ลานปลาหัวโม้ง

คืนก่อนได้โทรไปคุยธุระกับน้องคนหนึ่ง ตอนแรกนึกว่าจะรบกวนเวลาทำงานหรือว่าโทรไปปลุก แต่ผิดคาด น้องเค้าบอกว่าดีใจที่เห็นเป็นพี่โทรมา .. ผมไม่ได้พูดภาษาไทยมาหลายวันแล้วครับพี่ … ถึงบางอ้อว่าทำไมน้องถึงดีใจ

หันมามองตัวเองบ้าง … ไม่ค่อยต่างกันสักเท่าไหร่เลยน้อง

นึก ๆ ดู แต่ละวันเราก็ไม่ค่อยได้พูดภาษาไทย ในแล็บนี่ลืมไปเลยเพราะไม่มีคนไทย เพื่อนสนิทที่เมืองนี้ก็ไม่ใช่คนไทย คนรู้ใจประจำตัวก็ไม่ใช่คนไทย ได้เจอได้กินข้าวกับคนไทยบ้างสักเดือนละครั้งสองครั้ง คนไทยในเมืองนี้ที่พอจะติดต่อกันอยู่บ้างก็มีแค่ไม่กี่คน แล้ววัน ๆ นึง เราได้พูดภาษาไทยตอนไหน … นึกไปนึกมา อืม เข้าใจน้องคนนี้ล่ะ

เอาน่า ไม่ได้พูดไทยทุกวันไม่เป็นไร แต่เรายังได้ใช้ภาษาไทย ฟัง-อ่าน-เขียน อยู่ทุกวัน อิอิ

ยังฟังเพลงไทย ดูหนังดูละครไทย (ขอบคุณ youtube)

ยังตามอ่านข่าวจากสื่อไทย อ่านบันทึก บล็อก และเวบบอร์ด ของคนไทย

ยังพิมพ์ไทยอยู่ทุกวัน พิมพ์คุยบ้าง พิมพ์ในโกทูโนบ้าง ตอบเมลล์เพื่อน ๆ บ้าง (ตอนแรกว่าจะใช้คำว่า ยังเขียนไทย แต่รู้สึกขัด ๆ เพราะนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เขียนไทยมานานกว่าพูดไทยซะอีก ฮ่าๆ … ถ้าจำไม่ผิด ครั้งล่าสุดที่เขียนภาษาไทยคือเขียนโปสการ์ดให้เพื่อนมั๊ง)

ที่ร่ายยาวมาทั้งหมด ทั้งนี้ทั้งนั้นก็แค่อยากบอกว่า คิดถึงเมืองไทยมากมาย

นอกเรื่องหน่อย เพิ่งนึกขึ้นได้ เมื่อวานอ่านเจอกระทู้ในเวบพันทิพย์ ถามว่า คนไทยที่อยู่ต่างประเทศทะเลาะกันเหมือนคนไทยที่อยู่ในประเทศมั้ย …. อืม น่าคิด

« « Prev : เฮ้อ… เข้า GotoKnow ไม่ได้อีกแล้ว

Next : ผัดถั่วงอก » »