ลานเด็กเหน่อ

สวัสดีเจ้าค่ะทุกๆท่าน….วันนี้น้องจิและเพื่อนๆที่เอกวิชาสังคีตศิลป์ไทย คณะอักษรศาสตร์ ….ได้รับมอบหมายให้ลงพื้นที่ปฏิบัติงาน อิอิ น่าตื่นเต้นมากๆเจ้าค่ะ

ครูโกวิทย์…..ได้เรียกนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มาประชุมพร้อมกัน และได้บอกว่า พวกเธอทุกคนต้องออกปฏิบัติงาน(พูดเหมือนเป็นทางการเลย)…คือจะต้องไปสำรวจชุมชนลาวครั่ง….ไปศึกษาขนมธรรมเนียมประเพณี ดนตรี รวมถึงเพลงพื้นบ้านพื้นเมืองของชุมชนลาวครั่ง

ซึ่งชุมชนลาวครั่งนี้อยู่ที่จังหวัดนครปฐมนี่แหละเจ้าค่ะ ใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยแต่ก็ไกลพอสมควร….ถ้าปั่นจักรยานไปก็น่องโป่งแน่ๆเจ้าค่ะ จึงต้องใช้มอเตอร์ไซค์ไป….

ปัจจุบันชุมชนลาวครั่งนี้ก็ได้กลายสภาพเป็นสังคมเมืองซะส่วนหนึ่ง ดังนั้นก็เป็นการยากที่จะไปฟื้นถามวัฒนธรรมเก่าๆของชุมชนนี้  ข้อยากก็จะมีตรงที่ว่า เขาจะเห็นพวกน้องจิเป็นคนนอกและไปถามอะไรมากมาย หรือยังไม่ไว้วางใจพวกน้องจิสักเท่าไหร่ บางคนอาจจะเอ็นดูก็ให้ข้อมูล อันนี้ก็ดีไป

แต่อย่างไรก็ถาม การปฏิบัติหน้าที่ในการฟื้นฟูศิลปะ ของชาวลาวครั่งนี้ น่าสนใจมากๆค่ะ ถ้าการปฏิบัติงานนี้สำเร็จน้องจิกับเพื่อนๆ ซึ่งพึ่งจะอยู่กันแค่ปี 1 เอง สามารถค้นหาข้อมูลและสรุปเกี่ยวกับวัฒนธรรม การร้องเพลง การละเล่นของชุมชนนี้ได้ ก็จะถือได้ว่าเป็นข้อมูลที่น่าสนใจเป็นอย่างมากสำหรับอำเภอนี้เลยทีเดียวเจ้าค่ะ

การปฏิบัติงานนี้ จะเริ่มตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป โดยน้องจิกับเพื่อนๆจะออกสำรวจตอนชั่วโมงว่าง และเสาร์อาทิตย์  น้องจิต้องไปเรียนรู้ชีวิตของชาวชุมชนลาวครั่ง….ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีเลยทีเดียวเจ้าค่ะ  เริ่มตื่นเต้นแล้วซิ….อิอิ

ถ้าน้องจิออกพื้นที่เมื่อไหร่ จะมาเล่าประสบการณ์ดีๆให้ฟังนะเจ้าค่ะ  นี่คือสิ่งดีๆที่ได้จาก เอกสังคีตศิลป์ คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร …ที่ไม่สามารถหาโอกาสดีๆอย่างนี้ได้จากที่ไหนง่ายๆ ……

รักและคิดถึงทุกๆท่านนะเจ้าค่ะ เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ รักษาสุขภาพด้วยเจ้าค่ะ…..หนูจิ

ปล. พบกันวันที่ 8 พฤศจิกายนนี้นะเจ้าค่ะ …..รอกอดเจ้าค่ะ…..อิอิ

สวัสดีเจ้าค่ะทุกๆท่าน หลังจากที่น้องจิหายเงียบไปเป็นเวลาระยะหนึ่ง….ก็เพราะว่ามหาวิทยาลัยเปิดแล้ว …ในฐานะที่เป็นน้องปี1 …ก็ยังมึนๆอยู่กับการลงทะเบียนเรียนเล็กน้อยเจ้าค่ะ

ลงแล้วลงอีก..เพิ่มๆ ถอนๆ….น้องจิต้องเก็บขาในการเรียนทั้งหมด 4 ขา ซึ่งน้องจิมีอยู่แล้ว 2 ขา….จึงเหลืออีก 2 ขาที่ต้องตัดสินใจเลือกในรายวิชาที่จะต้องเก็บ….น้องจิเลือกขาทัศนศิลป์ และ ภาษาไทย…..

