ลานโรงเรียน

วันนี้วันที่ 22 มีนาคม เป็นวันเกิดยายจ๋า  ของหลานๆ หรือจริงๆก็คือ แม่ของแม่ใหญ่นั่นเอง เป็นวันเกิดครั้งแรกที่ไม่ได้จัดเลี้ยงให้ เพราะแม่จากไปเมื่อวันที่ 3สิงหาคม  ปีที่แล้ว ในวัย 90 ปี แม่ใหญ่และลูกๆจะจัดวันเกิดให้ยายจ๋าทุกปี  เริ่มตั้งแต่อายุ 60 ปี ไม่เคยขาด เพราะยายชอบเป่าเค้กเหมือนเด็กๆ แย่งกันกับหลานทวดที่ชื่อดราก้อนที่ชอบเป่าเหมือนกัน มีอยู่ปีหนึ่ง ที่ไม่ได้เตรียมเค้กจะด้วยสาเหตุใดก็จำไม่ได้แล้ว ยายทวงถามและพูดถึงหลายครั้ง จนเราต้องไปซื้อมาให้เป่าตอนวันสงกรานต์แทน  ยายถึงเลิกทวงถามไปได้

แม่เป็นแม่ระบำ (เพลงพื้นบ้านของแถบดงลคร นครนายก ที่ตอนนี้หาคนร้องไม่ได้แล้ว) พูดออกมาเป็นกลอนเปล่าได้ แบบไม่ต้องตั้งใจเลย  มีอยู่คราวหนึ่ง  แม่นั่งมองเด็กๆที่วิ่งเล่นอยู่ด้วยกันกลุ่มใหญ่ แล้ว แม่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “สกปรกนายตึ๋ง ทลึ่งไอ้คอง ไม่ตริตรองนายแขก พูดแปลกนายเทิง พูดเป็นเชิงนายเล็ก พูดเกกมะเหรกนายน้อย พูดพล่อยๆสุนทรี ไม่พูดสักทีแม่นวล หัวเราะร่วนนังแตน เยี่ยวเป็นแดนนังณี” ซึ่งกลอนเปล่าของแม่ช่างตรงกับบุคลิกทั้งหลายของเด็กๆกลุ่มนี้ โดยเฉพาะ “หัวเราะร่วน นังแตน” ก็คือแม่ใหญ่นี่เอง

พ่อซึ่งเป็นนักเรียนอก วิศวกรหนุ่มจากฝรั่งเศส ไปตัดถนนสายหินกอง อรัญญประเทศ  ที่ปัจจุบันชื่อ “ถนนสุวรรณศร”จับพลัดจับผลูมาเจอแม่ ที่กำลังร้องเพลงระบำ  แล้วก็ถูกศรรักปักทรวง  ตามตื๊อจนได้แม่ระบำมาครองรัก  จนพ่อตายจากไปตั้งแต่พ่ออายุแค่ 60    แม่ต้องเปลี่ยนวิถีชีวิตจากแม่ระบำลูกชาวนา มาเป็นสะใภ้พระยา อย่างกระทันหัน  แต่แม่ก็ทำได้  ผ่านมาได้ (คงจะอย่างทุลักทุเลพอสมควร)  เพราะเมื่อมีละครประเภทบ้านทรายทอง มาเล่นทีวีทีไร  แม่จะบอกว่า “แบบนี้น่ะมันเด็กๆ  ชีวิตชั้นผ่านมาแยะกว่านี้หลายขุม”

ชีวิตของพ่อกับแม่เป็นชีวิตที่สนุก ผ่านอุปสรรค มาไม่น้อย พ่อเป็นนายช่างสร้างทาง ไม่เคยต้องยุ่งกับเรื่องในบ้าน ปล่อยให้แม่เป็นนักเลง  เป็นนักสู้  เป็นนักพัฒนาตัวเอง และนักบริหารกิจการภายในบ้านได้อย่างดีเยี่ยม  จนพ่อไม่เคยต้องเข้ามาบริหารอะไร   แต่แม่มีความเป็นศิลปิน  เป็นนักกลอน   และเป็นอะไรอีกหลายๆอย่าง   ต้องบอกว่าแม่มีพรสวรรค์รอบตัว    ลูกๆของแม่เลยแบ่งความเป็นนักอะไรต่อมิอะไรของแม่มาได้คนละเล็กละน้อย  น้องชายของแม่ใหญ่ ปรัชญ์ สุวรรณศร  ได้เลือดศิลปินไปมากหน่อย  เขาเป็นสถาปนิก เป็นนักแต่งเพลง เป็นนักร้อง  ส่วนแม่ใหญ่ก็คงได้วิชาบริหารงาน บริหารคนของแม่มา  และคงจะสืบทอดวิชานี้ไปจนถึงลูกถึงหลานต่อไป

เขียนมาถึงแม่ด้วยความคิดถึง  แต่แม่ก็ไปสบายแล้ว  แม่ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า  และจากไปท่ามกลางความรักของทุกๆคน  อีกไม่นาน ลูกๆซึ่งก็ชักชราภาพกันมากแล้วคงตามแม่ไปนะคะ

รูปยายจ๋าและน้องชาย ซึ่งเหมือนกันมากจริงๆ

« « Prev : วันจริง

Next : เรียนรู้ตลอดชีวิต » »