ลานสวนป่า

ช่วง2-3วันนี้ จรลีไปเอ้งเม้งอยู่ริมโขง
ไม่ได้เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง ให้มันไหลลงๆไหลลงทะเล..
แต่ใส่หัวโขน..ในฐานะหัวหน้าคณะผู้ประเมินมาตรฐานการศึกษาภายนอกของ สมศ.
ในทีมประกอบด้วย
อ.สนอง อิ่มเอม ผู้เชียวชาญด้านอาชีวะศึกษา ไปจัดตั้งวิทยาลัยสาระพัดช่าง/วิทยาลัยการอาชีพทั่วประเทศ
อ.ภานุ อดกลั้น อาจารย์วิทยาลัยสาธารณะสุขอุดรธานี มือฉมังแม่นยำด้านการประเมิน
คุณปรียาภรณ์ โฑธิบัณฑิต ตัวแทนจาก สมศ.

เราไปประเมินวิทยาลัยชุมชนมุกดาหาร
ผมนั้นเคยมาประเมินรอบแรกเมื่อ3ปีที่แล้ว เขาคงเห็นแก่หนังเหนียว เลยตั้งให้เป็นประธานคณะผู้ประเมิน
ไปสังเกตสภาพจริงรอบด้า ตามนโยบายที่รัฐฯออกมาดำเนินการเป็นอย่างไร
เข้าท่าไหม ทำได้ดีไหม ประสบผลประการใด มีอะไรเห็นควรปรับปรุงก็ว่ามา

ในการวิทยาลัยชุมชน เราคุยกันว่านอกจากไปดูว่าเขาทำอย่างไรแล้ว อะไรที่เห็นควรแนะนำแก้ไข เราก็ชี้และแนะวิธีทำให้ถูกต้อง เป็นการประเมินแบบช่วยเหลือการพัฒนาวิธีบริหารงานไปในตัว ทีมประเมินมืออาชีพอยู่แล้ว เขาก็ว่าไปตามเนื้อผ้าภายใต้ระเบียบว่าด้วยการประเมิน เห็นอะไร เจออะไร ควรไม่ควรอย่างไร จะเอาอย่างไร? เขาก็จะถามท่านประธาน

คำว่า”ประเมิน” บรรยากาศมันเป็นอะไรไม่รู้นะ
ส่วนมากผู้ถูกประเมินจะมีความกังวล
ผมจะพยายามคลี่คลายบรรยากาศตรงนี้
อยากให้เกิดความปกติ เป็นกันเอง ให้รู้สึกว่า..ญาติมาเยี่ยมเฉยๆ สบายๆ
แต่ในแววตาก็ปรากฎเครื่องหมาย +!%$&*>????

ไปถึงจุดไหนพอทักทายกันแล้ว
ผมก็ขอถ่ายรูปหน่อย
การถ่ายรูปหมู่สร้างบรรยากาศคุ้นเคยได้ฉับพลัน
เปลี่ยนความเคร่งเครียดมาเป็น ยิ้มหวานๆในบัดดล
ผมนึกไปถึงลูกสาวที่ซื้อกล้องให้พ่อ
เจ้าได้บุญมากลูกเอ๋ย เป็นการสร้างกุศลดลใจได้ด้วยรอยยิ้มหน้ากล้อง
ผมก็เล่นบทง่ายๆตามสไตล์คนแซ่เฮอย่างนี้แหละ

หลังจากปลดหยากไย่ออกจากแววตาแล้ว
คราวนี้จะไปดูงาน ดูคน ดูกิจกรรมอะไรก็ล้วนเป็นกันเอง
ความเป็นมิตรเป็นญาติเกิดขึ้น
เราได้เห็น ได้เรียนรู้สิ่งดีๆมากมาย
ชาวอีสานริมฝั่งโขง วัฒนธรรมชนเผ่า ภูไท ชาวโซ่ สะอาด สงบ ปกติสุข
เขาให้เกียรติ ให้ความร่วมมือ ให้ความไว้วางใจ
ประชาคมมุกดาหาร พูดคุยกับเราอย่างกันเอง
มีคำถาม มีข้อเสนอแนะ มีไมตรีจิต
หลายท่านมาเล่าว่าแอบรู้จักเรา อ่านหนังสือ และบทความ บางคนถือกระดาษเปล่ามาขอลายเซ็น

