ลานฝัน

      ก่อนอื่น ก็รู้สึกดีจังอะครับที่มีคนอ่านด้วยขอรับ ปกติไม่ค่อยมีอะครับ แล้วก็จะเรียกอย่างไรก็ได้อะครับ ที่จริงก็อยากตั้งว่าลานฟันอะครับ ที่แปลว่าสนุกอะ แต่พออ่านแล้วมันแปลกๆ เลยขอเปลี่ยนเป็นความฝันแทนละกันอะครับ เพราะชอบทั้งสองคำเลยอะครับ มีความฝันเราก็สนุก มีความสนุกเราก็คงจะฝันกันต่อไป

      ตามมาที่เรื่องการส่งการบ้านที่พ่อครูให้ไว้ ณ ตอนเมื่อครั้ง SCG Paper บุกสวนป่าครูบา ก็จะขอเล่าเรื่องไปตามสิ่งที่ตนเองจำได้นะขอรับ อาจจมีตกหล่นบ้าง ติดขัดนิดหน่อยก็อาจจะทำให้ลำบากใจและเคืองในอารมณ์นิดหน่อย แต่ก็จะยังทำอยู่เพราะเป็นนิสัยไปเสียแล้วมั้งขอรับ แต่ก็จะพยายามปรับปรุงตัวขอรับ

      เริ่มเรื่อง ท้าวความไปเมื่อครั้งกระนู้น

วันที่ 30 มิถุนายน 2553 ->ประชุมเรื่องแผนงานของรุ่นถัดไป
หัวหน้า : รุ่นนี้เราจะไปจัดค่ายกันที่ สวนป่า พ่อครู
เรา : แอบดีใจ ได้ยินมานานแล้วครั้งนี้ต้องไม่พลาด
1 เดือนผ่านไป -> โทรศัพท์สายเอียง
พี่ที่เคารพ : ไปมหกรรมกระบวนกรครั้งที่ 17 กันนะ ครั้งนี้พี่ดำเนินการให้ทุกอย่างอยากให้ไปด้วย
เรา : (ดีใจอีกครั้งทำไมมีแต่สิ่งดีดีเข้ามา) บอกพี่ไปครับ
1 อาทิตย์ ผ่านไป -> ประชุมคณะทำงาน
หัวหน้า : เราเลื่อนวันที่จะไปทำค่ายกันออกไป 1 อาทิตย์
เรา : ซวยแล้วไงเรา ต้องเลือกทางเดินให้ตัวเองแล้วสิ จะไปไหนดี มหกรรมกระบวนกรครั้งที่ 17 ก็มีแค่ครั้งเดียว สวนป่า ก็เป็นครั้งแรกที่จะได้ไป อะไรกันนี้ สรุปตอนนั้น ไปมหกรรมละกัน
หัวหน้า : อย่างไงก็ต้องไปสวนป่า ไปดูปราชญ์ตัวจริงเป็นไง
เรา : ไปก็ได้ขอรับ
1 วันผ่านไป -> โทรศัพท์สายสาม
เรา : พี่ครับ ผมจะบอกว่าผมไปมหกรรมได้แค่ 3 วันท้ายนะครับพี่ จะโกรธผมไหมนิ
พี่ที่เคารพ : ได้ๆๆ ไม่เป็นไร ดีกว่าที่ไม่ได้ไปด้วยกัน
เรา : ได้ครับพี่ขอบคุณมาก (กว่าจะรอดช่วงวิกฤต)

      แต่ที่สุดแล้วผมไม่ได้ไม่อยากไปสักที่ อยากไปทุกที่ที่จะได้พบผู้คน อยากไปซึบซับความเก่งของเขาเหล่านั้นมาเป็นของตัวเอง ปรับปรุงกระบวนการและสร้างเป็นวิถีของตัวตนของตัวเอง แต่ด้วยโชคชะตาและการนำพาของชีวิต บางครั้งเราก็ต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง (ทำไมน้อชีวิต) เมื่อถึงเวลาก็จะมีทางคลี่คลายออกมาเองละมั้งขอรับ นี่คือสิ่งแรกๆ ที่ได้เรียนรู้ขณะยังไม่ได้ไปถึงเลย  แต่ก็แอบดีใจสุดๆ เพราะได้พบเจอปราชญ์ของแผ่นดินถึงสองท่านในรอบอาทิตย์ อาจจะนับรวมท่านอื่นอีกหลายท่านที่แวะเวียนเข้ามาอย่างไม่ตั้งใจด้วยก็อีกมากอยู่ วันนี้ไปก่อนแระขอรับ เดี๋ยวจะตกร่องอารมณ์ตัวเองมากไปกว่านี้

« « Prev : เกริ่นก่อนเริ่ม

Next : ก่อนวันเดินทาง » »