ลานสวนป่า

ตอนหัวค่ำฝนกระหน่ำจนแฉะ ไม่รู้จะทำอะไร เปิดไฟอ่านหนังสือ..แมลงเม่าก็เข้ามาเซ้าซี้ บินตอมโน่นนี้แล้วตกลงมา เดี๋ยวมดดำก็มาตอม..ปิดไฟนอนฟังเสียงหัวใจเต้นดีกว่า..ตึ๊กตัก ตึ๊กตัก ไม่กี่ตึ๊กก็ม่อย..หลังจากหลับไปยกหนึ่งก็ตื่นมาเปิดไฟ แมลงเม่าหายไปหมดแล้ว ลุกมาเปิดคอมฯ..

..เจอต้อม..รำพัน ในFB.ว่ากำลังดูพิธีเปิดโอลิมปิกสนุกสนาน แถมยังบอกว่า..ยังไม่จบยังมีเวลา ผ ม ก็ รี บ เ ผ่ น ไ ป บ้ า น ห ลั ง ใ ห ญ่  พอเปิดทีวีหา..หน้าจอบอกว่า “คณะ กรรมการควายอะไรสักอย่าง ไม่อนุญาตให้ทีวีจอดำเปิดชมรายการได้ เนื่องจากคณะกรรมการโอลิมปิคสากล (ไอโอซี) กำหนดให้การถ่ายทอดสดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกส์เกมส์ ลอนดอน 2012 ครอบคลุมพื้นที่และรับสัญญาณโทรทัศน์ผ่านทางสาบอากาศในประเทศไทยเท่านั้น สถานีขออภัยในความไม่สะดวกมา ณ ที่นี้”

ขออภัยในความไม่สะดวก

แล้วเมื่อไหร่ มึ-จะสะดวกละเว๊ยเห่ยยย!

แหม..ถ้า ไอ่คนที่ขออภัยอยู่ใกล้ๆ ผ ม จ ะ ถี บ ใ ห้ หั ว ค ะ มำ  แทนที่มันจะคิดแก้ไขบริการประชาชนให้ได้รับฟังข่าวสารและการกีฬา มันกลับมาเล่นแง่งอนกันเรื่องผลประโยชน์ ไอ่พวกหากินกับจานดาวเทียมก็ไม่ยอมควัก หน้าด้านขายจานอย่างเดียว เมืองไทยเรามีเรื่องอย่างนี้เยอะ เช่น เรื่องระบบสัญญาณโทรศัพท์ 3G.-4G. อะไรนั้น ประเทศลาวเขามีใช้ตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว แต่บ้านเรามันยังกัดกันไม่เลิก แทะกันไปเห่ากันไปกรรโชกกันไป พวกตาดำๆก็ทนกันไป ทำไมพวกเสื้อสีต่างๆมันไม่ชุมนุมแก้ไขในเรื่องสร้างสรรค์อย่างนี้บ้าง ไปเผาทำไมศาลากลาง ไปเผาที่ทำงานเผาบ้านไอ่พวกคณะกรรมการบริหารระบบโทรคมนาคมสื่อสารจะไม่เข้า ท่ากว่ารึ!

แหม..พูดเรื่องนี้แล้วคิดถึงคุณบี คนหน้าหวาน

ห า ย งั ว เ งี ย แ ล้ ว ลุ ก ขึ้ น ม า ช่ ว ย อั ด พ ว ก นี้ ห น่ อ ย เ ถ อ ะ

ผม ไม่ดูทีวีมาหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่ออกมาปลีกวิเวกอยู่บ้านกระต๊อบ หนังสือพิมพ์ก็ไม่ได้อ่าน เว้นแต่นิตยสารและพ็อกเก็ตบุกส์ก็อ่านบ้างตอนเดินทางโดยรถทัวร์  แต่ก็ยังเห็นว่าทีวีเป็นสื่อที่เราติดตามดูข่าวสารได้สะดวก บอกให้ช่างมาติดตั้งจานดำให้แล้ว แต่ทีวียังไม่ได้ฤกษ์ยกมา เมื่อพวกหากินกับระบบการถ่ายทอดเป็นอย่างนี้ ก็คงเฉยๆต่อไปจนกว่าทุกอย่างจะลงตัว

บ้านเมืองเรานี่นะเธอ ไอ่พวกแปดสาแหรกเอางบประมาณแผ่นดินไปวางโครงสร้างระบบการคมนาคมทุกรูปแบบหลายแสนล้านบาท เงินภาษีพวกเราทั้งนั้น เอาไปแล้วแทนที่มันจะบริหารให้ประโยชน์ตกอยู่กับสังคมและประเทศชาติ มันก็เอาไปซิกแซกหากินในรูปของเงื่อนไขและกฎบ้าๆบอๆที่มันแฝงเร้น ค่าโทรศัพท์ น้ำมัน ไฟฟ้า ค่าทางด่วน ค่าจิปาถะ มันมีค่าอีแอบแฝง กันทั้งนั้นละครับ แล้วค่าพวกนี้เราก็ไม่รู้ที่ไปที่มา ตั้งชื่อย่อไว้ยุ่งๆเยอะๆให้เวียนหัว เอาแค่เรื่องน้ำมันในอ่าวไทยและบนผืนแผ่นดินไทย จะมีสักกี่คนที่รู้ว่ามันแด๊กซ์กันตรงไหนอย่างไร? กอบโกยไปแล้วยัง ทะลึ่งไปสร้างปัญหาให้บ้านเมืองไม่จบสิ้น ตราบใดที่มันเอาประเทศนี้เป็นสมบัติของครอบครัวไม่ได้ ไ ท ย แ ล น ด์ มั น ก็ เ ป็ น แ ด น ม ห า วิ บั ติ ยั ง งี้ ล ะ เ ธ อ ..