ปรากฏว่าเมื่อลงไปแล้ว…ตารางเรียนทัศนศิลป์ไปตรงกับรายวิชาเอกของน้องจิ 1 ชม.จึงทำให้เป็นที่หนักใจมากๆ เพราะจะถอนรายวิชาใดวิชาหนึ่งออกไม่ได้เลย สำคัญทั้งคู่….วิชาเอกก็เป็นที่แน่แท้อยู่แล้วหมดสิทธิ์ในการถอน ส่วนวิชาทัศนศิลป์ตัวที่ตารางเรียนตรงกับวิชาเอกเขาก็เปิดให้เฉพาะเทอมนี้เทอมเดียวเท่านั้น หมดสิทธิ์ที่จะลงแล้ว โอ้แม่เจ้า!!! พรุ่งนี้น้องจิต้องไปคุยกับครูผู้สอนวิชาทัศนศิลป์ว่าน้องจิขอเข้าเรียนช้าไป 1 ชม.จะได้ไหม (หวังว่าครูคงจะเห็นใจเด็กหน้าตาดีๆคนนี้ด้วยนะเจ้าค่ะ)

และน้องจิก็ลงเปตองไป อิอิ เล่นไม่เป็นแต่ก็ลงไปเพื่อความฮาเจ้าค่ะ….เทอมนี้น้องจิลงทั้งหมด 21 หน่วย ให้มันสุดๆไปเลย….เก็บขาภาษาไทยน้องจิก็ต้องเรียนเกี่ยวกับการเขียนภาษาขอม ลายสือไทย งานนี้พ่อพิสูจน์เตรียมตัวไว้ให้ดีนะเจ้าค่ะ น้องจิจะไปให้ช่วยสอนน้องจิหน่อยเจ้าค่ะในการเขียน อ่าน ลายสือไทยสมัยพ่อขุนรามคำแหง…แล้วก็เรียนเรื่องลิลิตพระลอ (อันนี้เบาใจหน่อยเพราะเคยเขียนบทละครแสดงในวันภาษาไทยที่โรงเรียนเลยพอจะรู้เรื่องบ้าง)….แล้วก็เรื่องขุนช้างขุนแผน อันนี้ก็พอจะจับต้นชนปลายได้ถูกหน่อย ก็ไม่น่าจะมีอะไรเครียดไปมากกว่า การอ่านและเขียนลายสือไทยสำหรับวิชานี้

ส่วน”ยำออก” (อารยธรรมตะวันออก) เทอมนี้น้องจิก็ต้องเรียนเกี่ยวกับ อารยธรรมอิสลาม อารยธรรมอินเดีย และ อารยธรรมจีน เจ้าค่ะ อิอิ งานนี้ก็มีเรื่องให้หัวหมุนอีกตามเคย  ยังไงก็สู้เต็มที่…..ส่วนในวิชาเอกก็สู้ต่อไปเพื่อชัยชนะ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามอยู่ที่นั่น อิอิ…สู้ๆ

พรุ่งนี้น้องจิต้องใจเด็ด…ไปคุยกับครูภาควิชาทัศนศิลป์ ให้อนุโลมแบบว่าจะขอเข้าช้า 1 ชม. ไม่งั้นน้องจิไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว  เอิกๆๆ ทางตันเจ้าค่ะ แต่ทุกอย่างต้องมีทางออกเสมอ…สู้ๆ

