ธารปัญญา

เมื่อคำร้องได้รับการอนุมัติ

ช่างภาพประจำสำนักข่าวเอบีซีก็ไม่รอช้ารีบงัดมือถือโทรถึงสนามบินภายในโดยด่วนเพื่อขอให้เครื่องบินเตรียมความพร้อมออกเดินทางได้ในทันทีที่เขาไปถึงสนามบิน 

แล้วเขาก็ได้รับการยืนยันภายในเวลาไม่นานนักหลังจากนั้นว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว

เมื่อเขาเดินทางถึงสนามบิน..

เขาเข้าใจในบัดดลว่าเครื่องบินที่เห็นติดเครื่องวอร์มอัพที่ลานบินอยู่นั้นกำลังรอเขาอยู่  

เขาก้าวยาวๆตรงไปยังเครื่องบินลำนั้นพร้อมด้วยสัมภาระที่จำเป็นของเขา  

ถึงแล้วก็ก้าวขึ้นเครื่อง ปิดประตูดังลั่นพร้อมตะโกนว่า “ไปกันเถอะ”

นักบินจึงนำเครื่องขึ้นสู่เวหาทันที

บนเครื่อง เมื่อเวลาผ่านไปได้ระยะหนึ่ง ช่างภาพก็จึงสั่งนักบิน..

“คุณช่วยบินต่ำๆอยู่เหนือหุบเขาด้วยนะ ผมจะได้เก็บภาพไฟที่กำลังโหมไหม้แถบนั้นได้ถนัด”  

“ทำไมล่ะครับ” เป็นเสียงถามกลับ จากนักบิน  

“ก็เพราะผมเป็นช่างภาพของสำนักข่าวเอบีซีน่ะสิ” เขาตอบ 

“และผมจำเป็นต้องได้ภาพที่ดีที่สุดในที่เกิดเหตุ” เขาเอ่ยต่อทันที 

นักบินคนนั้นนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง แล้วในที่สุดเขาก็ละล่ำละลักออกมาว่า

“ค คุ คุณ กะ กำ ลัง จะ บอกโผะ ผมว่า ว่าคุณ ม่ะ ม่ะ ไม่ ใช่ คุ ครู ฝึก บิน ของผมหรอกหรือครับ” 

ในตอนปลายฤดูใบไม้ร่วงที่เซาท์ดาโกต้า  

ชาวอินเดียนแดงได้ถามความเห็นจากหัวหน้าเผ่าคนใหม่ว่า…  

“ฤดูหนาวที่จะถึงนี้จะหนาวกันแค่ไหน…หนาวมากหรือไม่ค่อยหนาวสักเท่าไหร่”  

ฝ่ายหัวหน้าเผ่าคนใหม่ยุคนิวไมเลเนี่ยม…วิถีชีวิตเก่าแก่ภูมิปัญญาดั้งเดิม ไม่เคยได้รับการถ่ายทอดจากหัวหน้าเผ่าบรรพบุรุษคนก่อนแม้แต่นิดเดียว…

ทำทีแหงนหน้ามองท้องฟ้า…แต่บอกไม่ได้ว่าฤดูหนาวที่จะถึงนี้จะเป็นอย่างไร

เพื่อไม่ให้เสียหน้า จำเป็นต้องรักษาฟอร์มเอาไว้ เขาจึงบอกแก่คนในเผ่าว่า…  

“ฤดูหนาวปีนี้จะหนาวจริงๆ สมควรที่พวกเราทุกคนในหมู่บ้านจะเริ่มลงมือเก็บฟืนตุนไว้ให้มากเสียแต่เนิ่นๆได้แล้ว”

และเพื่อความรอบคอบ อีก ๒-๓ วันต่อมาเขาก็มีความคิดใหม่..  

เขาแอบไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะไกลจากหมู่บ้านพอสมควร  

ใช้บริการโทรศัพท์สอบถามกรมอุตุนิยมวิทยาว่า…  

“ฤดูหนาวที่จะถึงนี้จะหนาวกันหรือไม่”

“รู้สึกฤดูหนาวที่จะถึงนี้อากาศจะค่อนข้างหนาว” …คือคำตอบจากเจ้าหน้าที่ในกรมอุตุนิยมวิทยา

ดังนั้น หัวหน้าเผ่าจึงกลับไปบอกแก่คนในเผ่าให้ตระเตรียมฟืนไว้ให้มากขึ้น(เผื่อเหลือเผื่อขาดเข้าไว้)  

อีก ๑ อาทิตย์ต่อมาเขาแอบโทรศัพท์ไปสอบถามกรมอุตุนิยมวิทยาอีกว่า…  

“ฤดูหนาวที่จะถึงนี้อากาศจะยังคงหนาวมากใช่ไหม”  

“ใช่ ฤดูหนาวที่จะถึงนี้อากาศจะหนาวมาก” …เป็นคำตอบจากเจ้าหน้าที่ในกรมอุตุนิยมวิทยา

ได้ยินดังนั้นหัวหน้าเผ่าจึงกลับไปบอกแก่คนในเผ่าให้ช่วยกันตระเตรียมฟืนไว้ให้มากขึ้นกว่าเดิมเป็นโกลาหล…แม้เพียงเศษไม้ชิ้นเล็กๆก็ยังใช้ได้  

๒ อาทิตย์ต่อมาเขาแอบโทรศัพท์ไปสอบถามกรมอุตุนิยมวิทยาอีกครั้ง  

“คุณยังคงแน่ใจใช่ไหมว่าฤดูหนาวที่จะถึงนี้อากาศจะหนาวจัดสุดทารุณแน่นอน”   

“อ๋อ แน่นอน ฤดูหนาวปีนี้จะเป็นปีที่อากาศหนาวหฤโหดที่สุดนับตั้งแต่ที่ผมเคยพบในฐานะนักพยากรณ์อากาศเลยทีเดียว” …เป็นเสียงจากอีกฝ่าย

“ทำไมคุณจึงแน่ใจนักล่ะ” …หัวหน้าเผ่าซัก  

นักอุตุนิยมวิทยาตอบว่า…

“ก็พวกอินเดียนแดงน่ะสิ พากันออกเก็บฟืนตุนกันไว้อย่างบ้าคลั่งทีเดียวล่ะคุณเอ๋ย”  

ในงานปาร์ตี้แห่งหนึ่ง คุณหมอเบรนนอนได้รับการแนะนำให้รู้จักชายหนุ่มคนหนึ่ง

“ผมต้องขอขอบคุณคุณหมอมากที่สุดครับ คุณหมอเบรนนอน”

ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับจับมือจับไม้คุณหมอเขย่าด้วยความยินดี

คุณหมอเบรนนอนมองหน้าเขาด้วยสายตาไม่รู้สึกคุ้นแม้แต่น้อย

“เอ่อ ขอโทษนะครับ” คุณหมอเอ่ยด้วยความอึดอัดในที่สุด

“คือผมไม่คิดว่าคุณเคยเป็นคนไข้ของผมมาก่อนน่ะครับ”

“โอ๊ะ เปล่าครับเปล่า” ชายหนุ่มรีบชี้แจงด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“แต่คุณลุงของผมครับที่เคยเป็น และผมก็เป็น ….. ผู้รับมรดก …. ครับ”

บุรุษผู้หนึ่งเพิ่งฟื้นจากยาสลบเนื่องจากการผ่าตัด

และแน่นอนที่มีภรรยาของเขานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง

ขณะที่กำลังงัวเงียพยายามลืมตาขึ้น

เขาพูดประโยคแรกได้ว่า “คุณสวยจัง”

จากนั้นเขาก็ต้องหลับตาลงไปอีกครั้งเพราะความอ่อนเพลีย

ก็เล่นเอาภรรยาที่นั่งเฝ้าชนิดยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม…อมยิ้ม

เพราะไ้ม่ได้ยินประโยคถูกใจนี้มาเป็นเวลานานแล้ว

สักพัก ๒-๓นาทีต่อมาเขาพยายามลืมตาขึ้นอีก

คราวนี้เขาพูดว่า “คุณน่ารักจัง”

ปรากฏว่าฝ่ายภรรยารู้สึกผิดหวังเพราะถูกเปลี่ยนจากสวยเป็นน่ารักในเวลาอันสั้น

เธอจึงซักทันทีไม่รอช้า… เกิดอะไรขึ้นกับคำว่า”สวย”เสียล่ะคะ

สามีที่รักตอบว่า… อ๋อ ฤทธิ์ยามันเอาไปด้วยน่ะที่รัก