โดนอีกจนได้
อ่าน: 1357กลับเข้าเรื่องโรงเรียนอีกครั้ง พร้อมเสียงบ่นกระปอดกระแปด ประสาคนแก่นะ ใครขี้เกียจอ่านก็ข้ามไปเถอะค่ะ ขออนุญาตบ่นสักหน่อย
ครูที่ลาไปสอบบรรจุสองคน ตกลงไม่ติดทั้งคู่ กลับมาเข้าทำงานตามปกติเหมือนที่คุยกันไว้ เด็กสองคนนี้ ไปลา มาไหว้ เราก็ชื่นชม และยินดีต้อนรับกลับมา แม้ว่าจะรับครูใหม่ไว้แล้วเรียบร้อยก็ตาม เราก็ไม่อยากปฏิเสธครูเก่า เพราะเราฝึกฝนเขามาตั้งสี่ปีแล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยให้ไปหางานที่อื่น มีครูดีดี แม้ ตำแหน่งงานจะล้นไปหน่อย ก็ไม่เป็นไร เป็นผลดีกับเด็กอยู่แล้ว
แต่เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อครูศิลป ที่ทำงานกับเราได้สองปี กระมิดกระเมี้ยนมาแจ้งเมื่อวานว่า “หนูไปสอบบรรจุได้แล้วค่ะ ขอลาออก” แม่ใหญ่ปรอทแตกดังเปรี๊ยะไปชั่วขณะ แต่ไม่นานก็เรียกสติกลับมาทัน แล้วก็ปลงกับตัวเองว่า ยังดีที่มาบอกเมื่อวานนี้ ทำให้เรายังมีเวลาอีก 13 วันที่จะวิ่งหาครูเข้ามาแทนตำแหน่งนี้
วันนี้ก็เลยติดต่อหาครูทั้งวัน โดยโทรไปหาคนที่เคยรู้จัก และอยู่ในแวดวง หลายๆคน ให้ช่วยป่าวประกาศ ว่าเราจะรับสมัครครูศิลป ลงประกาศในเฟสบุค ประกาศตามเวปไซด์หางานต่างๆ และเข้าไปพบหัวหน้าภาควิชาศิลปศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น ซึ่งท่านก็น่ารักมา ขอเบอร์โทรศัพท์แม่ใหญ่เอาไว้ บอกว่าจะติดต่อลูกศิษย์ที่เพิ่งจบใหม่ให้โดยด่วน ภายในวันศุกรที่จะถึงนี้
ก็หวังว่า เราจะได้ครูสมใจก่อนวันเปิดเทอม 18 พฤษภาคม นี้
บ่นไปยังงั้นเอง แต่แม่ใหญ่ก็คิดแผนสองแผนสามเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เพื่อแก้สถานการณ์ หากไม่มีใครมาสมัครจริงๆ เรายังมีครูที่ไม่ได้จบโดยตรง แต่เก่งศิลป อีกหลายคน ถ้ามันจำเป็นนัก ก็คงต้องขอโยกเอามาขัดตาทัพไปก่อน
การทำโรงเรียนเอกชน จะจ้างครูให้พอดีๆกับห้องไม่ได้ ต้องมีตัวสำรอง เกินๆเอาไว้เสมอ จับพลัดจับผลู เกิดปัญหาอะไรขึ้นมา จะได้มีทางแก้ขัดไปได้
นึกถึงเมื่อตอนเปิดโรงเรียนใหม่ๆ ที่รับตำแหน่งทีเดียวสามตำแหน่ง คือ ผู้รับใบอนุญาต ครูใหญ่ และ ผู้จัดการ วันไหนครูขาดก็เข้าสอนแทน วันไหนคนรถขาดก็ไปขับแทน แม้แต่ภารโรงขาด ยังต้องไปกวาดถูด้วยก็เคย แต่ตอนนั้นเด็กยังน้อย ครูก็ไม่มากคนนัก สังขารก็ยังอำนวย เลยทั้งวิ่งทั้งกระโดดได้เต็มที่ ทำอะไรมันสนุกไปหมด ไม่เคยท้อ ไม่เคยถอย ไม่รู้สึกเป็นเรื่องลำบาก
34 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก นึกขึ้นมาอีกที ปัญหาที่เพิ่งบ่นไปข้างบนนั้นมันก็จิ๊บจ้อยนะ ถ้าเปรียบเทียบกับเมื่อตอนเริ่มก่อร่าง สร้างโรงเรียน
แต่บ่นแล้วบ่นเลย ไม่ลบทิ้งหรอก ไหนๆก็เขียนมาจนจบแล้ว
3 ความคิดเห็น
หัวอกผู้บริหารโรงเรียนเอกชนนั้นพันตูกับปัญหารอบด้าน
ขณะที่มีครูเกิน ก็ยังมีครูขาด ใครไม่อยู่ตรงนี้ไม่รู้หรอก
แม่ใหญ่บ่นให้ได้หลายเรื่องเตือนใจค่ะ
อย่างที่แม่ใหญ่บอกว่า ไปลามาไหว้…รู้สึกเอ็นดูคนที่ทำอย่างนั้น และก็คิดว่าไม่ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหนทำอะไร เขาก็จะเจริญได้ด้วยความอ่อนน้อมของเขานั่นแหล่ะค่ะ
กำลังคนโดยเฉพาะสายอาจารย์ในภาครัฐ ในอุดมศึกษาพลิกผันพอควรค่ะ…คนมาสมัครน้อยเพราะข้อจำกัดมากขึ้น เอกชนให้ทางเลือกที่ดีกว่า และคนจากภาครัฐก็เลื่อนไหลไปเอกชนมากขึ้นค่ะ