ลานจอมป่วน

ช่วงนี้พอจะว่างๆหน่อย  บ้านที่เคยอยู่กันหลายคน  ก็เหมือนเหลืออยู่สองคนกับแม่นุ

 
ป้าหน่อยก็กลับบ้านสันทราย  เชียงใหม่  คนโตก็ไปทำงานที่ระยองนานแล้ว  น้องอ้ายจอมกวนก็ไปเรียนหนังสือที่พะเยา  เหลือเจ้าแซม  อยู่ก็เหมือนไม่อยู่  เล่นเข้าบ้านดึกๆ  ออกแต่เช้ามืด  อิอิ

 
ยังดีนะครับ  ที่ยังมีงานทำ  เช้าไปทำงาน  เย็นๆ 2-3 วันนี้ว่างหน่อย  ก็เลยชวนแม่นุลองไปออกกำลังกายกันที่ สโมสรสุขภาพ  เทศบาลนครพิษณุโลก  ที่เคยเล่าให้ฟังในบันทึก  Fitness Center ตอนไปดูงานที่ชลบุรี  รวดเร็วครับ  เปิดให้บริการแล้วครับ

 
สังเกตดู  แม่นุจะชอบที่นี่มากกว่าที่หน้าเทศบาลที่ไปวิ่งเป็นประจำ  เพราะที่หน้าเทศบาลเวลาชวนก็จะหยุดคิด  ตามไปมั่ง  ไม่ไปมั่ง ( ไม่ไปมากกว่า  อิอิ )  แต่ที่สโมสรสุขภาพ  ชวนปุ๊บไปปั๊บเลย  ก็เลยต้องตามใจ  ไปทุกวันเลย  อิอิ

 
ออกกำลังกายเสร็จก็ทานมื้อเย็นเลย  แล้วค่อยเข้าบ้าน  เดิมก็หุงข้าวแล้วซื้อกับข้าวถุงเข้าบ้าน  กินกัน 4-5 คนก็คุ้มหน่อย  ตอนนี้เหลือสองคนเศษ ( อิอิ  กินมั่งไม่กินมั่งนับเป็นเศษ )  เลยหากินนอกบ้านซะเลย

 
เสาร์อาทิตย์นี้   ไม่มีงานอะไร  ก็เลยตื่นสาย  นั่งดูโทรทัศน์  อ่านหนังสือ  จูงมือแม่นุไปกินก๋วยเตี๋ยวริมน้ำ  หลังบ้าน  แล้วก็มานั่งป่วนชาวบ้านในลานปัญญา  เย็นๆก็คงจูงมือกันไปออกกำลังกายอีก

 
ก็ดีเหมือนกันนะครับ  ได้เริ่มฝึกตัวเองให้คุ้นกับชีวิตในวัยกลางคน  เอ๊ะๆๆๆๆ  อย่าตกใจนะครับ  ไม่ใช่ชีวิตบั้นปลาย   เพราะกะว่าจะอยู่จนอายุ  110 ปีเอง   ( อาจารย์หมอเฉกบอกว่าจะอยู่ถึง 120 ปี )  ไม่งั้นพอเลิกทำงานก็ต้องมาปรับตัวเหมือนคนที่เกษียณอายุราชการ  เดี๋ยวทำใจไม่ได้ก็จะลำบาก  เป็นทุกข์ใจ  หาที่วางหัวโขนไม่ได้  ต้องไปหาซื้อแฟ้มเอาไว้ใส่หนังสือพิมพ์  แบบว่าป็นแฟ้มเอกสารเสนอเพื่อทราบ  รายการอาหาร  แม่นุก็ต้องทำเป็นหนังสือมาเพื่อให้ความเห็นชอบ ( หรือไม่ชอบ )  จะซื้ออะไรหรือทำอะไรก็เอาใส่แฟ้มมาให้อนุมัติ   ฮ่าๆๆๆๆๆ

 
ก็กะว่า  คงจะสบายๆ  นั่งอ่านหนังสือพิมพ์  ดูข่าว  ดูหนัง  ดูละคร  ดูสารคดี  อ่านหนังสือ  ป่วนชาวบ้านในลานปัญญา  แม่นุปลูกต้นไม้  ก็คอยตัดต้นไม้จะได้มีที่ปลูกใหม่  ออกกำลังกาย  เล่นดนตรี  ซ้อมร้องเพลงไว้แข่งกับคนหน่าตาดี  เดินสายบรรยาย  เป็นวิทยากร  ว่างๆก็เดินทางไปเยี่ยมเด็กๆ ( ลูกๆหลานๆน่ะครับ  แหมคิดแบบเดียวกันเลยเชียวนะ  เฮียเหลียง )  ฯลฯ

 
สะดุ้งตื่นพอดี  ฝันไปน่ะ  นานๆ  ได้นอนกลางวันสักที  โห  อะไรจะมากมาย  วุ่นวายยังงี้  อย่ากระนั้นเลย  นัดคุณครูสุคนสวย  แซ่เฮ  กับราณีกินกาแฟกับโรตีดีกว่า  อิอิ

 
ถ้าไม่มีงานทำนี่  ชีวิตคงวุ่นวายมากเลยนะครับ 

 
นึกถึงคำพูดของคนบางคน  ถ้าเกษียณแล้วจะเริ่มศึกษาธรรมะ  ปฏิบัติธรรม  เอ๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ    จำเป็นต้องรอด้วยเหรอ ?

Facebook

« « Prev : ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น อย่างที่คิด

Next : โจรกลับใจ » »