ลานอุ๊ยสร้อย

ตีแตกอิสาน ที่ครูบาตีกลองประชุมนั้น อุ๊ยได้เรียนรู้หลายเรื่องราว ไม่เฉพาะเรื่องต่างๆที่ฟังจากวิทยากรเท่านั้น ยังได้เรียนรู้ว่าพลังแห่งความตั้งใจอันดีของผู้คนเป็นพลังที่มหาศาลอันประมาณค่าไม่ได้

ความตั้งใจของวิทยากรและผู้เข้าร่วมแลกเปลี่ยนที่จะบอกเล่าถ่ายทอดความรู้และความคิดต่อการเปลี่ยนแปลงของโลก ของสังคม และการกระทำที่มนุษย์ทำต่อกันผ่านการศึกษาที่อ่อนด้อยเชิงโครงสร้างและการจัดการ ได้ดึงดูดความสนใจถึงเหตุแห่งข้อผิดพลาดที่การจัดการศึกษาของประเทศว่าเพราะอะไรจึงขาดรากฐานของการพัฒนาสติปัญญา และไม่ส่งเสริมให้คนสนใจจะเรียนรู้เพื่อพัฒนาทางด้านสติปัญญา

ถ้ารากเง่าทางวัฒนธรรมและการสืบทอดทัศนะของความเจริญ ผสานกับการขาดเป้าหมายที่ชัดเจนของการศึกษาเป็นเหตุหลักของการก่อสร้างโครงสร้างที่อ่อนแอของสังคมและขาดการพึ่งพาตัวเอง…ปัจจุบันนี้เรากำลังทำอะไรและจะทำอะไรต่อไป…เราเป็นส่วนหนึ่งของความอ่อนแอนั้นอยู่หรือไม่

ห้าวันกับการใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นที่สวนป่า ที่ต้องกิน อยู่ และใช้ทรัพยากรร่วมกันกับผุ้คนจำนวนไม่น้อย ….ได้ตระหนักว่าการวางใจให้กับความตั้งใจอันดีของผู้อื่น จะสามารถทำให้งานยากกลายเป็นเรื่องง่าย และการจัดการก็ดำเนินไปตามกิจกรรมและวาระของเรื่องราวนั้นๆ

การวางใจให้กับความตั้งใจของผู้อื่น ไว้วางใจกัน ทำให้ใจสบายและไม่กังวลว่าจะเกิดอะไรในข้างหน้า รวมทั้งก็วางใจว่าหากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด คาดไม่ถึง ความวางใจกับความตั้งใจของผู้อื่นก็จะทำให้มีกำลังใจว่าผู้คนนั้นๆย่อมกระทำการสำเร็จ และแก้ไขปัญหาได้ด้วยสติปัญญาของเขา และ “สามารถจัดการกับตัวเองได้”

มีเหตุการณ์ของความวางใจกับความตั้งใจที่ดีของผู้อื่นหลายเรื่อง บางครั้งก็อาจจะเป็นเรื่องที่ทำโดยไม่เจตนาแต่ด้วยความวางใจและไม่ทุกข์กับสิ่งที่เกิดไปแล้วก็กลับพบว่าใจที่สบายทำให้กายเป็นสุขแถมยังกลายเป็นภูมิคุ้นกันไม่ให้เสียสมดุลไปด้วย

พลังแห่งความตั้งใจของผู้คนที่หลั่งไหลจากทุกทิศของประเทศไปอยู่ด้วยกัน เพื่อทำสิ่งที่เป็นเป้าหมายในใจร่วมกัน งดงามเกินกว่าจะประมาณค่าและงดงามเกินกว่าจะบรรยายได้ เป็นพลังที่น้อมนำใจให้เกิดความยินดีที่จะไปช่วยกัน “คนละไม้คนละมือ” โดยไม่ต้องรอใบสั่ง และต่างยินดีจะ “ทำ” ในสิ่งที่คิดว่า ดีแล้ว เหมาะแล้ว สมควรแล้ว และอย่างได้รับฉันทามติโดยไม่ต้องเปล่งเสียงหรือยกมือสนับสนุน อาศัยแต่ความเข้าใจใน “กิจที่มนุษย์พึงกระทำต่อกัน” เป็นหลัก

พลังแห่งความเป็นกัลยาณมิตร…เชี่ยวแรงและเป็นความหวังเรืองรองของการสร้างสังคมที่ดีงามและน่าอยู่..ไม่ใช่หรือ

ตีแตกอิสาน..อาจจะยังมีอีกหลายเรื่องราวที่ควรค่าแห่งความสนใจ และเจาะลึก

เวทีไม่ได้จบลงที่สวนป่า…แต่เวทีตีแตกอิสานได้จุดประกายให้เห็นพลังที่ประมาณค่าไม่ได้ของการเป็นกัลยาณมิตรของชาวเฮฮาศาสตร์ และทิ้งประเด็นท้าทายการใคร่ครวญกับการอยู่รอดของสังคมไทย

ขอขอบคุณทุกๆท่านที่ให้วิทยาทาน ให้ประกายความคิด ให้ความอนุเคราะห์ในการเดินทาง ให้ความเข้าใจอันดีงามต่อกันและกรุณาจัดเวทีตีแตกอิสาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านครูบาค่ะ

« « Prev : ตามครูอึ่งไปเรียนเรื่องจิต(2)

Next : ตีแตกอิสาน (2): ความเป็นญาติ » »