แบบนี้ก็เขินแย่สิครับ จะเป็นผู้มาประเมินหรือมาเป็นดารา
เนื้อหาสาระตรงจุดนี้เยอะมาก จนไม่รู้จะประมวลไว้อย่างไรให้กระชับ
แต่ถ้าเยิ่นเย้อยาวไป ท่านผู้คุมกฎก็จะย่นย่อให้เอง ใช่ไหมครับ?
เอาไว้สองเดือนข้างหน้าให้ระบบของลานปัญญาพร้อมกว่านี้
ผมจะลงรูปประกอบให้เห็นว่าสิ่งมหัศจรรย์ที่เราไปพบบรรเจิดอย่างไร?

ลาก่อนชาววชช.มุกดาหารที่รัก
ตามรายการเดิมผมจะไปกินข้าวเย็นกับท่านเล่าฮู
เล่าฮูบอกว่าได้ปลาตัวใหญ่จะมาต้มเจี๊ยะฉลองมื้อเย็นกัน
ระหว่างนั่งรถมาป้าจุ๋มโทรมาบอกว่า..ประสานกับเลขาหมอแล้ว วันพรุ่งนี้หมอไม่อยู่
ครูบาจะไปเจอหมอได้อย่างไร
อ้าว!! ผมควักใบหมอนัดมาดู โธ่!จำวันผิดจริงๆ
หมอนัดวันที่31 อิ อิ ผมก็เปลี่ยนแผน360 องศาในบัดเดี๋ยวนั้น
โทรไปยกเลิกรายการท่านเล่าฮู ยกเลิกการจองตั๋ว
โทรหาเจ้าหนิง ว่างไหม พาพ่อไปโรงพยาบาลหน่อย
เจ้าหนิงบอก..ว่างค่ะ ให้น้องๆที่โรงพยาบาลค้นใบประวัติไว้ให้แล้ว
ถ้าไม่เกิน2ทุ่ม ส.บ.ม.

อาจารย์จากวชช.มาส่งผมที่โรงแรมตักกสิลา เมืองมหาสารคาม
เจ้าหนิงลูกสาวคนสวยแซ่เฮ
รับพ่อไปตรวจโลหิตที่โรงพยาบาล
แล้วกลับมาทานข้าวเย็นกัน
ส่งพ่อขึ้นนอน แล้วหนิงกลับไปรับผลการตรวจฯเอามาให้

คืนก่อนผมนั่งทำPower Poit ทั้งคืน เพื่อเสนอผลสรุปการประเมินภายนอก
มาคืนนี้ก็คร๊อกฟี่ๆๆ สิครับ
เจ้าหนิงคงมาเคาะประตู
แต่อนิจา..ผมหลับลึก สนิท

ตื่นมา 02.45น.
ตายละหว่า..มีเสียงโทรปลุกทางโทรศัพท์ก็ไม่ได้ยินหร๊อก
นี่ละหนาคนนอกระบบ นอนยาก แต่บทจะหลับก็หลับแบบหายห่วง

ไหนๆตื่นมาแล้วก็มานั่งเล่าท้าวความระทดระทวยใจนี่แหละครับ
เอาเป็นว่าเช้านี้จะเลี้ยงข้าวก็แล้วกันนะหนิง
เจอหน้าจะหัวเราะรึร้องไห้ยังไม่รู้เลย
เฮ้อ! เที่ยวไปประเมินคนอื่น
ตัวเองจะผ่านการประเมินรึเปล่าก็ไม่รู้

ผ่านมาถึงตรงนี้ จะทำอะไรได้ นอกจาก..ไม่ลองไม่รู้
ว่ามาอยู่ลานปัญญานั้นไฉไลอย่างไร
ชุ่มชื่นหัวใจอย่างไร
คำตอบ..รออยู่แล้วคืนวันที่1ที่ร้านอาหารญวนในเมืองทองธานี
ผลเป็นประการใดโปรดติดตามด้วยความ อิ อิ.

« « Prev : กอดมหาภัย

Next : มีอะไรในก่อไผ่ » »