พูด ไปก็เหมือนเห่าใบตองแห้ง ..มาคุยเรื่องหมาๆดีกว่า ผมมีหมาอยู่2ตัว ทำหน้าที่องครักษ์พิทักษ์นาย ชื่อเจ้ามอมกับเจ้าดอก นิสัยต่างกันมาก แต่ชอบที่จะมานอนด้วย ผมนอนอยู่ที่ไหน มันก็จะมานอนเฝ้าแถวๆนั้น ไม่ว่าผมจะลุกขึ้นตอนไหม มันพร้อมจะลุกด้วย ตอนตี4ผมถีบจักรยานไปดูที่วีบ้านหลังใหญ่ มันก็ลุกวิ่งนำหน้า จะหาสิ่งมีชีวิตอะไรที่ขยันเท่าเจ้า2ตัวนี้ไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่ามันทำหน้าที่หรือมันชอบวิ่งตามก็ไม่รู้นะ

เช้าๆผมถีบรถจักรยานออกกำลัง มันก็วิ่งเยาะออกหน้า

ไปไหนไปด้วย เป็นเพื่อนที่แสนจะอนาทรต่อเพื่อน

ถ้าเธอ..หาแฟนเอาใจใส่ได้เหมือนเจ้า2ตัวนี้

ไม่ทราบว่าเธอจะชอบ หรือเธอจะรำคราญ..

โฉมยงเล่าว่า..รถยนต์จอดที่ไหน มันก็จะไปนอนเฝ้าที่นั่น

ช่วงที่ผมไปบางกอก..มันก็จะวนเวียนมาดูมาดมกลิ่น..

ไม่มีกลิ่นก็แสดงว่า..ไม่มีตัวตน

ไปไหนมา..ปะหน้า..มันก็จะแสดงความยินดียกใหญ่

เปล่งเสียงในลำคำคองิ๊ดๆง๊าดๆ..

เหมือนจะถามว่า..ทำ ไ ม ไ ป น า น นั ก ล่ ะ   . .

เจ้าความคิดถึงนี่นะเธอ..มันมีคุณค่าต่อจิตใจมากเลยนะ

เหมือนที่ผมกำลังคิดถึงคนที่อ่านหนังสือ “โมเดลบุรีรัมย์”ตอนนี้ ไม่ทราบว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง..ไม่สะท้อนความคิดเห็นมาให้ฟังบ้างเลย เว้นแต่บางท่าน..ที่กรุณาสนใจหนังสือ “คนนอกระบบ” ที่หมดไปแล้ว ยังสองจิตสองใจว่าจะพิมพ์ใหม่แบบผสมกับเหตุการณ์ในปัจจุบันดี หรือคงสภาพเนื้อหาเดิมไว้ ผมอยากจะเขียนเรื่อง “คนอิงระบบ” อยากจะเขียนถึงคนสวยที่รู้จักในตอนนี้ว่า..ผมมองเห็นจุดงามในจิตใจ จุดพิเศษที่เธอแสดงออก จุดอึ้งกิมกี่ที่เธอมี ความดีความงามในชีวิตของแต่ละคนมีเสน่ห์มากนัก เพียงแต่เจ้าตัวกักไว้ด้วยความขัดเขินที่จะเขียนบอกเล่าเอง ต้องมีคนมากะเทาะออกให้..ใช่ไหมละครับ

เ รื่ อ ง ท ำ น อ ง นี้ ใ ช่ เ ร า ไ ม่ เ ค ย คิ ด แ ล ะ ท ำ

ถ้าท่านอ่านหนังสือเจ้าเป็นไผ1-2

จะเห็นความผุดพรายที่เจ้าตัวเล่าเองอย่างบรรเจิด

แต่ก็นั่นแหละเธอ..จะมีสักกี่คนที่ยอมเขียนเรื่องดีๆของตนเองให้เราอ่าน

ต้องยั่วยุซ้ำแล้วซ้ำเล่า กี่เล่ากี่ยุๆๆๆ..

ที่ผมเว้าวอนให้คุณคนสวยช่วยๆ “คอมเมนท์” ก็ เพื่อเป็นจุดเริ่มให้ท่านค่อยๆสะสมความเคยชินในการแสดงออกความคิดเห็น คิดไปเขียนไปเดี๋ยวท่านก็อยากจะเขียนเรื่องของตนเองยาวขึ้น เมื่อได้รับการขานรับจากเพื่อนๆแล้ว อีกหน่อยท่านก็จะเขียนเป็นเรื่องเป็นราว จากความรู้จากประสบกรณ์และทักษะชีวิตของแต่ละคน

ความรู้ในตัวคนนั้นธรรมดาที่ไหนละเธอ

เรามาช่วยกัน ..

ทำ เ รื่ อ ง ธ ร ร ม ด า ใ ห้ เ ป็ น เ รื่ อ ง พิ เ ศ ษ ดีไหมละครับ?

ใครจะลงมือเขียนก่อน..อย่าไหว้ครูนานนักเลย

กดแป้นพิมพ์ผัวะผะได้เลยนะบัดนี้

« « Prev : เบิ่งตาแลไทยแลนด์ในอีก20ปีข้างหน้า****

Next : ชีวิตนี้หนอเหมือนใบไม้ปลิวไปตามแรงลม » »