รักและคิดถึงทุกๆท่านนะเจ้าค่ะ รักษาสุขภาพด้วยเจ้าค่ะ เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ…หนูจิ

ในชีวิตของสัตว์โลกบนพื้นดินนี้…จะมีชีวิตใดที่ไม่ตกเป็นอาหารของสัตว์อื่น…..วิวัฒนาการทำให้สัตว์แต่ละตัวปรับเปลี่ยนสภาพให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมและดำรงชีวิตอยู่ได้

โลกนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกิน…..เราต้องไล่ล่าหาหาสัตว์อื่นเป็นอาหาร….แต่ในเวลาเดียวกันเราก็ต้องหลบหัวซุกหัวซุนเพราะสัตว์อื่นก็ล่าเราเป็นอาหารเช่นกัน…..สัตว์ที่อ่อนแอกว่าจะตกเป็นอาหารของสัตว์ที่แข็งแกร่งกว่า….แต่อย่าลืมว่า มดก็เอาชนะงูได้เช่นกัน…เพราะความสามัคคีถึงตัวจะเล็กแต่เมื่อรวมพลังแล้วมันมีกำลังมากกว่าแรงงูแน่นอน

แมลงเป็นอาหารกบ….กบเป็นอาหารงู….งูเป็นอาหารเหยี่ยว….สัตว์ทุกชนิดต้องไล่ล่าซึ่งกันและกันเพื่อการดำรงอยู่ของชีวิต……มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ไม่ตกเป็นอาหารของสัตว์ใดๆ

มนุษย์สามารถเอาชนะสัตว์ทุกชนิดได้  ไม่ว่าจะเป็นเสือ สิง กระทิง แรด……มนุษย์ไม่เคยตกเป็นอาหารของสัตว์ชนิดใดเพราะมนุษย์มีความคิด มีการประดิษฐ์เครื่องมือต่างๆ…มนุษย์สามารถเอาชนะกฏแห่งธรรมชาติได้….หน้าแล้งก็ทำให้ฝนตกได้  หน้าหนาวก็มีเครื่องนุ่มห่ม หน้าฝนก็มีบ้านคอยป้องกันน้ำฝน…ไม่สบายก็หาหมอมีหยูกยากิน….แล้วมนุษย์จะเป็นอาหารของอะไรล่ะ?????

ในความคิดน้องจิเอง…มนุษย์มิได้เอาชนะได้ทุกอย่าง  มนุษย์ตกเป็นอาหารโดยไม่รู้ตัว…..อาหารของอะไรน่ะหรือค่ะ……แล้วอะไรที่จะมากินมนุษย์ล่ะ……..ความโลภ ความหลง กิเลสตัณหา  ไงค่ะที่มาคอยกัดกินหัวใจของมนุษย์……..

ถึงแม้ว่ามนุษย์จะเอาชนะสัตว์น้อยใหญ่บนโลกนี้ได้ไม่ตกเป็นอาหารของใคร……แต่มนุษย์ก็ตกเป็นอาหารของใจตัวเอง…….กิเลสตัณหาต่างๆสร้างปัญหามากมาย…..สิ่งที่มีผลกระทบมากที่สุดไม่ใช่สัตว์ชนิดไหนๆ…..ก็จิตใจของมนุษย์เองนี่แหละที่ต้องเป็นทุกข์

อย่าให้ความโลภ ความหลง มากินและบั่นทอนจิตใจของเราเลยเจ้าค่ะ…….สร้างภูมิต้านทานให้กับจิตใจ  สร้างกำแพงป้องกัน  ขึงตาข่ายหลายๆชั้น เพื่อป้องกันสิ่งเหล่านั้นมากัดกินหัวใจของเรา……เราจะสร้างกำแพง ขึงตาข่ายได้อย่างไรล่ะ……

เราก็มาสร้างกำแพงแห่งความรักความสามัคคี….ตาข่ายแห่งความเมตตาช่วยเหลือซึ่งกันและกันไงเจ้าค่ะ…….

เป็นกำลังใจในการสร้างกำแพงแห่งความรักเจ้าค่ะ —–> น้องจิ ^_^