โรงเรียนจีนเป็นโรงเรียนแรกของเรา เราเรียนที่นั่นตั้งแต่ชั้นเด็กเล็กจนถึงป.หนึ่ง ได้เรียนภาษาจีนมาบ้างแต่จำอะไรไม่ได้นอกจากนับเลข 1-99 แค่ 99 เท่านั้นเพราะจำไม่ได้ว่าคำว่าร้อยในภาษาจีนว่ายังไง จบป.1 ที่โรงเรียนจีนก็ถูกพี่จับย้ายโรงเรียนเลยทำให้ต้องซ้ำชั้นป.1 อีกรอบ พี่เล่าว่าก่อนที่จะย้ายโรงเรียน ผมเรายาวมาก ๆ และพี่ต้องนั่งถักเปียให้เราทุกเช้าก่อนไปโรงเรียน แต่โรงเรียนที่จะย้ายไปอยู่มีระเบียบว่าต้องไว้ผมสั้น พี่บอกว่าวันที่เราโดนตัดผมเราร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลย
อยู่ดีไม่ว่าดี..งานเข้าจนได้ค่ะ โดนตามให้มาร่วมวงเล่าเรื่องเราเป็นไผกับเค้าซะดี ๆ ยินดีร่วมเล่าค่ะแต่ชีวิตนี้ยังไปไม่ถึงเลขสาม เลยทำให้เรื่องที่เล่าคงเป็นเรื่องเรียนและเรื่องทั่ว ๆ ไป แต่ก็น่าจะทำให้หลาย ๆ ท่านนึกย้อนกลับไปสมัยวัยเรียนกันได้ค่ะ ยังไงตามอ่านกันได้นะคะ แต่เรื่องอาจจะยาวเพราะเล่าอะไรสั้น ๆ ไม่ค่อยจะได้ อาจจะต้องกลับไปเรียนเขียนย่อความมาใหม่ 
วนเวียนอยู่ในลานปัญญามาตั้งแต่เริ่มมีลานใหม่ ๆ แต่มักจะแอบอ่านบันทึกอยู่เงียบ ๆ นานน๊านจึงจะโผล่มาสักที หลาย ๆ คนในนี้จึงอาจจะสงสัยว่าเรานี้คือใคร ก่อนจะเล่าเรื่องเป็นไผเลยขอแนะนำตัวสักนิดนะคะ ชื่อณิชค่ะ เป็นคนสงขลา ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ที่อังกฤษและคาดว่าจะจบปีหน้านี้แล้วล่ะค่ะ เหมือนแนะนำตัวเข้าประกวดนางสาวไทยเลย อิอิ