ลานอุ๊ยสร้อย

เวทีตีแตกที่สวนป่า สอนบทเรียนของชีวิตว่า จะทำอะไรต้องคิดให้ไกล แต่เริ่มจากจุดเล็กๆ ที่กำลังอยู่ และการทำตัวให้มี “ความเป็นญาติ”

การไปร่วมงานคราวนี้ รับรู้ตั้งแต่แรกว่าจะต้องเจอผู้คนที่หลากหลาย ทั้งที่เคยรู้จักและไม่รู้จัก ผ่านบันทึกต่างๆของครูบาที่ทยอยเขียนลงลานสวนป่า อย่างต่อเนื่องและมีกลวิธียั่วยุความอยากรู้ อยากเห็น ได้อย่างแนบเนียน

ด้วยรู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมที่มีคนกลุ่มใหญ่ และยิ่งไม่ชอบเป็นเป้าสายตาของใคร การอ่านบันทึก ที่บอกเล่าว่าจะทำพิธีกอดอุ้ย ก็ทำให้กังวลใจมากไม่ใช่เล่น …เอ๊ะ..ครูบาพูดเล่นๆ หรือว่าจะทำจริงๆ

ถ้าคิดแบบเทียบเคียงแนวคิดของ Nora J. Pender ที่อธิบายพฤติกรรมสุขภาพของคน การจะทำหรือจะไม่ทำพฤติกรรมสุขภาพใดของบุคคล ก็ขึ้นอยู่กับการรับรู้ถึงประโยชน์หรืออุปสรรค สมรรถนะของตนเองที่จะทำหรือไม่ทำพฤติกรรมนั้นๆ โดยมีเรื่องของความเชื่อ ค่านิยม และปัจจัยส่วนบุคคลมาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว…การตัดสินใจไปร่วมเฮฮาศาสตร์จนเป็นพฤติกรรมสม่ำเสมอ ก็คือการที่รับรู้ถึงประโยชน์มากกว่าอุปสรรคและรับรู้ถึงสมรรถนะของตนเองที่จะไปหาผู้ที่มีความเป็นญาติ

การไปสวนป่าคราวนี้ก็เช่นกัน…ถึงจะมีภาระงานราชการและเป็นจังหวะของการคิดคะแนนตัดเกรด ต้องตรวจรายงานของนักศึกษา พร้อมๆกับการทำหน้าที่กรรมการสอบเข้าเรียนต่อ การเตรียมเรื่องสัมมนาประจำปีของหลักสูตรปริญญาโทและตรี ฯลฯ แต่ก็พยายามทำงานเหล่านั้นให้ทันการณ์และยินดีทิ้งโอกาสอีกหลายๆอย่างเมื่อชั่งน้ำหนักว่าการไปสวนป่าคราวนี้ จะเป็นการเติมเต็มให้กับชีวิตและเป็นการไปเพื่อพบปะ “ญาติอันเป็นที่รัก” อีกหลายๆคน

สวนป่าในคราวนี้ผิดหูผิดตาไปจากเดิม..มีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงห้องครัว มีลานนอนดูดาวที่กว้างขวาง มีคนมาช่วยงานโดยเฉพาะทีมแม่ครัวที่มีจำนวนมากขึ้น และมีสมาชิกใหม่คือลูกเขยครูบา แต่สิ่งที่ยังคุ้นเคยคือความสงบ อิสระและการได้อยู่ท่ามกลางญาติมิตร

“ความเป็นญาติมิตร” ระหว่างชาวเฮฮาศาสตร์นั้น อุ๊ยมองว่าเป็นอีกภาคส่วนที่สำคัญของเวทีตีแตกอิสาน และอาจจะเป็นอีกหนึ่งคำตอบที่บอกเล่าตัวเองถึงเป็นสิ่งที่สังคมโดยรวมกำลังโหยหาและพบว่ากำลังขาดหายไปหรือลดทอนความสำคัญลงไป

ความเป็นญาตินั้นเป็นความรู้สึกถึงความผูกพัน ความเกื้อกูลกัน และการให้อภัยกันโดยง่าย ดั่งเช่นที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสว่า “เงาของญาตินั้นร่มเย็น” การที่จะนับว่าเราเป็นญาติกันหรือไม่เป็นญาติกันนั้น สำคัญอยู่ที่จิตใจ คือเราต้องมีจิตใจสูง มีจิตใจที่ดีต่อกันเป็นเรื่องสำคัญมาก คนที่ได้เป็นญาติเพียงแต่คบกันเป็นมิตร ถ้าหากว่าเอื้อเฟื้อกันเรายังคงเคารพนับถือรักใคร่ แต่คนที่เป็นญาติกัน ถ้าหากว่ามีธรรมต่อกันแล้ว ก็ยิ่งจะทำให้เกิดความรู้สึกใกล้ชิด สนิทสนมกัน

ความเป็นญาติในสังคมไทยตามสารานุกรมสำหรับเยาวชนไทยเล่มที่ 22 ได้อธิบายถึงวัฒนธรรมไทยที่ช่วยเหลือ เกื้อกูลกันด้วยความรู้สึกสนิทสนมเป็นเครือญาติ และทำให้ผู้ที่รู้สึกถึงความเป็นญาติรู้สึกสบายใจ อบอุ่นใจ

ความเป็นญาติของชาวเฮฮาศาสตร์และการนับรวมญาติของครูบา คือบรรดาผองเพื่อนร่วมรุ่น สสสส1 ทำให้การทำกิจกรรมต่างๆ ในสวนป่าไม่ต้องมีพิธีรีตองมาก ไม่ต้องมี “เปลือกที่ห่อหุ้ม” อย่างหนาแน่น แต่มีคววามเคารพนับถือกัน ยินดีที่จะกระโดดเข้าช่วยเหลืองานเล็กงานน้อย ไปถึงแม้กระทั่งงานในครัว ล้อมวงร้องเพลงกันอย่างเรียบง่าย การไปตลาด ขับรถรับส่งกัน ทุกกิจกรรมเกิดจากการรับรู้ถึง “ความเป็นญาติ” ที่ส่อแสดงผ่านแววตา รอยยิ้ม การให้ความเข้าใจยอมรับกันและกัน ดูแลกันและกัน การให้อภัยไม่ถือสาเอาเรื่องกัน และการ “กอด” (ที่มีคนเอวหายไปนิ้วกว่าๆ เพราะถูกรุมกอด….ยกเว้นท่านนี้ที่ได้รับการยกเว้น….และน้ำหนักขึ้น….อิอิ)

ตีแตกอิสานในคราวนี้ อุ๊ยจึงคิดว่า นอกจากจะเป็นการร่วมกันคิด ร่วมกันทำ และร่วมกันแลกเปลี่ยนเรียนรู้แล้ว การมารวมตัวกันของคนที่มี “ความเป็นญาติ” กว่าร้อยคนในคราวเดียวกันนี้ยังเป็นการแสดงหลักฐานเชิงประจักษ์ถึงสังคมสมานฉันท์ และน่าจะเป็นอีกบทเรียนหนึ่งสำหรับผู้ที่ต้องการคำตอบของการหาหนทางแก้ไขปัญหาความขัดแย้งต่างๆ ที่มีอยู่ในสังคมปัจจุบันด้วยนะคะ

« « Prev : ตีแตกอิสาน (1) : สิ่งที่ประมาณค่าไม่ได้กับเวทีที่สวนป่า

Next : ตีแตกอิสาน (3): ความเมตตา » »