ลานฝัน

         ผมเป็นเด็กเคมี ที่จบวิทยาศาสตร์เคมี ที่เรียนเคมีเพราะรักวิชานี้ เนื่องจากตอนเรียนมัธยมปลายหรือที่สมัยก่อนจะเรียกว่า มศ. อะไรนี่แหละมั้ง (เห็นคนชอบเขียนว่า เรียนมศ.5 เทียบเท่ากับ ม. 6 อะไรประมาณนี้) มีคุณครูที่สอนเคมีและท่านก็ชอบวิชานี้อย่างมากมาย แล้วท่านก็ส่งผ่านความชอบในวิชานี้มาให้เรา เพราะฉะนั้นเป้าหมายของการเอนทรานซ์ระบบเก่ารุ่นสุดท้ายจึงเป็น วท.บ.เคมี ใน 3 อันดับ 2 3 และ 4 แต่อันดับหนึ่งไม่ได้เกี่ยวกับเคมีเลย เป็นเรื่องของการบิน แต่ก็เป็นอีกอันที่ชอบและคิดว่าตัวเองก็คงไม่ได้แน่นอนอะ เลือกไว้ เพราะอยากให้ตัวเองได้รู้สึกว่า ถึงไม่ได้เรียน แต่เราก็ได้เลือก (เหมือนจะภูมิใจมากมาย) พอติด วท.บ.เคมีอันดับที่ 2 ก็เลยเลือกเรียนที่นี่ แทนที่จะเลือกเรียนตามที่ไปสอบโควต้ามา แล้วก็เลือกไม่ผิด เพราะพอได้เรียนยิ่งตอกย้ำ ว่าเราชอบที่จะเรียนในสาขาวิชานี้ และก็เรียนเพื่อที่จะเรียนจริงๆ ไม่ได้เรียนเพื่อจะสอบให้ได้คะแนนดี ซึ่งก็ได้คะแนนไม่ดี การที่จะได้คะแนนดีดี ก็คือต้องทำให้ตรงกับความคิดของผู้ที่เป็นอาจารย์ ถ้าตรงหรือถูกใจก็คงได้คะแนนดี แต่ก็ได้เกรดอยู่ที่ 2 ต้นๆ เมื่อจบออกมา

      ก็ยังมีความสุขเสมอที่เมื่อต้องกลับไปใช้ความรู้เรื่องเคมีที่เรียนมา ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เราจะดึงความรู้มาใช้ แล้วถ้าถามว่าจะเรียนต่ออะไร หนึ่งในนั้นก็คงเป็นวิชาเคมีนี่แหละ ที่อยากจะเรียนต่อ อยากเข้าไปค้นหาว่าที่สุดในโลกนี้แล้ววิชาเคมีสิ้นสุดลงที่ใด เหมือนพวกหนังจีนกำลังภายใน ประมาณว่า ไปร่ำเรียนจนหมดความรู้ผู้เป็นอาจารย์เลยทีเดียว

      เขียนโม้มาสะเยอะเลย ตั้งใจว่าจะใช้พื้นที่ในนี้เป็นพื้นที่ในการเขียนการบ้านส่งพ่อครู ที่ไปมหาชีวาลัยมา แล้วเป็นไงบ้าง เดี๋ยวค่อยติดตามตอนต่อไปเร็วนี้แทนนะครับพี่ครู ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่เข้ามา ขอบคุณที่ทำให้ผมเริ่มมีที่ว่างที่จะแสดงความคิดเห็นที่มองโลกนี้ด้วยสายตาของผมเอง ขอบคุณขอรับ

   ติดตามเวบนี้มาจากพ่อครูบา แล้ววันนึงก็อยากรู้จักโลกให้กว้าง อยากแลกเปลี่ยนเรียนรู้ผู้คนให้มากขึ้น อยากเจอปราญช์แห่งแผ่นดินนี้ที่มีความหลากหลายทางความคิดที่มีอีกมากมาย อยากทำให้ตนเองมีหัวใจของนักปราญช์ในตัวให้ครบบ้าง (สุ จิ ปุ ลิ) แล้วอยากมีต้นแบบที่เป็นคนที่ยังหายใจอยู่ในโลกใบนี้อยู่ ซึ่งเราคิดว่าเราเป็นที่สุดแล้ว แต่จริงๆ แล้วเมื่อได้เข้ามาเรียนรู้ในโลกใบนี้แล้ว เรากลับตัวเล็กลงอย่างถนัดตา ลดอัตตาตัวเองลงอย่างมากมาย ทั้งๆ ที่ก็ไม่มีเท่าไรมั้งขอรับ ก็เลยเปลี่ยนแปลงแผนชีวิตชุดใหม่ เพื่ออนาคตของตัวเองและผู้คนรอบข้าง ที่อาจจะได้รับกลิ่นไอของความสุขที่มีอยู่รอบตัวเราบ้าง ในบางครั้งข้าพเจ้าอาจจะขีด อาจจะเขียนในมุมมองของข้าพเจ้าเองแต่ผู้เดียว ซึ่งบ้างครั้งอาจจะไม่ตรงกับความคิดของท่านใด ก็ขอประทานอภัย เพราะวุฒิภาวะของตนเองยังน้อยและคงต้องเรียนรู้โลกกว้างนี้ต่อไป ก็หวังทุกท่านจะคอยตักเตือนให้ความเกื้อหนุนและการุณบ้างนะขอรับ