้า น้ำบาดาล โรงเรียน ตลาดร้าง ครบครัน
ฝรั่งทางธนาคารโลก ธนาคารเอเซีย เขาให้ guideline ของการหลุดพ้นความยากจน ไว้ที่การเข้าถึงการศึกษา โรงหมอ ถนนหนทาง
ฝรั่งคงคิดผิด
เพราะว่าถ้าเอาอันนี้มาจับ มาเป็นไม้วัดแทก ชาวบ้านที่นี่ก็หลุดพ้นความยากจน
ระหว่างที่เจ้าหน้าที่บรรยายอย่างเมามัน
ผมแว่วยินสำเนียงภาษาที่เด็กน้อยมามุงดูรถคุยกันเป็นภาษาที่คุ้นเคย
ภาษาโส้ดงหลวงพี่น้องผมนั่นเอง
อย่ากระนั้นเลย ผมรีบเดินไปคุยกับแม่เฒ่าที่นั่งคุยกันอยู่ใต้ถุนเรือน
อาจอ(หมา) อะลิก(หมู) อะกร๊วย(ไก่) เจี่ยอะอวา(กินข้าว) ต๊ะเนีย(ทำนา) เซี๊ยะ(ปลา) ตรวจสอบคำกันแล้วเห็นว่าเกือบตรงกับพี่น้องดงหลวง ไม่รู้เป็นไรผมไปเขมรก็เจอโส้ มาลาวก็เจอโส้ สงสัยมีความผูกพันกันมาแต่ปางก่อน
ถามอะย๊ะ(แม่เฒ่า) ว่าเขาพามาอยู่นี่สุขสบายดีไหม
แม่เฒ่าบอกว่า “สบายดีแต่ไปหากินลำบากน้ำท่วมหมด ที่ในห้วยในป่าที่เคยไปหาหน่อไม้ไปซ้อนกุ้งก็ไม่มีแล้ว” “ไปทำไร่ข้าวเหมือนเก่าก็ไม่ได้แล้วเขาจัดสรรที่ให้เป็นเจ้าๆปลูกอะไรก็ไม่งาม” “ตะเรียะตะแกง วัวควายก็ไม่มีที่เลี้ยง” “เขาเคยมาจ่ายข้าวสารก็หยุดจ่ายแล้ว” “น้ำหลาย(เดอะอับ) ปลาหลายก็จริงแต่ผู้หญิงผู้เฒ่าไปจับไม่ได้ เด็กน้อยจมน้ำตายไปก็หลายคนเดือนก่อนหลานแม่ก็ตาย”
เจ้าหน้าที่โครงการเขาเดินมาเสียก่อนเลยรีบอำลาแม่เฒ่าด้วยความจำใจ “กวยอับเด้ออะย๊ะ กอนจูก่อน” ให้ร่ำรวยครับคุณยายลูกหลานขอลาก่อน
ถอดบทเรียนว่า ฝรั่งถูกหลอก
โธ่เอ้ย ผมทำได้ดีกว่านี้ พี่น้องหงสาไม่ต้องเป็นห่วง
 

« « Prev : Siltation ตกตะกอนความปิติในรอบปี ๒๕๕๑

Next : ประเพณีเกี่ยวกับความตายของชาวลั๊วะบ้านเสาเดียว » »